26 Tiempo ordinario (A) Mateo 21, 28-32
EL PELIGRO DE LA RELIGIÓN
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA,21/09/11.- Jesús lleva unos días en Jerusalén moviéndose en los alrededores del templo. No encuentra por las calles la acogida amistosa de las aldeas de Galilea. Los dirigentes religiosos que se cruzan en su camino tratan de desautorizarlo ante la gente sencilla de la capital. No descansarán hasta enviarlo a la cruz.

Jesús no pierde la paz. Con paciencia incansable sigue llamándolos a la conversión. Les cuenta una anécdota sencilla que se le acaba de ocurrir al verlos: la conversación de un padre que pide a sus dos hijos que vayan a trabajar a la viña de la familia.

El primero rechaza al padre con una negativa tajante: «No quiero». No le da explicación alguna. Sencillamente no le da la gana. Sin embargo, más tarde reflexiona, se da cuenta de que está rechazando a su padre y, arrepentido, marcha a la viña.

El segundo atiende amablemente la petición de su padre: «Voy, señor». Parece dispuesto a cumplir sus deseos, pero pronto se olvida de lo que ha dicho. No vuelve a pensar en su padre. Todo queda en palabras. No marcha a la viña.

Por si no han entendido su mensaje, Jesús dirigiéndose a «los sumos sacerdotes y a los ancianos del pueblo», les aplica de manera directa y provocativa la parábola: «Os aseguro que los publicanos y las prostitutas os llevan la delantera en el camino del reino de Dios». Quiere que reconozcan su resistencia a entrar en el proyecto del Padre.

Ellos son los «profesionales» de la religión: los que han dicho un gran «sí» al Dios del templo, los especialistas del culto, los guardianes de la ley. No sienten necesidad de convertirse. Por eso, cuando ha venido el profeta Juan a preparar los caminos a Dios, le han dicho «no»; cuando ha llegado Jesús invitándolos a entrar en su reino, siguen diciendo «no».

Por el contrario, los publicanos y las prostitutas son los «profesionales del pecado»: los que han dicho un gran «no» al Dios de la religión; los que se han colocado fuera de la ley y del culto santo. Sin embargo, su corazón se ha mantenido abierto a la conversión. Cuando ha venido Juan han creído en él; al llegar Jesús lo han acogido.

La religión no siempre conduce a hacer la voluntad del Padre. Nos podemos sentir seguros en el cumplimiento de nuestros deberes religiosos y acostumbrarnos a pensar que nosotros no necesitamos convertirnos ni cambiar. Son los alejados de la religión los que han de hacerlo. Por eso es tan peligroso sustituir la escucha del Evangelio por la piedad religiosa. Lo dijo Jesús: «No todo el que me diga «Señor», «Señor» entrará en el reino de Dios, sino el que haga la voluntad de mi Padre del cielo»

 

O PERIGO DA RELIGIÃO

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Jesus leva uns dias em Jerusalém movendo-se à volta do templo. Não encontra pelas ruas o acolhimento amistoso das aldeias da Galileia. Os dirigentes religiosos que se cruzam no Seu caminho procuram desautorizá-lo ante as pessoas simples da capital. Não descansarão até envia-Lo para a cruz.

Jesus não perde a paz. Com paciência incansável continua a chama-los para a conversão. Conta-lhes um episódio simples que lhe ocorre ao vê-lo: a conversa de um pai que pede aos seus dois filhos que vão trabalhar a vinha da família.

O primeiro rejeita o pai com uma negativa categórica: «Não quero». Não lhe dá explicação alguma. Simplesmente não lhe apetece. No entanto, mais tarde reflete, dá-se conta que está a rejeitar o seu pai e, arrependido, dirige-se para a vinha.

O segundo atende amavelmente a petição do seu pai: «Vou, senhor». Parece desposto a cumprir os seus desejos, mas rapidamente se esquece do que disse. Não volta a pensar no seu pai. Tudo fica em palavras. Não se dirige para a vinha.

Para o caso de não terem entendido a Sua mensagem, Jesus dirigindo-se aos «sumo sacerdotes e aos anciãos da terra», aplica-lhes de forma direta e provocativa a parábola: «asseguro-vos que os publicanos e as prostitutas estão à vossa frente no caminho do reino de Deus». Quer que reconheçam a sua resistência para entrar no projeto do Pai.

Eles são os «profissionais» da religião: os que disseram um grande «sim» ao Deus do templo, os especialistas do culto, os guardiões da lei. Não sentem necessidade de converter-se. Por isso, quando veio o profeta João a preparar os caminhos a Deus, disseram-lhe «não»; quando chegou Jesus convidando-os a entrar no Seu reino, continuaram a dizer «não».

