30 Tiempo ordinario (C) Lucas 18,9-14
LA POSTURA JUSTA
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPÚZCOA).

ECLESALIA, 20/10/10.- Según Lucas, Jesús dirige la parábola del fariseo y el publicano a algunos que presumen de ser justos ante Dios y desprecian a los demás. Los dos protagonistas que suben al templo a orar representan dos actitudes religiosas contrapuestas e irreconciliables. Pero, ¿cuál es la postura justa y acertada ante Dios? Ésta es la pregunta de fondo.El fariseo es un observante escrupuloso de la ley y un practicante fiel de su religión. Se siente seguro en el templo. Ora de pie y con la cabeza erguida. Su oración es la más hermosa: una plegaria de alabanza y acción de gracias a Dios. Pero no le da gracias por su grandeza, su bondad o misericordia, sino por lo bueno y grande que es él mismo.

En seguida se observa algo falso en esta oración. Más que orar, este hombre se contempla a sí mismo. Se cuenta su propia historia llena de méritos. Necesita sentirse en regla ante Dios y exhibirse como superior a los demás.

Este hombre no sabe lo que es orar. No reconoce la grandeza misteriosa de Dios ni confiesa su propia pequeñez. Buscar a Dios para enumerar ante él nuestras buenas obras y despreciar a los demás es de imbéciles. Tras su aparente piedad se esconde una oración «atea». Este hombre no necesita a Dios. No le pide nada. Se basta a sí mismo.

La oración del publicano es muy diferente. Sabe que su presencia en el templo es mal vista por todos. Su oficio de recaudador es odiado y despreciado. No se excusa. Reconoce que es pecador. Sus golpes de pecho y las pocas palabras que susurra lo dicen todo: «¡Oh Dios!, ten compasión de este pecador».

Este hombre sabe que no puede vanagloriarse. No tiene nada que ofrecer a Dios, pero sí mucho que recibir de él: su perdón y su misericordia. En su oración hay autenticidad. Este hombre es pecador, pero está en el camino de la verdad.

El fariseo no se ha encontrado con Dios. Este recaudador, por el contrario, encuentra en seguida la postura correcta ante él: la actitud del que no tiene nada y lo necesita todo. No se detiene siquiera a confesar con detalle sus culpas. Se reconoce pecador. De esa conciencia brota su oración: «Ten compasión de este pecador».

Los dos suben al templo a orar, pero cada uno lleva en su corazón su imagen de Dios y su modo de relacionarse con él. El fariseo sigue enredado en una religión legalista: para él lo importante es estar en regla con Dios y ser más observante que nadie. El recaudador, por el contrario, se abre al Dios del Amor que predica Jesús: ha aprendido a vivir del perdón, sin vanagloriarse de nada y sin condenar a nadie. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

-oOo-

El Equipo Eucaristía y la Editorial Verbo Divino promueven “Quiero ver”: una presentación diferente para cada domingo y festividades del año.  Todos los videos se pueden ver en www.quierover.org

-oOo- 

A POSTURA CORRECTA

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Segundo Lucas, Jesus dirige a parábola do fariseu e o publicano a alguns que presumem de ser justos ante Deus e desprezam os outros. Os dois protagonistas que sobem ao templo para orar representam duas atitudes religiosas opostas e irreconciliáveis. Mas, qual é a postura correcta e acertada perante Deus? Esta é a pergunta de fundo.

O fariseu é um observante escrupuloso da lei e um praticante fiel da sua religião. Sente-se seguro no templo. Ora de pé e com a cabeça erguida. A sua oração é a mais bonita: uma prece de louvor e acção de graças a Deus. Mas não Lhe dá graças pela Sua grandeza, a Sua bondade ou a Sua misericórdia, mas pelo bom e grande que é ele mesmo.

De seguida observa-se algo falso nesta oração. Mais que orar, este homem contempla-se a si mesmo. Conta a si mesmo a sua própria história cheia de méritos. Necessita sentir-se em consonância perante Deus e exibir-se como superior aos demais.

Este homem não sabe o que é orar. Não reconhece a grandeza misteriosa de Deus nem confessa a sua própria pequenez. Procurar Deus para enumerar ante Ele as nossas boas obras e desprezar os outros é de imbecil. Por detrás da sua aparente piedade esconde-se uma oração «ateia». Este homem não necessita de Deus. Não Lhe pede nada. Basta-se a si mesmo.

A oração do publicano é muito diferente. Sabe que a sua presença no templo é mal vista por todos. O seu ofício de cobrador é odiada e desprezada. Não se desculpa. Reconhece que é pecador. Os seus golpes de peito e as poucas palavras que sussurra dizem tudo: «Oh Deus! tem compaixão deste pecador».

