31 Tiempo ordinario (A) Mateo 23,1-12
EN ACTITUD DE CONVERSIÓN
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).
ECLESALIA,26/10/11.- Jesús habla con indignación profética. Su discurso dirigido a la gente y a sus discípulos es una dura crítica a los dirigentes religiosos de Israel. Mateo lo recoge hacia los años ochenta para que los dirigentes de la Iglesia cristiana no caigan en conductas parecidas.
¿Podremos recordar hoy las recriminaciones de Jesús con paz, en actitud de conversión, sin ánimo alguno de polémicas estériles? Sus palabras son una invitación para que obispos, presbíteros y cuantos tenemos alguna responsabilidad eclesial hagamos una revisión de nuestra actuación.
«No hacen lo que dicen». Nuestro mayor pecado es la incoherencia. No vivimos lo que predicamos. Tenemos poder pero nos falta autoridad. Nuestra conducta nos desacredita. Nuestro ejemplo de vida más evangélica cambiaría el clima en muchas comunidades cristianas.
«Cargan fardos pesados sobre los hombros de la gente… pero ellos no están dispuestos a mover un dedo para empujar». Es cierto. Con frecuencia, somos exigentes y severos con los demás, comprensivos e indulgentes con nosotros. Agobiamos a la gente sencilla con nuestras exigencias pero no les facilitamos la acogida del evangelio. No somos como Jesús que se preocupaba de hacer ligera su carga pues era sencillo y humilde de corazón.
«Todo lo que hacen es para que los vea la gente». No podemos negar que es muy fácil vivir pendientes de nuestra imagen, buscando casi siempre «quedar bien» ante los demás. No vivimos ante ese Dios que ve en lo secreto. Estamos más atentos a nuestro prestigio personal.
«Les gustan los primeros puestos y los asientos de honor… y que les hagan reverencias por la calle». Nos da vergüenza confesarlo, pero nos gusta. Buscamos ser tratados de manera especial, no como un hermano más. ¿Hay algo más ridículo que un testigo de Jesús buscando ser distinguido y reverenciado por la comunidad cristiana?
«No os dejéis llamar maestros… ni guías… porque uno solo es vuestro Maestro y vuestro Guía: Cristo». El mandato evangélico no puede ser más claro: renunciad a los títulos para no hacer sombra a Cristo; orientad la atención de los creyentes sólo hacia él. ¿Por qué la Iglesia no hace nada por suprimir tantos títulos, prerrogativas, honores y dignidades para mostrar mejor el rostro humilde y cercano de Jesús?
«No llaméis padre vuestro a nadie en la tierra porque uno solo es vuestro Padre del cielo». Para Jesús el título de Padre es tan único, profundo y entrañable que no ha de ser utilizado por nadie en la comunidad cristiana. ¿Por qué lo permitimos? (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).
EM ATITUDE DE CONVERSÃO
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
Jesus fala com indignação profética. O Seu discurso dirigido às pessoas e aos Seus discípulos é uma dura crítica aos dirigentes religiosos de Israel. Mateus recolhe cerca dos anos oitenta D.C. para que os dirigentes da Igreja cristã não caiam em condutas parecidas.
Poderemos recordar hoje as recriminações de Jesus com paz, em atitude de conversão, sem ânimo algum de polémicas estéreis? As Suas palavras são um convite para que bispos, presbíteros e quantos temos alguma responsabilidade eclesial façamos uma revisão da nossa atuação.
«Não fazem o que dizem». O nosso maior pecado é a incoerência. Não vivemos o que predicamos. Temos poder mas falta-nos autoridade. A nossa conduta desacredita-nos. O nosso exemplo de vida mais evangélico mudará o ambiente em muitas comunidades cristãs.
«Carregam fardos pesados sobre os ombros das pessoas… mas eles não estão dispostos a mover um dedo para empurrar». É certo. Com frequência, somos exigentes e severos com os outros, compreensivos e indulgentes connosco. Angustiamos as pessoas simples com as nossas exigências mas não lhes facilitamos o acolhimento do evangelho. Não somos como Jesus que se preocupava em tornar leve a carga pois era simples e humilde de coração.
«Tudo o que fazem é para que as pessoas vejam». Não podemos negar que é muito fácil viver pendentes da nossa imagem, procurando quase sempre «ficar bem» perante os outros. Não vivemos ante esse Deus que vê no segredo. Estamos mais atentos ao nosso prestígio pessoal.