Pelo contrário, os publicanos e as prostitutas são os «profissionais do pecado»: os que disseram um grande «não» ao Deus da religião; os que se colocaram fora da lei e do santo culto. No entanto, o seu coração manteve-se aberto à conversão. Quando veio João acreditaram nele; ao chegar Jesus acolheram-no.

A religião nem sempre conduz a fazer a vontade do Pai. Podemo-nos sentir seguros no cumprimento dos nossos deveres religiosos e habituar-nos a pensar que nós não necessitamos de converter-nos nem mudar. São os afastados da religião os que o hão-de fazer. Por isso é tão perigoso substituir o escutar o Evangelho pela piedade religiosa. Diz Jesus: «Nem todos os que me digam «Senhor», «Senhor» entrarão no reino de Deus, mas os que façam a vontade do Meu Pai do céu»

 

LE DANGER DE LA RELIGION

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Jésus se trouve depuis quelques jours à Jérusalem; il parcourt les alentours du temple. Il ne trouve pas dans les rues, l’accueil amical des hameaux de Galilée. Les dirigeants religieux qu’il croise sur son chemin essaient de le désavouer devant les gens simples de la capitale. Ils n’arrêteront pas jusqu’à ce qu’il soit mis sur la croix.

Jésus ne perd pas la paix. Avec une patience infatigable, il continue de les appeler à la conversion. Il leur raconte une simple anecdote qui lui est venue en tête, en les voyant : la conversation d’un père qui demande à ses deux fils d’aller travailler à la vigne de la famille.

Le premier s’oppose à son père avec une réponse négative tranchante: “Je ne veux pas”. Il ne lui donne aucune explication. Il refuse tout simplement. Cependant, plus tard, il réfléchit ; il se rend compte qu’il est en train de rejeter son père et, repenti, il s’en va à la vigne.

Le deuxième écoute aimablement la demande de son père et lui répond: “J’y vais”. Il semble prêt à satisfaire sa demande, mais très vite, il oublie ce qu’il vient de dire. Il ne pense plus à son père. Il n’a que de bonnes paroles. Et il ne va pas à la vigne.

Au cas où ils n’auraient pas compris son message, Jésus, en s’adressant aux “grands prêtres et aux anciens du peuple”, leur applique la parabole de manière directe et provocatrice: “Je vous assure que les publicains et les prostituées vous précéderont sur le chemin du royaume de Dieu”. Il veut les amener à reconnaître leur résistance à entrer dans le projet du Père.

Eux sont les “professionnels” de la religion: ceux qui ont dit un grand “oui” au Dieu du temple, les spécialistes du culte, les gardiens de la loi. Ils ne sentent pas le besoin de se convertir. C’est pourquoi, lorsque le prophète Jean est venu préparer les chemins du Seigneur, ils lui ont dit “non”; et ils continuent de dire “non” lorsque Jésus, en arrivant, les invite à entrer dans son royaume.

Les publicains et les prostituées, par contre, sont les “professionnels du péché”: ceux qui ont dit un grand “non” au Dieu de la religion; ceux qui se sont placés en dehors de la loi et du culte saint. Cependant, leur cœur est resté ouvert à la conversion. Lorsque Jean est arrivé, ils ont cru en lui; et quand Jésus est arrivé, ils l’ont accueilli.

La religion ne conduit pas toujours à faire la volonté du Père. Nous pouvons nous sentir très sûrs dans l’accomplissement de nos devoirs religieux et nous habituer à penser que nous n’avons besoin ni de nous convertir ni de changer. Ce sont les éloignés de la religion qui devraient le faire. C’est pourquoi il est si dangereux de remplacer l’écoute de l’Evangile par la piété religieuse. C’est Jésus qui l’a dit: “Ce n’est pas ceux qui disent “Seigneur” “Seigneur” qui entreront dans le royaume de Dieu, mais ceux qui font la volonté de mon Père”.

 

RIGHTEOUSNESS VS RELIGION

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

Jesus had been walking aroundJerusalemfor quite a few days. He did not feel as welcomed as he was in the villages ofGalilee. The religious leaders he met along the streets tried to belittle him in front of the common people of the city. That would be their tactic until they took him toCalvary.

Jesus, however, did not loose his composure. Ever patient and concerned, he continued to invite everyone to conversion. Always a teacher, he told them a simple story: “A man had two sons…He went and said to the first, ‘My boy you go and work in the vineyard today…”

The first son refused to go right away saying, “I will not go”. He gave no reason. He just did not feel like going. Later on, however, he thought better about it and, out of respect for his father, he went to the vineyard. The second son out of respect and righteousness towards his father, he replied, “Certainly, I will go.” He showed some respect and willingness to go, but soon forgot about it and did not go. He ignored his father’s wish altogether. He never actually went to the vineyard.