Este homem sabe que não se pode vangloriar. Não tem nada para oferecer a Deus, mas sim muito que receber Dele: o Seu perdão e a Sua misericórdia. Na Sua oração há autenticidade. Este homem é pecador, mas está no caminho da verdade.

O fariseu não se encontrou com Deus. Este cobrador, pelo contrário, encontra de seguida a postura correcta ante Ele: a atitude do que não tem nada e necessita de tudo. Não se detêm sequer a confessar com detalhe as suas culpas. Reconhece-se pecador. Dessa consciência brota a sua oração: «Tem compaixão deste pecador».

Os dois sobem ao templo para orar, mas cada um leva no seu coração a sua imagem de Deus e o seu modo de relacionar-se com Ele. O fariseu continua enredado numa religião legalista: para Ele o importante é estar em consonância com Deus e ser mais observante que ninguém. O cobrador, pelo contrário, abre-se ao Deus do Amor que predica Jesus: aprendeu a viver do perdão, sem vangloriar-se de nada e sem condenar ninguém.

 

La posizione giusta

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Secondo Luca, Gesù indirizza la parabola del fariseo e del pubblicano ad alcuni che presumono di essere giusti davanti a Dio e disprezzano gli altri. I due protagonisti che salgono al tempio per pregare, rappresentano due atteggiamenti religiosi contrapposti e inconciliabili. Ma qual è la posizione giusta e azzeccata davanti a Dio? Questa è la domanda di fondo.

Il fariseo è un osservante scrupoloso della legge e un praticante fedele della sua religione. Si sente sicuro nel tempio. Prega in piedi e con il capo eretto. La sua preghiera è la più bella: una preghiera di lode e azione di grazie a Dio. Non gli rende grazie, però, per la sua grandezza, per la sua bontà e misericordia, ma per la cosa buona e grande che è lui stesso.

Si nota subito qualcosa di falso in questa preghiera. Più che pregare, quest’uomo contempla se stesso. Si racconta la sua propria storia, piena di meriti. Ha bisogno di sentirsi in regola davanti a Dio ed esibirsi come superiore agli altri.

Quest’uomo non sa che cosa è pregare. Non riconosce la grandezza misteriosa di Dio, né confessa la propria piccolezza. Cercare Dio per enumerare davanti a lui le nostre buone opere e disprezzare gli altri è da imbecilli. Dietro la sua apparente pietà si nasconde una preghiera “atea”. Quest’uomo non ha bisogno di Dio. Non gli chiede nulla. Basta a se stesso.

La preghiera del pubblicano è molto diversa. Sa che la sua presenza nel tempio è malvista da tutti. Il suo ufficio di esattore delle imposte è odiato e disprezzato. Non si scusa. Riconosce di essere peccatore. Il suo battersi il petto e le poche parole che sussurra lo dicono chiaro: “Dio, abbi pietà di questo peccatore”.

Quest’uomo sa che non può vantarsi. Non ha nulla da offrire a Dio, ha piuttosto molto da ricevere da lui: il suo perdono e la sua misericordia. Nella sua preghiera c’è autenticità. Quest’uomo è peccatore, ma è sul commino della verità.

Il fariseo non si è incontrato con Dio. Questo esattore delle imposte, al contrario, trova subito la posizione corretta davanti a lui: l’atteggiamento di chi non ha nulla e ha bisogno di tutto. Non si ferma nemmeno a confessare, nei dettagli, le sue colpe. Si riconosce peccatore. Da questa coscienza nasce la sua preghiera: “Abbi pietà di questo peccatore”.

I due salgono al tempio a pregare, ma ciascuno ha nel cuore la propria immagine di Dio e il proprio modo di relazionarsi a lui. Il fariseo continua ad essere irretito nella sua religione legalista; per lui l’importante è essere in regola con Dio ed essere più osservante di tutti. L’esattore delle imposte, al contrario, si apre al Dio dell’Amore che Gesù annuncia; ha imparato a vivere del perdono, senza vantarsi di nulla e senza condannare nessuno.

LA JUSTE POSITION

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

D’après Luc, Jésus adresse la parabole du pharisien et du publicain à certaines personnes qui se vantent d’être justes devant Dieu tout en méprisant les autres. Les deux protagonistes qui montent au temple pour prier représentent deux attitudes religieuses opposées et irréconciliables. Mais quelle est la position juste et pertinente devant Dieu? Voilà la question de fond.

