25 Tiempo ordinario(C) Lucas 16,1-13
DINERO
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).
ECLESALIA, 15/09/10.- La sociedad que conoció Jesús era muy diferente a la nuestra. Sólo las familias poderosas de Jerusalén y los grandes terratenientes de Tiberíades podían acumular monedas de oro y plata. Los campesinos apenas podían hacerse con alguna moneda de bronce o cobre, de escaso valor. Muchos vivían sin dinero, intercambiándose productos en un régimen de pura subsistencia.
En esta sociedad, Jesús habla del dinero con una frecuencia sorprendente. Sin tierras ni trabajo fijo, su vida itinerante de Profeta dedicado a la causa de Dios le permite hablar con total libertad. Por otra parte, su amor a los pobres y su pasión por la justicia de Dios lo urgen a defender siempre a los más excluidos.
Habla del dinero con un lenguaje muy personal. Lo llama espontáneamente «dinero injusto» o «riquezas injustas». Al parecer, no conoce «dinero limpio». La riqueza de aquellos poderosos es injusta porque ha sido amasada de manera injusta y porque la disfrutan sin compartirla con los pobres y hambrientos.
¿Qué pueden hacer quienes poseen estas riquezas injustas? Lucas ha conservado unas palabras curiosas de Jesús. Aunque la frase puede resultar algo oscura por su concisión, su contenido no ha de caer en el olvido. «Yo os digo: Ganaos amigos con el dinero injusto para que cuando os falte, os reciban en las moradas eternas».
Jesús viene a decir así a los ricos: «Emplead vuestra riqueza injusta en ayudar a los pobres; ganaos su amistad compartiendo con ellos vuestros bienes. Ellos serán vuestros amigos y, cuando en la hora de la muerte el dinero no os sirva ya de nada, ellos os acogerán en la casa del Padre». Dicho con otras palabras: la mejor forma de «blanquear» el dinero injusto ante Dios es compartirlo con sus hijos más pobres.
Sus palabras no fueron bien acogidas. Lucas nos dice que «estaban oyendo estas cosas unos fariseos, amantes de las riquezas, y se burlaban de él». No entienden el mensaje de Jesús. No les interesa oírle hablar de dinero. A ellos sólo les preocupa conocer y cumplir fielmente la ley. La riqueza la consideran como un signo de que Dios bendice su vida.
Aunque venga reforzada por una larga tradición bíblica, esta visión de la riqueza como signo de bendición no es evangélica. Hay que decirlo en voz alta porque hay personas ricas que de manera casi espontánea piensan que su éxito económico y su prosperidad es el mejor signo de que Dios aprueba su vida.
Un seguidor de Jesús no puede hacer cualquier cosa con el dinero: hay un modo de ganar dinero, de gastarlo y de disfrutarlo que es injusto pues olvida a los más pobres. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).
DINHEIRO
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
A sociedade que Jesus conheceu era muito diferente da nossa. Apenas as famílias poderosas de Jerusalém e os grandes proprietários de Tiberiades podiam acumular moedas de ouro e prata. Os camponeses apenas podiam conseguir alguma moeda de bronze ou cobre, de escasso valor. Muitos viviam sem dinheiro, trocando produtos num regime de pura subsistência.
Nesta sociedade, Jesus fala do dinheiro com uma frequência surpreendente. Sem terras nem trabalho fixo, a sua vida itinerante de Profeta dedicado à causa de Deus permite-lhe falar com total liberdade. Por outro lado, o Seu amor aos pobres e a Sua paixão pela justiça de Deus levam-no a defender sempre os mais excluídos.
Fala do dinheiro com uma linguagem muito pessoal. Chama-lhe espontaneamente «dinheiro injusto» ou «riquezas injustas». Ao que parece, não conhece «dinheiro limpo». A riqueza daqueles poderosos é injusta porque foi amassada de forma injusta e porque a desfrutam sem a partilhar com os pobres e famintos.
Que podem fazer aqueles que possuem estas riquezas injustas? Lucas conservou umas palavras curiosas de Jesus. Apesar de que a frase pode resultar em algo obscuro pela sua concisão, o seu conteúdo não há-de cair no esquecimento. «Eu vos digo: Ganhai amigos com o dinheiro injusto para que quando vos falte, vos recebam nas moradas eternas».
Jesus vem dizer assim aos ricos: «Utilizai a vossa riqueza injusta para ajudar os pobres; ganhai a sua amizade partilhando com eles os vossos bens. Eles serão vossos amigos e, quando na hora da morte o dinheiro não vos sirva já de nada, eles vos acolherão na casa do Pai». Dito por outras palavras: a melhor forma de «branquear» o dinheiro injusto ante Deus é partilhar com os seus filhos mais pobres.
As Suas palavras não foram bem acolhidas. Lucas diz-nos que «uns fariseus, amantes das riquezas, estavam a ouvir estas coisas, e riam-se Dele». Não entendem a mensagem de Jesus. Não lhes interessa ouvi-Lo falar de dinheiro. A eles só os preocupa conhecer e cumprir fielmente a lei. À riqueza consideram-na como um sinal de que Deus abençoa a sua vida.
