32 Tiempo ordinario (A) Mateo 25,1-13
ENCENDER UNA FE GASTADA
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).
ECLESALIA,02/11/11.- La primera generación cristiana vivió convencida de que Jesús, el Señor resucitado, volvería muy pronto lleno de vida. No fue así. Poco a poco, los seguidores de Jesús se tuvieron que preparar para una larga espera.
No es difícil imaginar las preguntas que se despertaron entre ellos. ¿Cómo mantener vivo el espíritu de los comienzos? ¿Cómo vivir despiertos mientras llega el Señor? ¿Cómo alimentar la fe sin dejar que se apague? Un relato de Jesús sobre lo sucedido en una boda les ayudaba a pensar la respuesta.
Diez jóvenes, amigas de la novia, encienden sus antorchas y se preparan para recibir al esposo. Cuando, al caer el sol, llegue a tomar consigo a la esposa, los acompañarán a ambos en el cortejo que los llevará hasta la casa del esposo donde se celebrará el banquete nupcial.
Hay un detalle que el narrador quiere destacar desde el comienzo. Entre las jóvenes hay cinco «sensatas» y previsoras que toman consigo aceite para impregnar sus antorchas a medida que se vaya consumiendo la llama. Las otras cinco son unas «necias» y descuidadas que se olvidan de tomar aceite con el riesgo de que se les apaguen las antorchas.
Pronto descubrirán su error. El esposo se retrasa y no llega hasta medianoche.Cuando se oye la llamada a recibirlo, las sensatas alimentan con su aceite la llama de sus antorchas y acompañan al esposo hasta entrar con él en la fiesta. Las necias no saben sino lamentarse: «Que se nos apagan las antorchas». Ocupadas en adquirir aceite, llegan al banquete cuando la puerta está cerrada. Demasiado tarde.
Muchos comentaristas tratan de buscar un significado secreto al símbolo del «aceite». ¿Está Jesús hablando del fervor espiritual, del amor, de la gracia bautismal…? Tal vez es más sencillo recordar su gran deseo: «Yo he venido a traer fuego a la tierra, y ¿qué he de querer sino que se encienda?». ¿Hay algo que pueda encender más nuestra fe que el contacto vivo con él?
¿No es una insensatez pretender conservar una fe gastada sin reavivarla con el fuego de Jesús? ¿No es una contradicción creernos cristianos sin conocer su proyecto ni sentirnos atraídos por su estilo de vida?
Necesitamos urgentemente una calidad nueva en nuestra relación con él. Cuidar todo lo que nos ayude a centrar nuestra vida en su persona. No gastar energías en lo que nos distrae o desvía de su Evangelio. Encender cada domingo nuestra fe rumiando sus palabras y comulgando vitalmente con él. Nadie puede transformar nuestras comunidades como Jesús. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).
ACENDER UMA FÉ GASTA
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
A primeira geração cristã viveu convencida de que Jesus, o Senhor ressuscitado, voltaria rapidamente cheio de vida. Não foi assim. Pouco a pouco, os seguidores de Jesus tiveram de se preparar para uma longa espera.
Não é difícil imaginar as perguntas que surgiram entre eles. Como mantener vivo o espírito inicial? Como viver despertos enquanto está para chegar o Senhor? Como alimentar a fé sem deixar que se apague? Um relato de Jesus sobre o que ocorreu num casamento ajudava-os a pensar na resposta.
Dez jovens, amigas da noiva, acendem as suas lâmpadas preparando-se para receber o esposo. Quando, ao cair o sol, o noivo chegar para se juntar à esposa, acompanharão a ambos no cortejo que os levará até à casa do esposo onde se celebrará o banquete nupcial.
Há um detalhe que o narrador quer destacar desde o inicio. Entre as jovens há cinco «sensatas» e previdentes que levam consigo azeite para impregnar as suas lâmpadas à medida que se vai consumindo a chama. As outras cinco são umas «néscias» e descuidadas que se esquecem de levar azeite, correndo o risco de que se lhes apague as lâmpadas.
Depressa descobrirão o seu error. O esposo atrasa-se e não chega antes da meia-noite.Quando se ouve a chamada para o receber, as sensatas alimentam com o seu azeite a chama das suas lâmpadas e acompanham o esposo até entrar com ele na festa. As néscias não sabem senão lamentar-se: «As lâmpadas apagam-se». Ocupadas em adquirir azeite, chegam ao banquete quando a porta está fechada. Demasiado tarde.
