23 Tiempo ordinario (C) Lucas 14, 25-33
REALISMO RESPONSABLE
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 01/09/10.- Los ejemplos que emplea Jesús son muy diferentes, pero su enseñanza es la misma: el que emprende un proyecto importante de manera temeraria, sin examinar antes si tiene medios y fuerzas para lograr lo que pretende, corre el riesgo de terminar fracasando.

Ningún labrador se pone a construir una torre para proteger sus viñas, sin tomarse antes un tiempo para calcular si podrá concluirla con éxito, no sea que la obra quede inacabada, provocando las burlas de los vecinos. Ningún rey se decide a entrar en combate con un adversario poderoso, sin antes analizar si aquella batalla puede terminar en victoria o será un suicidio.

A primera vista, puede parecer que Jesús está invitando a un comportamiento prudente y precavido, muy alejado de la audacia con que habla de ordinario a los suyos. Nada más lejos de la realidad. La misión que quiere encomendar a los suyos es tan importante que nadie ha de comprometerse en ella de forma inconsciente, temeraria o presuntuosa.

Su advertencia cobra gran actualidad en estos momentos críticos y decisivos para el futuro de nuestra fe. Jesús llama, antes que nada, a la reflexión madura: los dos protagonistas de las parábolas «se sientan» a reflexionar. Sería una grave irresponsabilidad vivir hoy como discípulos de Jesús, que no saben lo que quieren, ni a dónde pretenden llegar, ni con qué medios han de trabajar

¿Cuándo nos vamos a sentar para aunar fuerzas, reflexionar juntos y buscar entre todos el camino que hemos de seguir? ¿No necesitamos dedicar más tiempo, más escucha del evangelio y más meditación para descubrir llamadas, despertar carismas y cultivar un estilo renovado de seguimiento a Jesús?

Jesús llama también al realismo. Estamos viviendo un cambio sociocultural sin precedentes. ¿Es posible contagiar la fe en este mundo nuevo que está naciendo, sin conocerlo bien y sin comprenderlo desde dentro? ¿Es posible facilitar el acceso al Evangelio ignorando el pensamiento, los sentimientos y el lenguaje de los hombres y mujeres de nuestro tiempo? ¿No es un error responder a los retos de hoy con estrategias de ayer?

Sería una temeridad en estos momentos actuar de manera inconsciente y ciega. Nos expondríamos al fracaso, la frustración y hasta el ridículo. Según la parábola, la «torre inacabada» no hace sino provocar las burlas de la gente hacia su constructor. No hemos de olvidar el lenguaje realista y humilde de Jesús que invita a sus discípulos a ser «fermento» en medio del pueblo o puñado de «sal» que pone sabor nuevo a la vida de las gentes. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

REALISMO RESPONSÁVEL

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Os exemplos que utiliza Jesus são muito diferentes, mas O Seu ensino é o mesmo: aquele que empreende um projecto importante de forma temerária, sem avaliar antes se tem os meios e as forças para conseguir o que pretende, corre o risco de terminar fracassando.

Nenhum lavrador se põe a construir uma torre para proteger as suas vinhas, sem tomar antes um tempo para calcular se a poderá concluir com êxito, não seja que a obra fique inacabada, provocando a zombaria dos vizinhos. Nenhum rei se decide a entrar em combate com um adversário poderoso, sem antes analisar se aquela batalha pode terminar em vitória ou será um suicídio.

À primeira vista, pode parecer que Jesus esteja convidando a um comportamento prudente e precavido, muito afastado da audácia com que fala habitualmente aos Seus. Nada mais longe da realidade. A missão que quer encomendar aos Seus é tão importante que ninguém deve comprometer-se nela de forma inconsciente, temerária ou presunçosa.

A Sua advertência ganha grande actualidade nestes momentos críticos e decisivos para o futuro da nossa fé. Jesus chama, antes de mais nada, à reflexão madura: os dois protagonistas das parábolas «sentam-se» a reflectir. Seria uma grave irresponsabilidade viver hoje como discípulos de Jesus, não sabendo o que se quer, nem onde se pretende chegar, nem com que meios se há-de trabalhar.