Just in case his listeners did not get the message of the story, Jesus Made a direct reference to the priests and the elders of the people, and applied the parable to them in a very direct and provocative manner: “I tell you solemnly, tax collectors and prostitutes are making their way into the kingdom of God before you.” He is simply telling them about their refusal to accept God the Father’s project.

They are the public representatives of religion: they made solemn appearances in God’s Temple, offer sacrifices and declare themselves the guardians of the Law. They do not feel any need of conversion. Hence, when John the Baptist came along to prepare the way for the coming of God they had said “no”; when Jesus comes along to invite them to enter into his kingdom, once again they say “No”.

On the other hand, publicans and prostitutes are recognized “public sinners”: they represent those who have openly said “no” to God and his religion and they have stayed always out of the temple and outside the Law. When Jesus arrived and invited them to enter his kingdom, once again they said “no”.

Religion, as we know it, does not always lead people to do God’s will. We often feel satisfied in the fulfilment of religious duties and commandments and never see the need for any conversion or change. Conversion, we say, is for those who are outside religion and the temple.

It is really dangerous when we substitute the Good News of the Gospel for common religious piety. Jesus already warned us: “Not everyone who says ‘Lord, Lord’, will enter the kingdom of God; but those who do the will of my Father in heaven.”

 

ERLIJIOAREN ARRISKUA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Jesusek egun batzuk daramatza Jerusalemen, tenpluaren inguruan ibilki. Kalean ez du aurkitu Galileako herrixketako harrera adiskidetsurik. Bidean gurutzatzen dituen buruzagi erlijiosoek itzala kendu nahi diote hiriburuko jende xumearen aurrean. Eta ez dute atsedenik izango gurutzera eraman arte.

Jesusek, halere, ez du galtzen bakerik. Nekaezineko pazientziaz jarraituko du jendeari konbertsiora deituz. Haiek ikustean burura etorri zaion pasadizo xume bat kontatu die: aita batek bi semeei familiaren mahastira lanera joateko egin dien eskariarena.

Lehenengoak garbi esan dio aitari ezetz: «Ez dut nahi». Ez dio eman inolako argibiderik. Halere, geroago hausnartu eta konturatu da aitari uko egiten ari dela, eta, damuturik, mahastira doa.

Bigarrenak begirunez erantzun dio aitari: «Banoa, Jauna». Haren gogoa betetzeko prest dela ematen du, baina handik laster ahaztu egin da esandakoaz. Ez du pentsatzen ere aitagan. Dena hitz huts da. Ez doa mahastira.

Mezua ulertu ez dutelakoan, «herriko apaiz nagusi eta zaharrengana» zuzenduz, Jesusek zuzenean eta zirikatzaile aplikatu die parabola: «Benetan diotsuet: zerga-biltzaileek eta prostitutek aurrea hartuko dizuete Jainkoaren Erreinuan». Aitaren egitasmoan ageri duten aurkaritza ikusarazi nahi die.

Halere, haiek dira erlijioaren «profesionalak»: tenpluko Jainkoari «bai» handi bat esan diotenak, kultuko espezialistak, legearen guardiak. Baina ez dute sentitzen konbertsio-beharrik. Horregatik, Jainkoari bidea prestatzera Joan profeta etorri denean, «ez» esan diote; Erreinuan sartzera konbidatuz, Jesus etorri denean, «ez» esanez jarraitu dute.

Aitzitik, «bakatuaren profesional» dira zerga-biltzaileak eta prostitutak ; haiek izan dira erlijioaren Jainkoari «ez» handia esan diotenak; legearen eta kultu santuaren eremutik kanpo jarri direnak. Halere, haien bihotza irekia da konbertsiorako. Joan etorri denean, sinetsi diote; Jesus etorri denean, onartu dute.

Erlijioak ez darama beti Aitaren nahia egitera. Gerta liteke nork bere burua seguru sentitzea betebehar erlijiosoak betetzeari dagokionez; baita ohitzea ere konbertitu eta kanbiatu beharrik ez duela pentsatzera. Erlijiotik urrun direnek egin behar izaten dute hori. Horregatik da hain arriskutsua Ebanjelioa entzutearen ordez otoitz-zaletasun erlijiosoa jartzea.Jesusek esana da: «Ez dira sartuko Jainkoaren Erreinuan “Jauna, Jauna” esango didaten guztiak, baizik zeruko nire Aitaren nahia egingo dutenak».

 

EL PERILL DE LA RELIGIÓ

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Jesús fa uns dies que és a Jerusalem movent-se al voltant del temple. No troba pels carrers l’acollida amistosa dels poblets de Galilea. Els dirigents religiosos que troba pel camí miren de desautoritzar-lo davant la gent senzilla de la capital. No descansaran fins enviar-lo a la creu.

Jesús no perd la pau. Amb paciència incansable segueix cridant-los a la conversió. Els explica una anècdota senzilla que se li acaba d’ocórrer en veure’ls: la conversa d’un pare que demana als seus dos fills que vagin a treballar a la vinya de la família.