Muitos comentaristas procuram encontrar um significado secreto no símbolo do «azeite». Está Jesus a falar do fervor espiritual, do amor, da graça batismal…? Talvez seja mais simples recordar o Seu grande desejo: «Eu vim trazer o fogo à terra, e que hei-de querer senão que se acenda?». Haverá algo que possa acender mais a nossa fé do que o contacto vivo com Ele?
Não será uma insensatez pretender conservar uma fé gasta sem reaviva-la com o fogo de Jesus? Não será uma contradição, considerarmo-nos cristãos sem conhecer o Seu projecto nem nos sentirmos atraídos pelo Seu estilo de vida?
Necessitamos urgentemente de uma qualidade nova na nossa relação com ele Cuidar de tudo o que nos ajude a centrar a nossa vida na Sua pessoa. Não gastar energias no que nos distrai ou desvia do Seu Evangelho. Acender cada domingo a nossa fé alimentando das Suas palavras e comungando vitalmente com Ele. Ninguém pode transformar as nossas comunidades como Jesus.
ACCENDERE UNA FEDE SMORTA
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
La prima generazione cristiana visse convinta che Gesù, il Signore risorto, sarebbe tornato molto presto pieno di vita. Non fu così. A poco a poco, i seguaci di Gesù dovettero prepararsi ad una lunga attesa.
Non è difficile immaginare le domande che si risvegliarono tra di loro. Come mantenere vivo lo spirito degli inizi? Come vivere svegli finché arriva il Signore? Come alimentare la fede senza lasciarla spegnere? Un racconto di Gesù su quanto accadde ad una festa di nozze li aiutava a trovare la risposta.
Dieci giovani, amiche della sposa, accendono le loro lampade e si preparano a ricevere lo sposo. Quando, al tramonto del sole, arriverà a prendere con sé la sposa, li accompagneranno nel corteo che li condurrà fino alla casa dello sposo, dove si celebrerà il banchetto nuziale.
C’è un dettaglio che il narratore vuole far risaltare fin dall’inizio. Tra le giovani ce ne sono cinque sagge e previdenti, che prendono con sé olio per alimentare le loro lampade a misura che la fiamma si vada consumando. Le altre cinque sono delle stolte e distratte che dimenticano di prendere l’olio con il rischio che le loro lampade si spengano.
Presto scopriranno il loro errore. Lo sposo ritarda e non arriva fino a mezzanotte. Quando si ode il grido che invita ad accoglierlo, le sagge alimentano con il loro olio la fiamma delle lampade e accompagnano lo sposo fino a entrare con lui alla festa. Le stolte sanno solo lamentarsi: Le nostre lampade si spengono. Occupate ad acquistare l’olio, arrivano al banchetto quando la porta è chiusa. Troppo tardi.
Molti commentatori cercano di trovare un significato segreto del simbolo dell’olio. Gesù sta parlando del fervore spirituale, dell’amore, della grazia battesimale…? Forse è più semplice ricordare il suo grande desiderio: Sono venuto a portare il fuoco sulla terra e cosa vorrei se non che si accendesse? C’è qualcosa che possa accendere di più la nostra fede che il contatto vivo con lui?
Non è un’insensatezza pretendere di conservare una fede smorta senza ravvivarla con il fuoco di Gesù? Non è una contradizione crederci cristiani senza conoscere il suo progetto, né sentirci attratti dal suo stile di vita?
Abbiamo urgente bisogno di una qualità nuova nella nostra relazione con lui. Curare tutto quello che ci aiuti a centrare la nostra vita sulla sua persona. Non sprecare energie in quello che ci distrae o ci svia dal suo Evangelo. Accendere ogni domenica la nostra fede ruminando le sue parole e comunicando vitalmente con lui. Nessuno può trasformare le nostre comunità come Gesù.
RAVIVER UNE FOI USEE
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
La première génération chrétienne était convaincue que Jésus, le Seigneur ressuscité, reviendrait bientôt, plein de vie. Mais il n’en fut pas ainsi. Les disciples de Jésus durent alors se préparer progressivement à une longue attente.
Il n’est pas difficile d’imaginer les questions qui ont surgi chez eux. Comment maintenir vivant l’esprit du commencement ? Comment rester éveillés en attendant l’arrivée du Seigneur ? Comment nourrir la foi sans la laisser s’éteindre ? Un récit de Jésus sur ce qui est arrivé lors de noces va les aider à penser à la réponse.