Quando nos vamos sentar para unir forças, reflectir juntos e procurar entre todos o caminho que temos de seguir? Não necessitamos dedicar mais tempo, escutar mais o evangelho e mais meditação para descobrir chamadas, despertar carismas e cultivar um estilo renovado para seguir Jesus?

Jesus chama também ao realismo. Estamos a viver uma alteração sociocultural sem precedentes. É possível contagiar a fé neste mundo novo que está a nascer, sem conhece-lo bem e sem compreende-lo de dentro? É possível facilitar o acesso ao Evangelho ignorando o pensamento, os sentimentos e a língua dos homens e mulheres do nosso tempo? Não será um erro responder aos desafios de hoje com estratégias de ontem?

Seria uma temeridade nestes momentos actuar de forma inconsciente e cega. Expúnhamo-nos ao fracasso, à frustração e até ao ridículo. Segundo a parábola, a «torre inacabada» apenas provoca o zombar das pessoas em relação ao construtor. Não devemos esquecer a linguagem realista e humilde de Jesus que convida os Seus discípulos a ser «fermento» no meio do povo ou punhado de «sal» que põe sabor novo na vida das pessoas.

 

REALISMO RESPONSABILE

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Gli esempi che impiega Gesù sono molto diversi, ma l’insegnamento è lo stesso: chi intraprende un progetto importante in maniera temeraria, senza esaminare prima se ha i mezzi e le forze per ottenere quello che vorrebbe, corre il rischio di finire nel fallimento.

Nessun contadino si mette a costruire una torre per proteggere le sue vigne, senza prendersi prima un tempo per calcolare se potrà portarla a termine, perché l’opera non rimanga incompiuta, provocando le burle dei vicini. Nessun re decide di entrare in guerra con un avversario potente, senza prima esaminare se quella battaglia può finire con una vittoria o sarà un suicidio.

A prima vista, può sembrare che Gesù sta invitando a un comportamento prudente e cauto, molto distante dall’audacia con la quale parla ordinariamente ai suoi. Nulla di più lontano dalla realtà. La missione che vuole affidare ai suoi è così importante che nessuno deve impegnarsi in essa in modo incosciente, temerario o presuntuoso.

Il suo avvertimento acquista grande attualità in questi momenti critici e decisivi per il futuro della nostra fede. Gesù invita, prima di tutto, alla riflessione matura: i due protagonisti delle parabole si siedono a riflettere. Sarebbe una grande irresponsabilità vivere oggi come discepoli di Gesù, che non sanno quello che vogliono, né dove pretendono di arrivare, né con quali mezzi devono lavorare.

Quando arriveremo a sedere per unire le forze, riflettere insieme e cercare fra tutti il cammino da seguire? Non abbiamo bisogno di dedicare più tempo, più ascolto dell’Evangelo e più riflessione per scoprire chiamate, risvegliare carismi e coltivare uno stile rinnovato di sequela di Gesù?

Gesù invita anche al realismo. Stiamo vivendo un cambiamento socioculturale senza precedenti. È possibile contagiare la fede in questo mondo nuovo che sta nascendo, senza conoscerlo bene e senza comprenderlo dal di dentro? È possibile rendere accessibile l’Evangelo, ignorando il pensiero, i sentimenti e il linguaggio delle donne e degli uomini del nostro tempo? Non è un errore rispondere alle sfide di oggi con strategie di ieri?

Sarebbe temerario in questi momenti agire in maniera incosciente e cieca. Ci esporremmo al fallimento, alla frustrazione e persino al ridicolo. Secondo la parabola, la “torre incompiuta” non fa che provocare le burle della gente verso il costruttore. Non dobbiamo dimenticare il linguaggio realista e umile di Gesù che invita i suoi discepoli a essere “lievito” in mezzo al popolo o pugnetto di “sale” che dà sapore nuovo alla vita della gente.

REALISME RESPONSABLE

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Les exemples utilisés par Jesús sont très différents, mais son enseignement est le même : celui qui entreprend un projet important de façon téméraire, sans vérifier à l’avance s’il dispose des moyens et des forces pour atteindre son objectif, risque d’échouer.

Aucun paysan ne se lance dans la construction d’ une tour de garde pour ses vignobles, sans prendre auparavant un temps pour calculer s’il pourra y arriver avec succès, de peur que le bâtiment ne reste inachevé, provoquant les moqueries des voisins. Aucun roi ne décide d’attaquer un adversaire puissant, sans analyser auparavant si une telle bataille pourra finir en victoire ou si elle deviendra un suicide.