Le pharisien se caractérise par la stricte observance de la loi et par la pratique fidèle de sa religion. Dans le temple, il se sent rassuré. Il prie debout, la tête haute. Sa prière est la plus belle: un prière de louange et d’action de grâces à Dieu. Mais il ne le remercie pas pour sa grandeur, sa bonté ou sa miséricorde, mais parce que lui-même est grand et bon.

On remarque tout de suite quelque chose de faux dans cette prière. Plutôt que prier, cet homme se contemple lui-même. Il se raconte sa propre histoire pleine de mérites. Il a besoin de se sentir en règle devant Dieu et de se montrer supérieur aux autres.

Cet homme ignore ce que c’est que prier. Il ne reconnaît pas la grandeur mystérieuse de Dieu et ne confesse pas sa propre petitesse. Chercher Dieu pour égrainer devant lui nos bonnes œuvres, tout en méprisant les autres, c’est propre aux imbéciles. Derrière sa piété apparente, c’est une prière “athée” qui est cachée. Cet homme n’a pas besoin de Dieu. Il ne lui demande rien. Il se suffit à lui-même. .

La prière du publicain est très différente. Il sait que sa présence dans le temple est mal vue par tout le monde. Son métier de collecteur d’impôts est haï et méprisé. Il ne s’en excuse pas. Il reconnaît être pécheur. Ses coups frappés sur sa poitrine et les quelques mots qu’il murmure expriment tout: “O mon Dieu, prends pitié du pauvre pécheur que je suis”.

Cet homme sait qu’il ne peut pas se vanter. Il n’a rien à offrir à Dieu, mais il a beaucoup à recevoir de lui: son pardon et sa miséricorde. Il y a de l’authenticité dans sa prière. C’est un homme pécheur certes, mais il avance sur le chemin de la vérité.

Le pharisien n’a pas rencontré Dieu. Ce collecteur d’impôts, par contre, trouve tout de suite la juste position devant lui: l’attitude de celui qui n’a rien et qui a besoin de tout. Il ne s’attarde même pas à avouer ses fautes de façon détaillée. Il se reconnaît pécheur. C’est de cette conscience que jaillit sa prière: “prends pitié du pauvre pécheur que je suis”.

Les deux montent au temple pour prier mais chacun porte dans son cœur une image de Dieu et la façon d’entrer en relation avec lui. Le pharisien continue d’être pris dans le filet d’une religion légaliste: ce qui importe pour lui, c’est d’être en règle avec Dieu et d’observer la loi mieux que quiconque. Le collecteur d’impôts par contre, s’ouvre au Dieu Amour prêché par Jésus: il a appris à vivre du pardon, sans se vanter de rien et sans condamner personne.

HOW GREAT I AM!

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

According to Luke, Jesus addressed this parable about the Pharisee and the Publican to some people who prided themselves of being virtuous and despised everyone else. The two men who went to the temple to pray represent two religious attitudes that are irreconcilable: which is the right and proper attitude before God? That is what really matters to us.

The Pharisee is a scrupulous keeper of the Law and a meticulous follower of religious practices. He feels at home in the temple. He stands up and with his head upright. His prayer is nice and eloquent: he praises and thanks God profusely. But he is not thanking God for his greatness, goodness and mercy, but for his own personal merits and achievements. “How great I am!”

There is something fake about his prayer. More than praying, this man

is looking at himself. He is recounting his own life and achievements. He wants to make a great impression before God and appear much superior to others.

This man does not know how to pray. He does not recognize God’s bountiful greatness, or confess his own dependence. Standing before God just to proclaim one’s own glorious merits and despise everyone else is a proof of one’s foolishness. Behind his self-proclaimed piety, there is a Godless prayer. This man, evidently, does not

need God. He has no need of God. He is and has everything he needs.

The Publican’s prayer is quite different. To begin with, he knows that his presence in the temple is not welcome. Being a tax collector, he is hated and despised by everyone. He has no excuses. He knows he is a sinner. He beats his breast and all he can say is “God, be merciful to me, a sinner!”

The publican knows that he has nothing to feel proud about. He has nothing to show to God, but a lot that God can give him: mercy and forgiveness. His prayer is honest and sincere. This man is a sinner, but on his way to finding the truth.

The Pharisee has not found or addressed God. The Publican, on the other hand, has taken the right attitude before Him: a man who has nothing and needs everything. He does not need to recount all his sins. He simply recognises that he is a sinner. He openly confesses: “Be merciful to me, a sinner!”

The two went up to the temple to pray, but each one had in his heart his own idea of God and a way of relating to Him. The Pharisee was all part of a legalistic religion: what really mattered to him was observing God’s laws and doing it better than others. The Publican, on the other hands knew about a loving God that Jesus preached about: he had learned about forgiving everyone and never to condemn others.

