1 Adviento (B) Marcos 13, 33-37
LA CASA DE JESÚS
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 23/11/11.- Jesús está en Jerusalén, sentado en el monte de Los Olivos, mirando hacia el Templo y conversando confidencialmente con cuatro discípulos: Pedro, Santiago, Juan y Andrés. Los ve preocupados por saber cuándo llegará el final de los tiempos. A él, por el contrario, le preocupa cómo vivirán sus seguidores cuando ya no le tengan entre ellos.

Por eso, una vez más les descubre su inquietud: «Mirad, vivid despiertos». Después, dejando de lado el lenguaje terrorífico de los visionarios apocalípticos, les cuenta una pequeña parábola que ha pasado casi desapercibida entre los cristianos.

«Un señor se fue de viaje y dejó su casa». Pero, antes de ausentarse, «confió a cada uno de sus criados su tarea». Al despedirse, sólo les insistió en una cosa: «Vigilad, pues no sabéis cuándo vendrá el dueño de la casa». Que cuando venga, no os encuentre dormidos.

El relato sugiere que los seguidores de Jesús formarán una familia. La Iglesia será «la casa de Jesús» que sustituirá a «la casa de Israel». En ella todos son servidores. No hay señores. Todos vivirán esperando al único Señor de la casa: Jesús el Cristo. No lo olvidarán jamás.

En la casa de Jesús nadie ha de permanecer pasivo. Nadie se ha de sentir excluido, sin responsabilidad alguna. Todos son necesarios. Todos tienen alguna misión confiada por él. Todos están llamados a contribuir a la gran tarea de vivir como Jesús al que han conocido siempre dedicado a servir al reino de Dios.

Los años irán pasando. ¿Se mantendrá vivo el espíritu de Jesús entre los suyos? ¿Seguirán recordando su estilo servicial a los más necesitados y desvalidos? ¿Lo seguirán por el camino abierto por él? Su gran preocupación es que su Iglesia se duerma. Por eso, les insiste hasta tres veces: «vivid despiertos«. No es una recomendación a los cuatro discípulos que lo están escuchando, sino un mandato a los creyentes de todos los tiempos: «Lo que os digo a vosotros, os lo digo a todos: velad».

El rasgo más generalizado de los cristianos que no han abandonado la Iglesia es seguramente la pasividad. Durante siglos hemos educado a los fieles para la sumisión y la obediencia. En la casa de Jesús sólo una minoría se siente hoy con alguna responsabilidad eclesial.

Ha llegado el momento de reaccionar. No podemos seguir aumentando aún más la distancia entre «los que mandan» y «los que obedecen». Es pecado promover el desafecto, la mutua exclusión o la pasividad. Jesús nos quería ver a todos despiertos, activos, colaborando con lucidez y responsabilidad. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

A CASA DE JESUS

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Jesus está em Jerusalém, sentado no monte das Oliveiras, olhando para o Templo e conversando confidencialmente com quatro discípulos: Pedro, Santiago, João e Andre. Vê-os preocupados por saber quando chegará o final dos tempos. A Ele, pelo contrário, preocupa-O como viverão os Seus seguidores quando já não O tenham entre eles.

Por isso uma vez lhes apresenta a Sua inquietação: «Olhai, vivei despertos». Despois, deixando de lado a linguagem terrorífica dos visionários apocalípticos, conta-lhes uma pequena parábola que passou quase desapercebida entre os cristãos.

«Um senhor foi de viajem e deixou a sua casa». Mas, antes de se ausentar, «confiou a cada umo dos seus criados a sua tarefa». Ao despedir-se, só lhes insistiu numa coisa: «Vigiai, pois não sabeis quando virá o dono da casa». Que quando venha, não vos encontre adormecidos.

O relato sugere que os seguidores de Jesus formarão uma família. A Igreja será «a casa de Jesus» que substituirá «a casa de Israel». Nela todos são servidores. Não hã senhores. Todos viverão à espera do único Senhor da casa: Jesus Cristo. Não o esquecerão jamais.

Na casa de Jesus ninguém deve permanecer passivo. Ninguém se tem de sentir excluído, sem responsabilidade alguma. Todos são necessários. Todos têm alguma missão confiada por Ele. Todos estão chamados a contribuir para grande tarefa de viver como Jesus que conheceram sempre dedicado a servir o reino de Deus.

Os anos irão passando. Será que se manterá vivo o espírito de Jesus entre os Seus? Continuarão a recordar o seu estilo de Serviço aos mais necessitados e desvalidos? Irão segui-lo pelo caminho aberto por Ele? A Sua grande preocupação é que a Sua Igreja é que venha a adormecer. Por isso, insiste até três vezes: «vivei despertos«. No é uma recomendação aos quatro discípulos que o estão a escutar, mas sim um mandato aos crentes de todos os tempos: «O que vos digo, digo a todos: velai».