Dix jeunes – filles, amies de la fiancée, allument leurs lampes et se disposent à recevoir l’époux. Lorsqu’il arrivera, au coucher du soleil, pour prendre avec lui son épouse, elles les accompagneront tous les deux dans un cortège les conduisant jusqu’à la maison de l’époux où aura lieu le banquet nuptial.
Il y a un détail que le narrateur veut mettre en relief dès le début. Parmi ces jeunes-filles, il y en a cinq « sages » et prévoyantes qui prennent de l’huile pour remplir leurs lampes au fur et à mesure que la flamme se consume. Les cinq autres sont « insensées » ; elles oublient de prendre de l’huile au risque de voir leurs lampes s’éteindre.
Elles découvriront bientôt leur erreur. L’époux prend du retard et n’arrive qu’à minuit.Lorsqu’on entend l’appel pour sortir à sa rencontre, les prévoyantes remplissent d’huile leurs lampes, accompagnent l’époux et entrent avec lui dans la fête. Les insensées ne font que se plaindre : « Nos lampes s’éteignent ». Occupées à se procurer de l’huile, elles arrivent à la noce lorsque la porte est déjà fermée : C’est trop tard.
Beaucoup de commentateurs essaient de trouver une signification secrète au symbole de « l’huile ». Jésus, est-il en train de parler de ferveur spirituelle, d’amour, de la grâce baptismale… ? Il est peut-être plus simple de rappeler son grand désir : « Je suis venu apporter un feu sur la terre, et comment je voudrais qu’il soit allumé ». Y a-t-il quelque chose qui puisse raviver notre foi plus que notre contact vivant avec lui ?
N’est-il pas insensé de prétendre conserver une foi usée sans la raviver au feu de Jésus ? N’est-ce pas une contradiction de nous croire chrétiens alors que nous ignorons son projet et nous ne nous sentons pas attirés par son style de vie ?
Nous avons un besoin urgent d’une nouvelle qualité dans notre relation avec lui. Il nous faut cultiver tout ce qui nous aide à centrer notre vie sur sa personne ; ne pas dépenser des énergies dans ce qui nous distrait et nous détourne de son Evangile ; allumer chaque dimanche notre foi en ruminant ses paroles et en communiant de manière vitale avec lui. Personne ne peut transformer nos communautés mieux que Jésus.
LIGHT UP YOUR FAITH
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo
The first Christian generation really believed that Jesus, the risen Lord, would return full of life very soon. That was not the case. Little by little, the followers of Jesus got used and prepared for a long wait.
We cannot easily figure out the questions they might have asked. How did they keep their faith alive at the beginning? What did they do to be ready for their Lord’s arrival? Jesus’ parable about the bridesmaids at the wedding must have helped those Christians to light up their faith.
Ten bridesmaids, friends of the bride, took their lamps and went to meet the bridegroom. At sunset, the bridegroom would arrive to pick up the bride and they would accompany the couple and guests to the bridegroom’s home where the wedding’s celebrations would commence.
There is a detail that the Gospel writer wants to clarify from the start. Among those ten bridesmaids, five were foolish and five were sensible. The foolish ones had not brought along any extra oil, while the sensible ones took flasks of extra oil along with their lamps. Didn’t the foolish maids know that oil lamps wouldn’t last forever?
But soon they realized their mistake. The bridegroom was late and did not arrive till midnight.When they heard the cry “The bridegroom is here! Go out and meet him, the sensible bridesmaids filled up their lamps with extra oil and went out to meet the groom. The foolish bridesmaids begged from the sensible ones, “Give us some of your oil; our lamps are going out.” But there was no time and the banquet doors were closed. They were left out.
Many gospel commentators try to see a hidden meaning in the symbol of the oil lamp. Was Jesus referring to a spiritual light, to love or baptismal grace? Perhaps it would be easier remembering what he said on another occasion: I have come to bring fire on earth and how I wish it would be enkindled? Can anything better happen to our faith than staying in touch with Him?
Is there anything more foolish than trying to keep our faith alive without the oil/fire of Jesus? Isn’t it a contradiction calling ourselves Christians and really not know Jesus’ project or not being attracted by his life style?