 

JARRERA ZUZENA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Jainkoaren aurrean zuzenak zirela uste zuten eta gainerakoak mespretxatzen zituzten batzuei zuzendu zien Jesusek fariseuaren eta zerga-biltzailearen parabola hau, Lukasen arabera. Tenplura otoitz egitera igo diren bi protagonistek bi jarrera erlijioso ordezkatzen dituzte, jarrera kontrajarriak eta bateraezinak. Baina zein da jarrera zuzena eta zinezkoa Jainkoaren aurrean? Hori da sakoneko galdera.

Legearen betetzaile zorrotza da fariseua, eta bere erlijioa fidelki betetzen du. Bere burua seguru sentitzen du tenpluan. Zutik egiten du otoitz eta burua tente. Otoitzik ederrena du egiten: gorespen-kanta eta esker otoitza Jainkoari. Baina ez dizkio eskerrak ematen Jainkoa handia, onbera edo errukiorra delako, baizik bera, fariseua, ona eta handia omen delako.

Berehala ikusten da zerbait faltsurik otoitz horretan. Otoitz egin baino gehiago, bere burua du kontenplatzen gizon honek. Bere historia du kontatzen, merezimenduz betea. Jainkoaren aurrean legearen arabera dagoela sentitu nahi du eta gainerakoak baino gailenago dela agertu.

Gizon honek ez daki otoitz egitea zer den. Ez du aitortzen Jainkoaren misteriozko gorentasuna, ezta bere xumetasuna ere. Jainkoaren bila ibiltzea, nork bere egintza onak zerrendatzeko eta gainerakoak mespretxatzeko, zoroarena egitea da. Gizon honen itxurazko jainkotasunaren pean otoitz «ateo» bat ageri da. Gizon honek ez du Jainkoaren premiarik. Ez dio ezer eskatzen. Aski du bere burua.

Oso bestelakoa da zerga-biltzailearen otoitza. Badaki gaizki ikusia dela bera tenpluan egotea. Honen lanbidea, zergak biltzekoa, gorrotagarria da eta mespretxatua. Baina ez da ari aitzakia bila. Aitortzen du bekatari dela. Hau bular joka ikusteak eta xuxurlatzen dituen hitz apurrek nabari dute: «Ene Jainkoa, erruki zakizkio bekatari honi!»

Gizon honek badaki ez duela zertan harrotu. Ez du ezer Jainkoari eskaintzeko; bai, ordea, hartzeko asko harengandik: barkazioa eta errukia. Jatortasuna ageri da honen otoitzean. Bekataria da gizon hau, baina egiaren bidean dabil.

Fariseuak ezin egin izan du topo Jainkoarekin. Zerga.biltzaile honek, ostera, berehala aurkitu du jarrera jatorra Jainkoaren aurrean: deusik ez duenaren eta guztiaren premia duenaren jarrera. Ez da luzatzen ere bere erruak xeheki aitortzen. Bekatari aitortzen du bere burua. Uste horretatik dario otoitza: «Erruki zakizkio bekatari honi».

Biak igo dira tenplura otoitz egitera; alabaina, Jainkoaz nork bere irudia du bihotzean eta harekin erlazionatzeko nork bere era. Fariseuak erlijio legalistan trabaturik jarraitzen du: honentzat gauzarik garrantzizkoena Jainkoaren aurrean legearen arabera egotea da eta beste guztiak baino betetzaileago izatea. Zerga.biltzaileak, ostera, Jesusek hots egiten duen Maitasunaren Jainkoari ireki dio bere bihotza: barkatua dela jakitetik bizi da, ezertaz harrotu gabe eta inor gaitzetsi gabe.

 

LA POSTURA JUSTA

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Segons Lluc, Jesús adreça la paràbola del fariseu i el publicà a alguns que presumeixen de ser justos davant Déu i menyspreen els altres. Els dos protagonistes que pugen al temple a pregar representen dues actituds religioses contraposades i irreconciliables. Però, quina és la postura justa i encertada davant Déu? Aquesta és la pregunta de fons.

El fariseu és un observant escrupolós de la llei i un practicant fidel de la seva religió. Se sent segur en el temple. Prega dret i amb el cap ben alt. La seva pregària és la més bonica: una pregària de lloança i acció de gràcies a Déu. Però no li dóna gràcies per la seva grandesa, la seva bondat o misericòrdia, sinó pel bo i gran que és ell mateix.

De seguida s’observa alguna cosa falsa en aquesta oració. Més que pregar, aquest home es contempla a si mateix. S’explica la seva pròpia història plena de mèrits. Necessita sentir-se en regla davant Déu i exhibir-se com a superior als altres.