Apesar de vir reforçada por uma longa tradição bíblica, esta visão da riqueza como sinal de bênção não é evangélica. É necessário dize-lo em voz alta porque há pessoas ricas que de forma quase espontânea pensam que o seu êxito económico e a sua prosperidade é o melhor sinal de que Deus aprova a sua vida.
Um seguidor de Jesus não pode fazer qualquer coisa com o dinheiro: há um modo de ganhar dinheiro, de gasta-lo e de o desfrutar que é injusto pois esquece os mais pobres.
SOLDI
José Antonio Pagola. Traduzione: Redacción de Eclesalia
Gesù sapeva la società era molto diverso dal nostro. Solo le famiglie benestanti di proprietari terrieri Gerusalemme e Tiberiade potrebbe accumulare monete d’oro e d’argento. Gli agricoltori potrebbero essere fatto solo con qualche moneta di bronzo o di rame di poco valore. Molti vivevano senza denaro, lo scambio di merci ad un pura sussistenza.
In questa società, Gesù parla di denaro con sorprendente frequenza. Senza terra, senza lavoro fisso, la sua vita itinerante del Profeta dedicato alla causa di Dio ha permesso di parlare liberamente. Inoltre, il suo amore per i poveri e la sua passione per la giustizia di Dio sia sempre bisogno di difendere i più esclusi.
soldi Parla con un linguaggio molto personale. Mi viene spontaneo chiamato ‘soldi sleale «o» disonesta ricchezza «. A quanto pare, non conosce il «denaro pulito». La ricchezza di questi potenti è ingiusta perché è stato impastato ingiustamente e perché si divertono senza condivisione con i poveri e gli affamati.
Come possono coloro che hanno ricchezze mondane? Lucas ha mantenuto un curioso parole di Gesù. Mentre la frase può essere un po ‘oscurato dalla sua brevità, il suo contenuto non deve essere dimenticato. «Io vi dico che vincere amici con il denaro ingiusto che, quando verrà a mancare, vi accolgano nelle dimore eterne».
Gesù viene a dire e il ricco: «. Impiegare le vostre ricchezze sleale per aiutare i poveri guadagnano la loro amicizia condividendo con loro la vostra merce Essi saranno i vostri amici, e quando l’ora della morte, il denaro non perché di tutto quello che serveEssi vi daranno il benvenuto nella casa del Padre «. In altre parole, il modo migliore per «riciclare» il denaro ingiusto Dio è quello di condividere con i loro bambini più poveri.
Le sue parole non erano graditi. Luca ci dice che «sono state sentendo queste cose Farisei, gli amanti della ricchezza, e schernito lui». Non capiscono il messaggio di Gesù. Non è interessato a sentire parlare di soldi. Sono solo interessato a conoscere e ad obbedire alla legge. La ricchezza è visto come un segno che Dio benedice la vostra vita.
Anche se sono rinforzati da una lunga tradizione biblica, questo punto di vista della ricchezza come segno di benedizione non è evangelica. Devi dire a voce alta perché ci sono persone ricche, quasi spontaneamente pensano che il loro successo economico e la prosperità è il miglior segno che Dio approvi della sua vita.
Un seguace di Gesù non può fare nulla con i soldi: c’è un modo per guadagnare soldi, spendere e godere di esso che è ingiusto, perché i poveri dimenticare.
ARGENT
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
La société contemporaine de Jesús était très différente de la nôtre. Seules les familles puissantes de Jérusalem et les grands propriétaires terriens de Tibériade pouvaient accumuler des pièces d’ or et d’ argent. Les paysans, eux, pouvaient à peine acquérir quelques pièces de monnaie, soit en bronze ou en cuivre et de peu de valeur. Ils étaient nombreux ceux qui vivaient sans argent, échangeant des produits dans un régime de pure subsistance.
C’est dans cette société-là que Jésus parle de l’argent avec une fréquence surprenante. Sans terres ni travail fixe, sa vie itinérante de Prophète consacré à la cause de Dieu, lui permet d’en parler avec une liberté totale. D’autre part, son amour pour les pauvres et sa passion pour la justice de Dieu, le poussent à toujours défendre les laissés-pour-compte.
Il parle sur l’argent avec un langage très personnel. Il l’appelle spontanément « argent injuste » ou « richesses injustes ». Il ne connaît pas, vraisemblablement, « de l’argent propre ». La richesse de ces gens puissants est injuste parce qu’elle a été accumulée de manière injuste et parce qu’ils en jouissent sans la partager avec les pauvres et les affamés.
Que peuvent-ils faire ceux qui possèdent ces richesses injustes ? Luc a conservé quelques paroles curieuses venant de Jésus. Même si la phrase peut paraître un peu obscure par sa concission, son contenu ne doit pas être oublié. « Je vous dis : faites-vous des amis avec l’argent injuste pour que le jour où il vous manquera, ils vous recoivent dans les demeures éternelles ».