We urgently need a new relationship with Jesus if we call ourselves his followers. We must prepare and focus our lives on Jesus’ person and daily presence. Let us not waste our energy in things that keep us away or distracted from the Gospel. We must feed our lamps/faith every Sunday as we listen to his Word and share his Body. Nobody and nothing else will be able to transform our Christian communities.
FEDE HIGATUA PIZTU
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Lehen kristau-belaunaldiak uste osoa zuen ezen Jesus, Jaun berpiztua, oso laster itzuliko zela bizi-bizi. Ez zen, ordea, gertatu horrelakorik. Pixkana, Jesusen ikasleek prestatu beharra izan zuten denbora luzean zain bizitzeko.
Ez da gauza zaila pentsatzea zein galdera etorriko zitzaien. Nola eutsi bizirik hasierako espirituari? Nola bizi esna Jauna iritsi bitartean? Nola elikatu fedea itzali gabe? Jesusen kontakizun batek, eztei batean gertatuaz, lagundu zien erantzuna bilatzen.
Hamar neska gazte, andregaiaren adiskideak, beren kriseiluak piztu eta senarrari ongietorri egiteko prestatu dira. Eguzkia sartzean, emaztea berekin hartuko duenean, biei lagunduko diete, senarraren etxera eramango dituen segizioan, han eztei-otordua egiteko.
Bada xehetasun bat kontalariak hasieratik nabarmendu nahi izan duena. Hamar neska gazteen artean bost zuhurrak dira eta arduratsuak; berekin hartu dute olioa, kriseilukoa gastatu ahala gehitzen joateko. Beste bostak «zentzugabeak» dira eta zabarrak; ez dute olio gehigarririk hartu eta kriseiluak itzaltzeko arriskuan gertatu dira.
Hain zuzen, laster konturatuko dira beren okerraz. Senarra atzeratu egin da eta ez da iritsi gauerdia arte. Ongietorria egiteko deia entzun dutenean, zuhurrek olioa gehitu dute bere kriseiluetan eta jai-aretora sartu arte lagundu diote senarrari. Zentzugabeek ezin dute egin lantuka hasi besterik: «Itzaltzen ari zaizkigu kriseiluak!» Olio bila joan beharrean gertatu direla, atea itxia zelarik iritsi dira eztei-otordura. Beranduegi.
Iruzkingile askok «olioaren» sinboloari ezkutuko esanahia bilatu nahi izan dio. Espiritu-berotasunaz, maitasunaz, bataioko graziaz… mintzo ote da Jesus? Agian, gauza xumeagoa da haren desira handi hura gogoratzea: «Sua ekartzera etorri naiz lurrera, eta zer nahiago hura piztea baino?» Ba ote da ezer gure fedea piztu dezakeenik, Jesusekin harreman bizia izatea baizik?
Ez ote da zentzugabekeria fede higatu bat gorde nahi izatea, Jesusen suaz biziarazi gabe? Ez ote da kontraesana kristau garela uste izatea, haren egitasmoa ezagutu gabe eta haren bizierak erakartzen gaituela sentitu gabe?
Premia bizikoa dugu kalitate berri bat harekiko geure harremanetan. Geure bizitzaren erdigunetzat hura bera hartzen lagunduko digun guztia zaintzea. Indarrik ez gastatzea ebanjeliotik zabartzen edo desbideratzen gaituen ezertan.Igandero geure fedea piztea, haren hitzak hausnartuz eta bizi-jarreraz jaunartuz. Inork ezin ditu eraldatu gure elkarteak Jesusek bezala.
ENCENDRE UNA FE GASTADA
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
La primera generació cristiana va viure convençuda que Jesús, el Senyor ressuscitat, tornaria ben aviat ple de vida. No va ser així. A poc a poc, els seguidors de Jesús es van haver de preparar per a una llarga espera.
No és difícil d’imaginar les preguntes que es van despertar entre ells. Com mantenir viu l’esperit dels començaments? Com viure desperts mentre arriba el Senyor? Com alimentar la fe sense deixar que s’apagui? Un relat de Jesús sobre els fets en un casament els ajudava a pensar la resposta.
Deu joves, amigues de la núvia, encenen les seves torxes i es preparen per rebre l’espòs. Quan, en caure el sol, arribi a emportar-se l’esposa, els acompanyaran tots dos en el seguici que els portarà fins a la casa de l’espòs on se celebrarà el banquet nupcial.