«Gostam dos lugares cimeiros e das posições honoríficas… e que lhes façam reverências pela rua». Dá-nos vergonha confessa-lo, mas gostamos. Procuramos ser tratados de forma especial, não como um irmão mais. Há algo mais ridículo que uma testemunha de Jesus procurando ser distinguido e reverenciado pela comunidade cristã?
«Não deixeis que vos chamem mestres… nem guias… porque um só é o vosso Mestre e o vosso Guia: Cristo». O mandato evangélico não pode ser mais claro: renunciai aos títulos para não fazer sombra a Cristo; orientai a atenção dos crentes apenas para Ele. Porque que é que a Igreja não faz nada para suprimir tantos títulos, prerrogativas, honra e dignidades para mostrar melhor o rosto humilde próximo de Jesus?
«Não chameis Pai vosso a ninguém na terra porque um só é o vosso Pai do céu». Para Jesus o título de Pai é tão único, profundo e intimo que não há-de ser utilizado por ninguém na comunidade cristã. Porque o permitimos?
IN ATTEGGIAMENTO DI CONVERSIONE
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
Gesù parla con indignazione profetica. Il suo discorso rivolto alla gente e ai suoi discepoli è una dura critica ai capi religiosi d’Israele. Matteo lo raccoglie verso gli anni ottanta perché i capi della Chiesa cristiana non cadano in condotte simili.
Potremo ricordare oggi le recriminazioni di Gesù con pace, in atteggiamento di conversione senza alcun animo di sterili polemiche? Le sue parole sono un invito perché vescovi, presbiteri e quanti abbiamo qualche responsabilità ecclesiale facciamo una revisione del nostro agire.
Non fanno quel che dicono. Il nostro peccato maggiore è l’incoerenza. Non viviamo quello che predichiamo. Abbiamo potere ma ci manca autorità. La nostra condotta ci discredita. Il nostro esempio di vita più evangelica cambierebbe il clima in molte comunità cristiane.
Legano fardelli pesanti e difficili da portare e li pongono sulle spalle della gente, ma essi non vogliono muoverli neppure con un dito. Certo, spesso siamo esigenti e severi con gli altri, comprensivi e indulgenti con noi stessi. Appesantiamo la gente semplice con le nostre esigenze, ma non facilitiamo loro l’accoglienza dell’Evangelo. Non siamo come Gesù che si preoccupava di rendere leggero il suo carico poiché era semplice e umile di cuore.
Tutte le loro opere le fanno per essere ammirati dalla gente. Non possiamo negare che è molto facile vivere preoccupati della nostra immagine, cercando quasi sempre di “fare bella figura” di fronte agli altri. Non viviamo di fronte a quel Dio che vede nel segreto. Siamo più attenti al nostro prestigio personale.
Si compiacciono dei posti d’onore nei banchetti, dei primi seggi… dei saluti nelle piazze. Ci vergogniamo di confessarlo, ma ci fa piacere. Cerchiamo di essere trattati in maniera speciale, non come un fratello in più. C’è qualcosa di più ridicolo che un testimone di Gesù che cerca di essere considerato e riverito dalla comunità cristiana?
Non fatevi chiamare maestri… né guide… perché uno solo è il vostro Maestro… e la vostra Guida: il Cristo. Il comando evangelico non può essere più chiaro: rinunciate ai titoli per non fare ombra a Cristo; orientate l’attenzione dei credenti solo verso di lui. Perché la Chiesa non fa nulla per sopprimere tanti titoli, prerogative, onori e dignità, per mostrare meglio il volto umile e vicino di Gesù?
Non chiamate padre nessuno di voi sulla terra, perché uno solo è il Padre vostro, quello celeste. Per Gesù il titolo di Padre è così unico, profondo e tenero che non dev’essere utilizzato per nessuno nella comunità cristiana. Perché lo permettiamo?
DANS UNE ATTITUDE DE CONVERSION
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
Jésus parle avec une indignation prophétique. Le discours qu’il adresse aux gens et à ses disciples, est une dure critique des dirigeants religieux d’Israël. Il a été recueilli par Matthieu vers les années quatre-vingt afin que les dirigeants de l’Eglise chrétienne ne tombent pas dans le même genre de conduite.