On peut penser, à première vue, que Jésus nous invite à un comportement prudent et prévoyant, très éloigné de l’audace dont il fait montre souvent pour parler aux siens. Rien n’est plus loin de la réalité. La mission qu’il veut confier aux siens est tellement importante que personne ne doit s’y engager de façon inconsciente, téméraire ou présomptueuse.

Son avertissement revêt une grande actualité en ces moments critiques et décisifs pour l’avenir de notre foi. Jésus appelle, avant tout, à une reflexion mature : les deux protagonistes de ces paraboles « s’assoient » pour refléchir. Ce serait une grave irresponsabilité que de vivre aujourd’hui en disciples de Jésus qui ne savent pas ce qu’ils veulent ni où ils prétendent aller, ni avec quels moyens ils comptent travailler.

Quand allons-nous nous asseoir pour unifier nos forces, réfléchir et chercher ensemble le chemin à suivre ? N’avons-nous pas besoin d’y consacrer plus de temps, plus d’écoute de l’évangile et plus de méditation afin de découvrir les appels, éveiller les charismes et suivre Jésus d’une manière renouvellée ?

Jesús appelle aussi au réalisme. Nous sommes en train de vivre un changement socioculturel sans précédents. Est-il possible de communiquer la foi en ce nouveau monde qui est en train de naître, sans bien le connaître et sans le comprendre de l’intérieur ? Est-il possible de faciliter l’accès à l’Evangile en ignorant la pensée, les sentiments et le langage des hommes et des femmes de notre temps ? N’est- ce pas une erreur que de répondre aux défis d’aujourd’hui avec des stratégies d’hier ?

Agir, en ces temps, de façon inconsciente et aveugle, serait de la témérité. Ce serait s’exposer à l’échec, à la frustration et même au ridicule. D’après la parabole, la « tour inachevée » ne fait que provoquer les moqueries des gens envers le constructeur. Il ne faut pas oublier le langage réaliste et humble de Jésus invitant ses disciples à être « ferment » au milieu du peuple ou un peu de « sel » qui donne une nouvelle saveur à la vie des gens.

RESPONSIBLE REALISM

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

Jesus makes use of different stories and parables, but the lesson is one: anyone starting on a big project should not take a risk. He should first examine if he has the means and abilities to complete his task; otherwise, he will end up failing.

No farmer should start building a tower, to protect his vineyard, without first sitting down to work out the cost and see if he can complete the task. If he finds himself unable to complete the job, his neighbours will make fun of him. Similarly, no king marches to war against another king whom he knows to be more powerful, without first weighing his own ability to win the war. Anything else would amount to suicide.

At first, Christ’s advice might appear to invite his disciples to act with caution and prudence. That would seem to go against the courage and audacity which he normally expected from his followers. The reality, however, is far from this conclusion. The mission that Jesus is entrusting to his disciples is so important that no one undertaking it must act in a reckless, blind or thoughtless manner.

Christ’s caution becomes all the more relevant in our present times, so critical and decisive for the future of our faith. Jesus invites us, first of all, to a mature reflection: the two men in the gospel parables sit down to work out the cost and plan accordingly. It would certainly be a great risk today, being disciples of Jesus, not knowing what we really want, where we plan to arrive and what means we need to achieve those goals.

When are we going to sit down and work out our plan, put our strengths together and find the best ways to achieve the goal? Don’t we really need more time to study the Gospel and listen to the calls and accept the challenges of the true following of Jesus?

Jesus is calling us to realism. We are at present experiencing social and cultural changes never seen before. Can we really share our faith in this new world that is emerging without knowing it from within? Can we really preach the Gospel to men and women of today without knowing their hopes, expectations, cravings or language? Isn’t futile trying to answer today’s problems with strategies that were good only in the past?

It would certainly be foolhardy on our part if we acted without openness and enlightened guidance. We would be exposed to failure, frustration and even ridicule. Like the unfinished tower in the parable, we would experience frustration and even ridicule. Let us not forget Jesus’ humble and realistic language, inviting us to be the leaven or yeast among people, and the salt of the earth, that bring new flavour to people’s lives.