Aquest home no sap el que és pregar. No reconeix la grandesa misteriosa de Déu ni confessa la seva pròpia petitesa. Cercar Déu per enumerar davant seu les nostres bones obres i menysprear els altres és d’imbècils. Darrere la seva aparent pietat s’hi amaga una oració «atea». Aquest home no necessita Déu. No li demana res. Es basta a si mateix.

La pregària del publicà és molt diferent. Sap que la seva presència en el temple és mal vista per tothom. El seu ofici de recaptador és odiat i menyspreat. No se n’excusa. Reconeix que és pecador. Els seus cops al pit i les poques paraules que xiuxiueja ho diuen tot: «Déu meu, sigues-me propici, que sóc un pecador».

Aquest home sap que no pot vanagloriar-se. No té res a oferir a Déu, però sí molt per rebre d’ell: el seu perdó i la seva misericòrdia. En la seva oració hi ha autenticitat. Aquest home és pecador, però està en el camí de la veritat.

El fariseu no s’ha trobat amb Déu. Aquest recaptador, en canvi, troba de seguida la postura correcta davant d’ell: l’actitud de qui no té res i ho necessita tot. No s’atura ni tan sols a confessar amb detall les seves culpes. Es reconeix pecador. D’aquesta consciència brolla la seva pregària: «Sigues-me propici, que sóc un pecador».

Tots dos pugen al temple a pregar, però cada un porta en el seu cor la seva imatge de Déu i la seva manera de relacionar-s’hi. El fariseu segueix embolicat en una religió legalista: per a ell l’important és estar en regla amb Déu i ser més observant que ningú. El recaptador, en canvi, s’obre al Déu de l’Amor que predica Jesús: ha après a viure del perdó, sense vanagloriar-se de res i sense condemnar ningú.

A POSTURA XUSTA

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

Segundo Lucas, Xesús dirixe a parábola do fariseo e o publicano a algúns que presumen de ser xustos ante Deus e desprezan aos demais. Os dous protagonistas que soben ao templo a orar representan dúas actitudes relixiosas contrapostas e irreconciliábeis. Mas, cal é a postura xusta e acertada diante de Deus? Esta é a pregunta de fondo.

O fariseo é un observante escrupuloso da lei e un practicante fiel da súa relixión. Séntese seguro no templo. Ora de pé e coa cabeza ergueita. A súa oración é a máis fermosa: Unha pregaria de loanza e acción de grazas a Deus. Pero non lle dá grazas a Deus pola súa grandeza, pola súa bondade ou pola súa misericordia, senón polo bo e grande que é el mesmo.

Axiña se observa algo falso nesta oración. Máis que orar, este home contémplase a si mesmo. Cóntase a si mesmo a súa propia historia chea de méritos. Necesita sentirse en regra ante Deus para exhibirse como superior aos demais.

Este home non sabe o que é orar. Non recoñece a grandeza misteriosa de Deus nin confesa a súa propia pequenez. Buscar a Deus para enumerar ante el as nosas boas obras e, ao tempo, desprezar aos demais, é de imbéciles. Tras da súa aparente piedade escóndese unha oración «atea». Este home non necesita a Deus. Non lle pide nada. Abóndase a si mesmo.

A oración do publicano é moi diferente. Sabe que a súa presenza no templo é mal vista por todos. O seu oficio de recadador é odiado e desprezado. Non se escusa. Recoñece que é pecador. Os seus golpes de peito e as poucas palabras que murmura dino todo: «Ou Deus!, ten compaixón deste pecador».

Este home sabe que non pode vangloriarse. Non ten nada que ofrecer a Deus, pero si moito que recibir del: O seu perdón e a súa misericordia.

Na súa oración hai autenticidade. Este home é pecador, pero está no camiño da verdade.

O fariseo non se atopou con Deus. Este recadador, pola contra, atopa axiña a postura correcta ante el: A actitude do que non ten nada e de quen necesita todo. Non se detén sequera a confesar con detalle as súas culpas. Recoñécese pecador. Desa conciencia xermola a súa oración: «Ten compaixón deste pecador!».

Os dous soben ao templo a orar, pero cada un leva no seu corazón a súa imaxe de Deus e o seu modo de relacionarse con el. O fariseo segue enredado nunha relixión legalista: Para el o importante é estar en regra con Deus e ser máis observante do que ninguén. O recadador, pola contra, ábrese ao Deus do Amor que predica Xesús: Aprendeu a vivir do perdón, sen vangloriarse de nada e sen condenar a ninguén.