Saurons-nous rappeler aujourd’hui les récriminations de Jésus dans une attitude de paix, de conversion et sans aucune intention de polémique stérile ? Ses paroles sont une invitation lancée aux évêques, aux prêtres et à toute personne ayant une responsabilité ecclésiale, afin que nous révisions notre manière d’agir.
“Ils ne font pas ce qu’ils disent”. Notre plus grand péché c’est l’incohérence. Nous ne vivons pas ce que nous prêchons. Nous avons du pouvoir mais il nous manque de l’autorité. Notre conduite nous désavoue. Notre exemple d’une vie plus évangélique changerait le climat dans nombre de communautés chrétiennes.
“Ils chargent les gens de lourds fardeaux…mais eux ne sont même pas prêts à les remuer du doigt ». C’est vrai. Nous sommes souvent exigeants et sévères envers les autres mais indulgents et compréhensifs envers nous-mêmes. Nous accablons les gens simples avec nos exigences mais nous ne leur facilitons pas l’accueil de l’évangile. Nous ne sommes pas comme Jésus, lui qui, d’un cœur doux et humble, était soucieux de rendre légère sa charge.
“Tout ce qu’ils font c’est pour se faire voir des gens”. On ne peut pas nier qu’il est très facile de vivre soucieux de sa propre image, en cherchant presque toujours à plaire aux gens. Nous ne vivons pas devant ce Dieu qui voit dans le secret. Nous sommes plutôt attentifs à notre prestige personnel.
“Ils aiment les premières places et les sièges d’honneur… et qu’on leur fasse des révérences dans les rues ». Nous avons honte de l’avouer mais cela nous plaît. Nous cherchons à être traités d’une façon spéciale et non pas comme un frère de plus. Y a-t-il quelque chose de plus ridicule qu’un témoin de Jésus cherchant à être objet de distinctions et de révérences par la communauté chrétienne ?
“Ne vous faites pas appeler maîtres…ni guides…car un seul est votre Maître et votre Guide : le Christ ». Le mandat évangélique ne peut être plus clair : renoncez aux titres pour ne pas faire de l’ombre au Christ : n’orientez l’attention des croyants que vers lui. Pourquoi l’Eglise ne fait rien pour supprimer tant de titres, de prérogatives, d’honneurs et dignités, pour mieux montrer le visage humble et proche de Jésus ?
“N’appelez personne père sur la terre car vous n’avez qu’un père, celui du ciel ». Pour Jésus, le titre de Père est tellement unique, profond et intime qu’il ne doit être utilisé par personne dans la communauté chrétienne. Pourquoi alors le permettons-nous ?
YOU HAVE ONLY ONE TEACHER
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo
Jesus speaks with a prophet’s indignation. He addresses himself to the crowd and to his disciples as he criticizes the religious leaders ofIsrael. Matthew writes about it years later to warn the leaders of the Christian Church that they may not commit the same error.
Can we hear today those same warnings from Jesus and accept them openly in an attitude of conversion, without any useless debate or argument? His words are an invitation to bishops, priests and anyone with any responsibility in the church so that we may reflect on our own religious attitudes.
“They don’t do what they tell you.” Our greatest sin is lack of sincerity. We don’t practice what we preach. We hold on to power, but we lack authority. We are discredited by our own actions. If we could practice a more evangelical life, our Christian communities would change for the better.
“They tie up heavy burdens and lay them on men’s shoulders…but they are not willing to lift a finger to move them.” That’s a fact. Frequently, we are very strict and demanding with others, and understanding and tolerant with ourselves. We make life difficult for simple people without revealing to them the loving welcome of the Gospel. We forget about Jesus who always tried to make their burden light and who was always meek and humble of heart.
“Everything they do is to attract attention.” We know quite well that it is very easy to live with a public image, only seeking acceptance from the majority. We do not live in accordance with God who is our Father and who sees us in secret. We are more concerned with our own personal prestige.
“They like to take places of honour at banquets…and being greeted obsequiously in the market.” We may be ashamed to acknowledge it, but that is what we like and seek. We always wish to be treated in a special way, not just like a brother or sister. Is there anything more ridiculous for a true disciple of Jesus than seeking special reverence and distinction within the Christian community?
“Do not allow yourselves to be called teachers, for you have only one Teacher, the Christ.” The Christian commandment cannot be clearer: renounce all titles other than being a follower of Christ; direct the attention of all believers to Christ alone. Why doesn’t the Church start removing so many titles, prerogatives, honours and distinctions and show rather the humble and friendly Jesus?