O traço mais generalizado dos cristãos que não abandonaram a Igreja é seguramente a passividade. Durante séculos, temos educado os fieis para a submissão e a obediência. Na casa de Jesus só uma minoria se sente hoje com alguma responsabilidade eclesial.

Chegou o momento de reagir. Não podemos continuar a aumentar mais ainda a distancia entre «os que mandam» e «os que obedecem». É pecado promover o desafeto, a mútua exclusão ou a passividade. Jesus queria ver-nos a todos despertos, ativos, colaborando com lucidez e responsabilidade.

 

LA MAISON DE JESUS

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Jésus se trouve à Jérusalem, assis sur le mont des Oliviers, en train de regarder le Temple, en échangeant confidentiellement avec quatre de ses disciples : Pierre, Jacques, Jean et André. Il les sent soucieux de savoir quand est ce que la fin des temps adviendra.

C’est pourquoi, il leur montre une fois de plus son inquiétude : « Restez éveillés ». Ensuite, laissant de côté le langage terrifiant des visionnaires apocalyptiques, il leur raconte une petite parabole qui est passée presque inaperçue parmi les chrétiens.

“Un homme partit en voyage et quitta sa maison”. Mais, avant son départ, « il confia une tâche à chacun de ses serviteurs ». En prenant congé d’eux, il n’insista que sur une chose : « Soyez vigilants car vous ne savez pas quand le maître de la maison reviendra ». Il ne faut pas qu’il vous trouve endormis lorsqu’il reviendra.

Le récit suggère que les disciples de Jésus formeront une famille. L’Eglise sera « la maison de Jésus » qui remplacera « la maison d’Israël ». Dans cette famille, il n’y a pas des maîtres; ils seront tous des serviteurs. Ils devront tous vivre dans l’attente de l’unique Seigneur de la maison : Jésus le Christ. Ils ne devront jamais l’oublier.

Personne ne doit rester inactif dans la maison de Jésus. Personne ne doit se sentir exclu, et sans aucune responsabilité. Tout le monde est nécessaire. Tout le monde se voit confier une mission. Ils sont tous appelés à contribuer à la grande mission de vivre comme Jésus, qu’ils ont toujours vu se consacrer à servir le royaume de Dieu.

Les années vont s’écouler. Est-ce que l’Esprit de Jésus restera vivant parmi les siens ? Se souviendront-ils de son esprit de service aux plus pauvres et démunis ? Le suivront-ils sur le chemin qu’il a ouvert ? Son grand souci c’est que son Eglise ne s’endorme. C’est pourquoi il insiste jusqu’à trois fois: “Restez éveillés”. Ce n’est pas une recommandation qui s’adresse aux quatre disciples qui sont en train de l’écouter, mais un mandat adressé aux croyants de tous les temps : « Ce que je vous dis, je le dis à tous : veillez ».

Le trait le plus commun des chrétiens qui n’ont pas quitté l’Eglise est sûrement, la passivité. Pendant des siècles, nous avons éduqué les fidèles à la soumission et à l’obéissance. Une minorité seulement, se voit aujourd’hui avec une responsabilité ecclésiale dans la maison de Jésus.

Le moment est venu de réagir. On ne peut pas continuer à augmenter encore plus la distance entre « ceux qui commandent » et « ceux qui obéissent ». C’est un péché que de promouvoir la désaffection, l’exclusion mutuelle ou la passivité, Jésus voulait nous voir tous éveillés, actifs, en train de collaborer avec lucidité et avec responsabilité.

JESUS’ HOUSE

José Antonio Pagola. Translator: Rebel Girl

Jesus is inJerusalem, seated on theMount of Olives, looking towards theTempleand speaking privately with four disciples — Peter, James, John and Andrew. He sees they are worried about knowing when the end times will come. He, on the other hand, is worried about how His followers will live when they no longer have Him among them.

So, once again He shares His concern with them: «Watch, stay awake.» Then, leaving aside the terrifying language of apocalyptic visionaries, He tells them a little parable that has gone largely unnoticed among Christians.

«A man went abroad and left his house behind.» But, before leaving, «he entrusted a task to each of his servants.» On parting, he only stressed one thing: «Watch, because you do not know when the lord of the house is coming.» When he comes, let him not find you asleep.

The story suggests that Jesus’ followers are a family. The Church is «Jesus’ house» which will replace «the house ofIsrael.» In it, all are servants. There are no masters. All are waiting for the one Lord of the house, Jesus Christ. Never forget it.