 

ERREALISMO ARDURATSUA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Jesusek darabiltzan adibideak oso desberdinak dira, baina haien irakaspena beti bat bera: egitasmo bati modu arduragabean ekiten dionak, gogoan duena lortzeko baliabiderik eta indarrik ba ote duen aurrez aztertu gabe, porrot eginez amaitzeko arriskua du.

Inongo laborarik ez dio ekiten, mahastia babesteko, dorrea eraikitzeari, aurrez kalkulatu gabe hura arrakastaz gauzatzeko ahalmenik ba ote duen, hasitakoa bukatu ezinik gelditu beharra izan ez dezan, auzokoen isekagarri gertatuz. Inongo erregek ez dio ekiten guduari etsai boteretsu baten aurka, aurrez aztertu gabe gudu hartan garaile atera ote daitekeen; bestela, bere buruaz beste egitea izango litzateke.

Lehen begiratuan, pentsa lezake batek ezen Jesus portaera zuhurra eta arduratsua gomendatzen ari dela, bereei eskuarki eskatzen dien ausardiatik oso urrun dagoena. Ezta hurrik eman ere. Bereei gomendatu nahi dien egitekoa edo misioa hain garrantzizkoa da, non inor ez baitaiteke konprometitu hartara oharkabean, ardurarik gabe edo harrokeriaz.

Jesusen oharpen hori gaurkotasun handikoa da gure fedearen etorkizunerako hain kritikoak eta erabakitzaileak diren une hauetan. Jesusek, beste ezer baino lehen, gogoeta heldua eskatzen digu: paraboletako bi protagonistak «eseri egin dira» gogoeta egiteko. Erantzukizun-falta larria izango litzateke gaur egun Jesusen ikasle bezala bizi nahi izatea, zer nahi den jakin gabe, nora iritsi nahi den jakin gabe, zein baliabidez jardun behar den jakin gabe.

Eta noiz eseri behar dugu indarrak batzeko, elkarrekin gogoeta egiteko eta zein bide jarraitu guztien artean bilatzeko? Ez ote dugu denbora gehiago hartu behar, ebanjelioa gehiago entzun behar, gogoeta gehiago egin behar deiak aurkitzeko, karismak iratzartzeko eta Jesusi jarraitzeko estilo berritua lantzeko?

Jesusek ere errealismorako deia egiten digu. Aurrekaririk gabeko kanbio soziokulturala ari gara bizitzen. Daitekeena ote da fedea kutsatzea jaiotzen ari den mundu berri honetan, mundu hori ondo ezagutu gabe eta barrutik ulertu gabe? Daitekeena ote da Ebanjeliorako irispidea eskaintzea, gaur egungo gizon-emakumeen pentsaera, sentimenduak eta hizkuntza ezagutu gabe? Ez ote da errorea, gaur egungo erronkari atzoko estrategiez erantzun nahi izatea?

Une honetan ausarkeria izango litzateke modu oharkabean eta itsuan jardutea. Porrotari bide emango genioke, frustrazioari eta, are, irrigarri gelditzeari. Parabolaren arabera, «dorre bukatu gabe horrek» eraiki nahi izan duenaren kontrako burla eragiten du jendearen artean. Ez genuke ahaztu behar Jesusen hizkuntza errealista eta apala, ikasleak gonbidatzen dituenean herrian «legamia» izatera edo jendearen bizitzari zaporea ematen dion «gatz» eskukada izatera.

 

REALISME RESPONSABLE

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Els exemples que utilitza Jesús són molt diferents, però el seu ensenyament és el mateix: el qui emprèn un projecte important de manera temerària, sense examinar abans si té mitjans i forces per aconseguir el que pretén, corre el risc d’acabar fracassant.

Cap pagès es posa a construir una torre per protegir les seves vinyes, sense prendre’s abans un temps per a calcular si podrà acabar-la amb èxit, que no passi que l’obra quedi inacabada, provocant les burles dels veïns. Cap rei es decideix a entrar en combat amb un adversari poderós, sense abans analitzar si aquella batalla pot acabar en victòria o serà un suïcidi.

A primera vista, pot semblar que Jesús està convidant a un comportament prudent i caut, molt allunyat de l’audàcia amb què parla d’ordinari als seus. Res més lluny de la realitat. La missió que vol encomanar als seus és tan important que ningú s’hi ha de comprometre de manera inconscient, temerària o presumptuosa.