“You must call no one on earth your father, since you have only one Father and he is in heaven.” For Jesus, the title of Father is so unique, intimate and loving that it should not be used by anyone else in the Christian community. Why, then, are we using it so loosely?
BIHOTZ BERRITZEKO JARRERA
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Profeta baten haserreaz mintzo da Jesus. Jendeari eta ikasleei egin dien hitzaldia kritika gogorra da Israelgo buruzagi erlijiosoen kontra. Laurogeigarren urte inguruan idatzi zuen Mateok kristau-elizako arduradunak antzeko jokabidean eror ez zitezen.
Oroitzen ahal ditugu gaur Jesusen agiraka horiek era baketsuan, bihotz-berritzeko jarreran, polemika antzuetarako inolako asmorik gabe? Jesusen hitzak gonbita dira gotzainentzat, apaizentzat eta eliz erantzukizunen bat duten guztientzat, geure jarduerari begiratu sakon bat eman diezaiogun.
«Diotena ez dute egiten». Inkoherentzia da gure bekaturik handiena. Ez dugu bizi predikatzen duguna. Badugu botererik, baina autoritatea, izen ona falta zaigu. Geure jokabideak gezurtatzen gaitu. Gure biziera ebanjelikoagoa balitz, kristau-elkarte askotan aldatuko litzateke giroa.
«Zama astunak leporatzen dizkiote jendeari… baina berak ez daude prest, bultza egite aldera, hatz bat mugitzeko». Halaxe da. Sarritan, oso zorrotzak eta hertsiak gara besteentzat, baina ulerkor eta bihozbera geuretzat. Geure eskabideekin jende xumea estutzen dugu, baina ez diogu errazten ebanjelioa onartzea. Ez gara Jesus bezalako; bere zama arin egiten saiatzen zen hura, zeren xumea eta bihotz-apala baitzen.
«Egiten duten guztia jendeak ikus ditzan egiten dute». Ezin ukatu dugu ezen oso erraza dela geure irudia zainduz bizitzen, besteen aurrean ia beti «itxura ona» nola emango. Ez gara bizi isil-gordean ikusten duen Jainko horren aurrean. Arreta handiago ematen diogu norberaren izen onari.
«Lehen eserlekuak dituzte gustuko eta ohore-aulkiak… eta kalean agur egin diezaieten». Lotsa ematen du aitortzea, baina gustukoa dugu hori. Tratu berezia eman diezaguten nahi izaten dugu, eta ez haurride bat gehiagori bezalakoa. Ba ote da gauza barregarriagorik kristau-elkarteak begirune bereziaz eta bereiziaz tratatu dezan bila dabilen Jesusen testigu bat baino?
«Ez utzi jendeari zuei maisu deitzen… ezta gidari ere… zeren bat bakarra baita zuen Maisua eta Gidaria: Kristo». Ezin argiagoa da ebanjelioaren agindua: uko egin tituluei, Kristori itzalik ez egiteko; gidatu fededunen arreta harengana soilik. Zergatik ez du ezer egiten Elizak hainbat eta hainbat titulu, lehentasun, ohore eta dignitate behingoz ezabatzeko, Jesusen aurpegi apala eta umila argiago ager dadin?
«Ez deitu aita lurreko inori, zeren bakarra baita zuen Aita, zerukoa». Jesusek Aita titulua hain bakarra, hain sakona eta hain bihotzekoa du, non ez baitu erabili behar inork ere kristau-elkartean. Zergatik uzten dugu kontrakoa egiten?
EN ACTITUD DE CONVERSIÓ
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
Jesús parla amb indignació profètica. El seu discurs adreçat a la gent i als seus deixebles és una dura crítica als dirigents religiosos d’Israel. Mateu ho recull cap als anys vuitanta perquè els dirigents de l’Església cristiana no caiguin en conductes semblants.
Podrem recordar avui les recriminacions de Jesús amb pau, en actitud de conversió, sense cap ànim de polèmiques estèrils? Les seves paraules són una invitació perquè bisbes, preveres i tots els qui tenim alguna responsabilitat eclesial fem una revisió de la nostra actuació.
«Diuen i no fan». El nostre major pecat és la incoherència. No vivim el que prediquem. Tenim poder però ens falta autoritat. La nostra conducta ens desacredita. El nostre exemple de vida més evangèlica canviaria el clima en moltes comunitats cristianes.