Hi ha un detall que el narrador vol destacar des del començament. Entre les joves n’hi ha cinc que són «assenyades» i previsores que agafen oli per impregnar les seves torxes a mesura que es vagi consumint la flama. Les altres cinc «no tenen seny» i descurades s’obliden d’agafar oli amb el risc que se’ls s’apaguin les torxes.
Aviat descobriran el seu error. El marit es retarda i no arriba fins a mitjanit. Quan se sent la crida a rebre’l, les assenyades alimenten amb el seu oli la flama de les seves torxes i acompanyen el marit fins a entrar amb ell a la festa. Les desassenyades no fan res més que lamentar-se: «Que les nostres torxes s’apaguen». Ocupades a adquirir oli, arriben al banquet quan la porta està tancada. Massa tard.
Molts comentaristes tracten de buscar un significat secret al símbol de «l’oli». Està Jesús parlant del fervor espiritual, de l’amor, de la gràcia baptismal …? Potser és més senzill recordar el seu gran desig: «He vingut a calar foc a la terra, i com voldria que ja estigués encesa!». Hi ha res que pugui encendre més la nostra fe que el contacte viu amb ell?
No és forassenyat pretendre conservar una fe gastada sense revifar-la amb el foc de Jesús? No és una contradicció creure’ns cristians sense conèixer el seu projecte ni sentir-nos atrets pel seu estil de vida?
Necessitem urgentment una qualitat nova en la nostra relació amb ell. Tenir cura de tot allò que ens ajudi a centrar la nostra vida en la seva persona. No gastar energies en el que ens distreu o desvia del seu Evangeli. Encendre cada diumenge la nostra fe rumiant les seves paraules i combregant vitalment amb ell. Ningú no pot transformar les nostres comunitats com Jesús.
ACENDER UNHA FE GASTADA
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
A primeira xeración cristiá viviu convencida de que Xesús, o Señor resucitado, volvería moi axiña cheo de vida. Non foi así. Pouco a pouco, os seguidores de Xesús tiveron de prepararse para unha longa espera.
Non é difícil imaxinar as preguntas que espertaron entre eles. Como manter vivo o espírito dos comezos? Como vivir espertos mentres chega o Señor? Como alimentar a fe sen deixar que se apague? Un relato de Xesús sobre o sucedido nunha voda axudábaos a pensar a resposta.
Dez mozas, amigas da noiva, acenden os seus fachos e prepáranse para recibir o esposo. Cando, polo solpor, el chegue a tomar consigo a esposa, acompañarán a ambos os dous no cortexo que os levará ata a casa do esposo onde se celebrará o banquete nupcial.
Hai un detalle que o narrador quere destacar dende o comezo. Entre as mozas hai cinco «sensatas» e previsoras que colleran consigo aceite para impregnar os seus fachos na medida que se vaia consumindo a lapa. As outras cinco son unhas «necias» e descoidadas que esquecen o aceite co risco de que se lles apaguen os fachos.
Ben axiña se decatarán do seu erro. O esposo atrásase e non chega ata media noite. Cando se oe a chamada para recibilo, as sensatas alimentan co seu aceite a lapa dos seus fachos e acompañan ao esposo ata entrar con el na festa. As necias non saben senón laiar: «Que se nos apagan os fachos». Ocupadas en adquirir aceite, chegan ao banquete cando a porta está pechada. Demasiado tarde.
Moitos comentaristas tratan de buscar un significado secreto ao símbolo do «aceite». Está Xesús a falar do fervor espiritual, do amor, da graza bautismal…? Talvez é máis sinxelo recordar o seu gran desexo: «Eu vin traer lume á terra, e que hei de querer senón que se acenda?». Hai algo que poida acender máis nosa fe que o contacto vivo con el?
Non é unha insensatez pretender conservar unha fe gastada sen reavivala co lume de Xesús? Non é unha contradición crernos cristiáns sen coñecer o seu proxecto nin sentirnos atraídos polo seu estilo de vida?
Necesitamos urxentemente unha calidade nova na nosa relación con el. Coidar todo aquilo que nos axude a centrar a nosa vida na súa persoa. Non gastar enerxías no que nos distrae ou desvía do seu Evanxeo. Acender cada domingo a nosa fe remoendo as súas palabras e comulgando vitalmente con el. Ninguén pode transformar as nosas comunidades como Xesús.