In Jesus’ house, nobody has to remain passive. Nobody has to feel excluded, without any responsibility whatsoever. Everyone is needed. All have some mission entrusted by Him. All are called to contribute to the great task of living like Jesus who was known to always be devoted to serving thekingdomofGod.

The years will go by. Will the spirit of Jesus remain alive among His own? Will they go on remembering his style of service to the neediest and the helpless? Will they follow Him along the way He opened? His great worry is that His Church will fall asleep. Therefore He urges them up to three times: «Stay awake.» It isn’t a recommendation to the four disciples who are listening to Him but a command to believers of all time — «What I say to you, I say to all: ‘Watch!'»

The most common trait of Christians who haven’t left the Church is certainly passivity. For centuries we have taught the faithful to be submissive and obedient. In Jesus’ house, only a minority feel they have any ecclesial responsibility today.

The time has come to react. We can’t continue broadening the distance between «those who command» and «those who obey.» It’s a sin to promote disaffection, mutual exclusion, and passivity. Jesus wanted to see all of us awake, active, and working lucidly and responsibly.

JESUSEN ETXEA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Jesus Jerusalemen dago, Oliamendin eseria, Tenplura begira eta lau adiskiderekin, bakarrik, solasean: Pedro, Santiago, Joan eta Andres. Kezkaturik nabari ditu, aldien azkena noiz izango den. Berari, berriz, besterik zaio axola: nola biziko diren bere jarraitzaileak bera beren artean ez dutenean izango.

Horregatik, beste behin agertu die bere kezka: «Kontu egizue, bizi esna». Ondoren, ikusle apokaliptikoen hizkuntza ikaratzailea alde batera utzirik, parabola labur bat kontatu die, kristauentzat ia oharkabeko gertatu izan dena.

«Jaun bat bidaiari joan zen, etxea utzirik». Baina alde egin aurretik, «bere morroietako bakoitzari bere egitekoa gomendatu zion». Agur egitean, gauza bat azpimarratu zien: «Egon erne, ez baitakizue etxejabea noiz etorriko den». Etortzean, ez zaitzatela lo aurkitu.

Kontakizunak iradokitzen du ezen Jesusen jarraitzaileek familia bat osatzen dutela. «Jesusen etxe» izango Eliza, eta «Israelen etxea» ordezkatuko du. Elizan denak dira zerbitzari. Ez da jaunik. Denak biziko dira etxeko Jaun bakarraren zain: Jesus Kristoren zain. Ez dira ahaztuko sekula hartaz.

Jesusen etxean ezin da inor alfer egon. Inork ez du sentitu behar bere burua zokoratua, inolako erantzukizunik gabe. Guztiak dira premiazko. Guztiek dute egitekoren bat, Jesusek emana. Guztiak dira deituak zeregin handira Jesus bezala bizitzeko, zeina Jainkoaren erreinuari emanik ikusi baitute.

Urteak igaroko dira. Bizirik eutsiko ote diote Jesusen espirituari haren jarraitzaileek? Premiarik handiena dutenentzat eta ezgaituenak direnentzat hark bizi izan duen zerbitzu-espirituari gogoan eutsiko ote diote? Hark urratu duen bideari jarraituko ote diote? Haren kezka nagusia Eliza lokartuko ote den izan da. Horregatik, hiruraino errepikatu die: «bizi zaitezte esna». Ez da momentuan entzuten ari diren lau ikasleei egindako gomendioa, baizik eta aldi guztietako fededunei emandako agindua: «Zuei esaten dizuedana, jende guztiari diot esaten: egon esna».

Eliza bertan behera utzi ez duten kristauen ezaugarririk orokorrena pasibotasuna da segur aski. Mendetan hezi ditugu fededunak menpeko eta esaneko izatera. Jesusen etxean gutxi batzuek soilik sentitzen dute gaur egun eliz erantzukizunen bat dutela.

Iritsia da erreakzionatzeko unea. Ezin jarraitu dugu «agintzen dutenen» eta «obeditzen dutenen» arteko aldea oraino handiago egiten. Hoztasuna, elkar zokoratzea edo pasibotasuna sustatzea bekatua da. Guztiok esna ikusi nahi gintuen Jesusek, guziok eginkor, argi eta erantzukizunez auzolanean.

LA CASA DE JESÚS

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Jesús és a Jerusalem, assegut a la muntanya de les Oliveres, mirant cap al Temple i conversant confidencialment amb quatre deixebles: Pere, Jaume, Joan i Andreu. Els veu preocupats per saber quan arribarà el final dels temps. A ell, per contra, el preocupa com viuran els seus seguidors quan ja no el tinguin entre ells.

Per això, un cop més els descobreix la seva inquietud: «Estigueu alerta, vetlleu». Després, deixant de banda el llenguatge terrorífic dels visionaris apocalíptics, els explica una petita paràbola que ha passat gairebé desapercebuda entre els cristians.