«Preparen càrregues pesades i insuportables i les posen a les espatlles dels altres, però ells no volen ni moure-les amb el dit». És cert. Sovint, som exigents i severs amb els altres, comprensius i indulgents amb nosaltres mateixos. Aclaparem les persones senzilles amb les nostres exigències però no els facilitem l’acollida de l’evangeli. No som com Jesús que es preocupava de fer lleugera la seva càrrega perquè era senzill i humil de cor.
«En tot actuen per fer-se veure de la gent». No podem negar que és molt fàcil viure pendents de la nostra imatge, buscant gairebé sempre «quedar bé» davant els altres. No vivim davant d’aquest Déu que veu en el secret. Estem més atents al nostre prestigi personal.
«Els agrada d’ocupar el primer lloc als banquets i els primers seients a les sinagogues, i que la gent els saludi a les places». Ens fa vergonya confessar-ho, però ens agrada. Cerquem ser tractats de manera especial, no com un germà més. Hi ha res de més ridícul que un testimoni de Jesús cercant de ser distingit i reverenciat per la comunitat cristiana?
«No us feu dir “mestres”, perquè de mestre només en teniu un,… ni us feu dir “guies”, perquè de guia només en teniu un, que és el Crist». El mandat evangèlic no pot ser més clar: renuncieu als títols per no fer ombra a Crist; orienteu l’atenció dels creients només cap a ell. Per què l’Església no fa res per suprimir tants títols, prerrogatives, honors i dignitats per mostrar millor el rostre humil i proper de Jesús?
«No doneu a ningú el nom de “pare» aquí a la terra, perquè de pare només en teniu un, que és el del cel». Per Jesús el títol de Pare és tan únic, profund i entranyable que no ha de ser utilitzat per ningú en la comunitat cristiana. Per què ho permetem?
EN ACTITUDE DE CONVERSIÓN
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
Xesús fala con indignación profética. O seu discurso dirixido á xente e aos seus discípulos é unha dura crítica aos dirixentes relixiosos de Israel. Mateu recólleo cara aos anos oitenta para que os dirixentes da Igrexa cristiá non caian en condutas parecidas.
Poderemos recordar hoxe con paz as recriminacións de Xesús, en actitude de conversión, sen ánimo ningún de polémicas estériles? As súas palabras son un convite para que bispos, presbíteros e cantos temos algunha responsabilidade eclesial fagamos unha revisión da nosa actuación.
«Non fan o que din». O noso maior pecado é a incoherencia. Non vivimos o que predicamos. Temos poder pero fáltanos autoridade. A nosa conduta desacredítanos. O noso exemplo de vida máis evanxélica cambiaría o clima en moitas comunidades cristiás.
«Cargan fardos pesados sobre os ombros da xente… pero eles non están dispostos a mover nin un dedo para empurrar». É certo. Con frecuencia, somos esixentes e severos cos demais, comprensivos e indulxentes connosco. Sufocamos a xente sinxela coas nosas esixencias pero non lles facilitamos a acollida do evanxeo. Non somos como Xesús que se preocupaba por facer lixeira a súa carga pois era sinxelo e humilde de corazón.
«Todo o que fan é para que os vexa a xente». Non podemos negar que é moi doado vivir pendentes da nosa imaxe, buscando case sempre «ficar ben» ante os demais. Non vivimos ante ese Deus que ve no secreto. Estamos máis atentos ao noso prestixio persoal.
«Gústanlles os primeiros postos e os asentos de honra… e que lles fagan reverencias pola rúa». Dános vergoña confesalo, pero gústanos. Buscamos ser tratados de xeito especial, non coma un irmán máis. Hai algo máis ridículo do que unha testemuña de Xesús buscando ser distinguido e reverenciado pola comunidade cristiá?
«Non vos deixedes chamar mestres… nin guías… porque só un é o voso Mestre e o voso Guía: Cristo». O mandato evanxélico non pode ser máis claro: renunciade aos títulos para non facer sombra a Cristo; orientade a atención dos crentes só cara a el.
Por que a Igrexa non fai nada por suprimir tantos títulos, prerrogativas, honras e dignidades para mostrar mellor o rostro humilde e próximo de Xesús?
«Non chamedes pai voso a ninguén na terra porque só un é o voso Pai do ceo». Para Xesús o título de Pai é tan único, profundo e entrañábel que non ha ser utilizado por ninguén na comunidade cristiá. Por que o permitimos?