El primer rebutja el pare amb una negativa contundent: «No hi vull anar». No li dóna cap explicació. Senzillament no li dóna la gana. No obstant això, més tard reflexiona, s’adona que està rebutjant el seu pare i, penedit, se’n va a la vinya.

El segon atén amablement la petició del seu pare: «De seguida, senyor». Sembla disposat a complir els seus desitjos, però aviat s’oblida del que ha dit. No torna a pensar en el seu pare. Tot queda en paraules. No hi va anar.

Per si no han entès el seu missatge, Jesús dirigint-se «als grans sacerdots i als notables del poble», se’ls aplica de manera directa i provocativa la paràbola: «Us asseguro que els pecadors i les prostitutes us passen al davant en el camí cap al Regne de Déu». Vol que reconeguin la seva resistència a entrar en el projecte del Pare.

Ells són els «professionals» de la religió: els que han dit un gran «sí» al Déu del temple, els especialistes del culte, els guardians de la llei. No senten necessitat de convertir-se. Per això, quan ha vingut el profeta Joan a preparar els camins a Déu, li han dit «no», quan ha arribat Jesús convidant-los a entrar al seu regne, continuen dient «no».

Per contra, els publicans i les prostitutes són els «professionals del pecat»: els que han dit un gran «no» al Déu de la religió, els que s’han col•locat fora de la llei i del culte sant. No obstant això, el seu cor s’ha mantingut obert a la conversió. Quan ha vingut Joan han cregut en ell, en arribar Jesús l’han acollit.

La religió no sempre condueix a fer la voluntat del Pare. Ens podem sentir segurs en el compliment dels nostres deures religiosos i acostumar-nos a pensar que nosaltres no necessitem convertir-nos ni canviar. Són els allunyats de la religió els que han de fer-ho. Per això és tan perillós substituir l’escolta de l’Evangeli per la pietat religiosa. Ho va dir Jesús: «No tothom qui em digui «Senyor»,»Senyor»entrarà en el regne de Déu, sinó el qui fa la voluntat del meu Pare del cel»

 

O PERIGO DA RELIXIÓN

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

Xesús leva uns días en Xerusalén movéndose nos arredores do templo. Non atopa polas rúas a acollida amigábel das aldeas de Galilea. Os dirixentes relixiosos que se cruzan no seu camiño tratan de desautorizalo diante a xente sinxela da capital. Non descansarán ata envialo á cruz.

Xesús non perde a paz. Con paciencia incansábel segue chamándoos á conversión. Cóntalles unha anécdota sinxela que se lle acaba de ocorrer ao velos: a conversación dun pai que pide aos seus dous fillos que vaian traballar á viña da familia.

O primeiro rexeita ao pai cunha negativa tallante: «Non quero». Non lle dá explicación ningunha. Sinxelamente non lle peta, non lle dá a gana. Non obstante, máis tarde reflexiona, decátase de que está a rexeitar ao seu pai e, arrepentido, vai á viña.

O segundo atende amablemente a petición do seu pai: «Vou, si señor». Parece disposto a cumprir os seus desexos, porén axiña esquece o que dixo. Non volve pensar no seu pai. Todo fica en palabras. Non vai á viña.

Por se non entenderon a súa mensaxe, Xesús dirixíndose aos «sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo», aplícalles de xeito directo e provocativo a parábola: «Asegúrovos que os publicanos e as prostitutas vos levan a dianteira no camiño do reino de Deus». Quere que recoñezan e si mesmos a súa resistencia a entrar no proxecto do Pai.

Eles son os «profesionais» da relixión: os que dixeron un grande «si» ao Deus do templo, os especialistas do culto, os gardiáns da lei. Non senten necesidade de converterse. Por iso, cando veu o profeta Xoán prepararlle os camiños a Deus, dixéronlle «non»; cando chegou Xesús invitándoos a entrar no seu reino, seguen dicindo «non».

Pola contra, os publicanos e as prostitutas son os «profesionais do pecado»: os que dixeron un grande «non» ao Deus da relixión; os que se colocaron fóra da lei e do culto santo. Non obstante, o seu corazón mantívose aberto á conversión. Cando veu Xoán creron nel; ao chegar Xesús acollérono.

A relixión non sempre conduce a facer a vontade do Pai. Podémonos sentir seguros no cumprimento dos nosos deberes relixiosos e afacernos a pensar que nós non necesitamos converternos nin cambiar. Son os afastados da relixión os que van facelo. Por iso é tan perigoso substituír a escoita do Evanxeo pola piedade relixiosa. Xa o dixo Xesús: «Non todo o que me diga: Señor, «Señor», entrará no reino de Deus, senón quen faga a vontade do meu Pai do ceo» (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).