«Un home se’n va a terres llunyanes i deixa casa seva». Però, abans d’absentar-se, «va donar facultats als seus servents, confiant a cadascú la seva tasca». En acomiadar-se, només els va insistir en una cosa: «Vetlleu, doncs, perquè no sabeu quan vindrà l’amo de la casa». Que quan vingui, no us trobi adormits.

El relat suggereix que els seguidors de Jesús formaran una família. L’Església serà «la casa de Jesús» que substituirà «la casa d’Israel». En ella tots són servidors. No hi ha senyors. Tots viuran esperant l’únic Senyor de la casa: Jesús el Crist. No ho oblidaran mai.

A la casa de Jesús ningú ha de romandre passiu. Ningú s’ha de sentir exclòs, sense cap responsabilitat. Tots són necessaris. Tots tenen alguna missió confiada per ell. Tots estan cridats a contribuir a la gran tasca de viure com Jesús que han conegut sempre dedicat a servir al regne de Déu.

Els anys aniran passant. Es mantindrà viu l’esperit de Jesús entre els seus? ¿Seguiran recordant el seu estil servicial als més necessitats i desvalguts? El seguiran pel camí obert per ell? La seva gran preocupació és que la seva Església s’adormi. Per això, els insisteix fins a tres vegades: «vetlleu». No és una recomanació als quatre deixebles que l’estan escoltant, sinó un mandat als creients de tots els temps: «El que us dic a vosaltres, ho dic a tothom: Vetlleu!».

El tret més generalitzat dels cristians que no han abandonat l’Església és segurament la passivitat. Durant segles hem educat els fidels per a la submissió i l’obediència. A la casa de Jesús només una minoria se sent avui amb alguna responsabilitat eclesial.

Ha arribat el moment de reaccionar. No podem seguir augmentant encara més la distància entre «els que manen» i «els que obeeixen». És pecat promoure el desafecte, la mútua exclusió o la passivitat. Jesús ens volia veure a tots desperts, actius, col•laborant amb lucidesa i responsabilitat.

A CASA DE XESÚS

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

Xesús está en Xerusalén, sentado no monte das Oliveiras, ollando o Templo e conversando confidencialmente con catro discípulos: Pedro, Santiago, Xoán e Andrés. Veos preocupados por saber cando chegará o final dos tempos. A el, pola contra, preocúpalle como vivirán os seus seguidores cando xa non o teñan entre eles.

Por iso, unha vez máis descóbrelles a súa inquietude: «Ollade, vivide espertos». Despois, deixando de lado a linguaxe terrorífica dos visionarios apocalípticos, cóntalles unha pequena parábola que pasou case desapercibida entre os cristiáns.

«Un señor foise de viaxe e deixou a súa casa». Pero, antes de ausentarse, «confiou a cada un dos seus criados a súa tarefa». Ao despedirse, só lles insistiu nunha cousa: «Vixiade, pois non sabedes cando virá o dono da casa». Que cando veña que non vos encontre durmidos.

O relato suxire que os seguidores de Xesús formarán unha familia. A Igrexa será «a casa de Xesús» que substituirá á «casa de Israel». Nela todos son servidores. Non hai señores. Todos vivirán esperando o único Señor da casa: Xesús o Cristo. Non o esquecerán xamais.

Na casa de Xesús ninguén ha permanecer pasivo. Ninguén se ha sentir excluído, sen responsabilidade ningunha. Todos son necesarios. Todos teñen algunha misión confiada por el. Todos están chamados a contribuír á grande tarefa de vivir como Xesús ao que coñeceron sempre dedicado a servir ao reino de Deus.

Os anos irán pasando. Manterase vivo o espírito de Xesús entre os seus? Seguirán recordando o seu estilo servizal aos máis necesitados e desvalidos? Seguirano polo camiño aberto por el? A súa gran preocupación é que a súa Igrexa se durma. Por iso, insístelles ata tres veces: «vivide espertos». Non é unha recomendación aos catro discípulos que o están a escoitar, senón un mandato aos crentes de todos os tempos: «O que vos digo a vós, dígovolo a todos: velade».

O trazo máis xeneralizado dos cristiáns que non abandonaron a Igrexa é seguramente a pasividade. Durante séculos educamos os fieis para a submisión e a obediencia. Na casa de Xesús só unha minoría se sente hoxe con algunha responsabilidade eclesial.

Chegou o momento de reaccionar. Non podemos seguir aumentando aínda máis a distancia entre «os que mandan» e «os que obedecen». É pecado promover o desafecto, a mutua exclusión ou a pasividade. Xesús queríanos ver a todos espertos, activos, colaborando con lucidez e responsabilidade.