El seu advertiment és de gran actualitat en aquests moments crítics i decisius per al futur de la nostra fe. Jesús crida, primer de tot, a la reflexió madura: els dos protagonistes de les paràboles «s’asseuen» a reflexionar. Seria una greu irresponsabilitat viure avui com a deixebles de Jesús, que no saben el que volen, ni on pretenen arribar, ni amb quins mitjans han de treballar.

Quan ens asseurem per unir forces, reflexionar plegats i cercar entre tots el camí que cal seguir? No necessitem dedicar més temps, més escolta de l’evangeli i més meditació per descobrir crides, despertar carismes i conrear un estil renovat de seguiment de Jesús?

Jesús crida també al realisme. Estem vivint un canvi sociocultural sense precedents. És possible encomanar la fe en aquest món nou que està naixent, sense conèixer-lo bé i sense comprendre’l des de dins? És possible facilitar l’accés a l’Evangeli ignorant el pensament, els sentiments i el llenguatge dels homes i les dones del nostre temps? No és un error respondre als reptes d’avui amb estratègies d’ahir?

Seria una temeritat en aquests moments actuar de manera inconscient i cega. Ens exposaríem al fracàs, a la frustració i fins i tot al ridícul. Segons la paràbola, la «torre inacabada» no fa sinó provocar les burles de la gent cap al seu constructor. No hem d’oblidar el llenguatge realista i humil de Jesús que convida els seus deixebles a ser «ferment» enmig del poble o grapat de «sal» que dóna gust nou a la vida de les persones.

REALISMO RESPONSÁBEL

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

Os exemplos que emprega Xesús son moi diferentes, pero o seu ensino é o mesmo: Quen emprende un proxecto importante de xeito temerario, sen examinar antes se ten medios e forzas para lograr o que pretende, corre o risco de rematar fracasando.

Ningún labrador tenta construír unha torre para protexer as súas viñas, sen darse antes un tempo axeitado para calcular se poderá concluíla con éxito, non sexa que a obra fique inacabada, provocando as burlas dos veciños. Ningún rei se decide a entrar en combate cun adversario poderoso, sen antes analizar se aquela batalla pode rematar en vitoria ou será un suicidio.

Á primeira vista, pode parecer que Xesús está a invitar a un comportamento prudente e precavido, moi afastado da audacia con que fala de ordinario aos seus. Nada máis lonxe da realidade. A misión que quere encomendar aos seus é tan importante que ninguén debe comprometerse nela de forma inconsciente, temeraria ou presuntuosa.

A súa advertencia ten grande actualidade nestes momentos críticos e decisivos para o futuro da nosa fe. Xesús chama, antes nada, á reflexión madura: Os dous protagonistas das parábolas sentan a reflexionar. Sería unha grave irresponsabilidade vivir hoxe como discípulos de Xesús, que non saben o que queren, nin a onde pretenden chegar, nin con qué medios han traballar

Cando nos imos sentar para xuntar forzas, para reflexionar xuntos e buscar entre todos o camiño que temos de seguir? Non necesitamos dedicar máis tempo, máis escoita do evanxeo e máis meditación para descubrir chamadas, espertar carismas e cultivar un estilo renovado de seguimento a Xesús?

Xesús chama tamén ao realismo. Estamos vivindo un cambio sociocultural sen precedentes. É posíbel contaxiar a fe neste mundo novo que está a nacer, sen coñecelo ben e sen comprendelo dende dentro? É posible facilitar o acceso ao Evanxeo ignorando o pensamento, os sentimentos e a linguaxe dos homes e mulleres do noso tempo? Non é un erro responder aos retos de hoxe con estratexias de onte?

Sería unha temeridade nestes momentos actuar de xeito inconsciente e cego. Exporiámonos ao fracaso, á frustración e ata ao ridículo. Segundo a parábola, a «torre inacabada» non fai senón provocar as burlas da xente cara ao seu construtor. Non temos de esquecer a linguaxe realista e humilde de Xesús que invita aos seus discípulos a ser «fermento» no medio do pobo ou presiña de «sal» que pon sabor novo á vida das xentes.