Voici ce que Jesús veut dire aux riches: “Utilisez votre richesse injuste pour aider les pauvres; gagnez leur amitié en partageant vos biens avec eux. Ils deviendront vos amis et, lorsque, au moment de la mort, l’argent ne vous servira plus à rien, ils vous accueilleront dans la maison du Père. » Autrement dit : la meilleure façon de « blanchir » l’argent injuste devant Dieu, c’est de le partger avec ses fils les plus pauvres.
Ses paroles ne furent pas bien accueillies. Luc nous dit que « certains pharisiens qui aimaient les richesses étaient en train de l’entendre parler de ces choses-là et ils se moquaient de lui ». Ils ne comprennent pas le message de Jésus. Ils ne sont pas intéressés à l’entendre parler d’argent. La seule chose qui les préoccupe c’est de connaître et d’accomplir fidèlement la loi. Ils considèrent la richesse comme un signe indiquant que Dieu bénit leur vie.
Même si elle a été renforcée par une longue tradition biblique, cette vision de la richesse comme signe de bénédiction, n’est pas évangélique. Il faut le dire à haute voix car il y a des personnes riches qui pensent, d’une manière presque spontanée, que leur succès économique et leur prospérité sont le signe, le meilleur, de l’approbation de leur vie par Dieu.
Un disciple de Jésus ne peut faire n’importe quoi avec l’argent: il existe une façon de gagner de l’argent, de le dépenser et d’en jouir, qui est injuste, car elle oublie les plus pauvres.
MONEY
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo
The society in which Jesus lived was quite different from ours. Money, in the form of gold and silver coins, were used and owned only by the wealthy families in Jerusalem and the landowners of Tiberias. The poor people and farmers could only use bronze and copper coins. The rest had no money and had to survive by exchanging goods and produce.
It is no surprise, then, that Jesus speaks about money so frequently. Landless and unemployed, his itinerant life style of a prophet and God’s messenger gives him a chance to speak with total freedom. Further, his love for the poor and God’s justice urged him always to defend the cause of the least fortunate among the population.
Jesus spoke about money in a very personal way. He referred to it directly as “unjust money” or “unjust wealth.” Obviously, he had never seen
“clean money”. The wealth of those powerful people had been amassed in quite unjust ways, and they used it without sharing anything with the poor and the hungry.
What could the rich people do with their “unjust money”? Luke has preserved some of the curious words used by Jesus. The conciseness of Jesus’ statement may sound obscure, but his intention is worth remembering:
“And so I tell you this: use money, tainted as it is, to win you friends, and thus make sure that when it fails you, they will welcome you into the tents of eternity.”
Jesus, then, tells the rich: “Use your unjustly acquired wealth to help the poor; win friends by sharing your wealth. They will become your friends and, at the time of your death, when money is of no use, they will welcome you into the Father’s kingdom.” In other words: the best way to “clean up your black money” before God is by sharing it with the poorest of His children.
Jesus’ words were not well received. Luke says: “The Pharisees, who loved money, were hearing all this and laughed.” They couldn’t understand what he meant. They didn’t want him to speak about money. They were only interested in the Law and the Scriptures. For them, wealth was a sign of God’s blessings upon their lives.
Even though such view about wealth had a long Scriptural backing, the belief that wealth is a proof of God’s blessing is not in accordance with the Gospel. And this must be stated loud and clear, because there are still rich people who accept their economic prosperity as a clear sign of God’s blessing upon their lives.
A true follower of Jesus cannot use his money anyway he wants: there is an unjust way of spending and enjoying one’s own money – that is, forgetting about the poor.
DIRUA
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Jesusek ezagutu zuen gizartea gurea ez bezalakoa zen oso. Jerusalemgo familia boteretsuek eta Tiberiades inguruko lurjabe handiek soilik metatu zezaketen urrezko eta zilarrezko monetarik. Landa-jendeak doi-doi eskura zezakeen brontzezko edo kobrezko monetaren bat, nolanahi ere balio eskasekoak. Jende asko dirurik gabe bizi zen, produktuak trukatzera mugatzen zen, bizitze hutseko erregimenari loturik.
Gizarte horretan, maiztasun harrigarriz mintzo da Jesus diruaz. Lurrik eta lan finkorik gabe, Profeta ibiltari huts bizi delarik eta Jainkoaren arazoei emanik, erabateko askatasunez hitz egiteko aukera ematen du. Bestalde, pobreekiko maitasunak eta Jainkoaren zuzentasunarekiko grinak baztertuak defenditzera eragiten diote beti eta estu.
Hizkuntza oso bereziaz mintzo da diruaz. Berez bezala atera zaio esapide hau: «diru zuzengabea» edo «aberastasun zuzengabea». Itxuraz, ez du ezagutzen «diru garbirik». Jende boteretsu haren aberastasuna zuzengabea da, zeren modu zuzengabean metatua baita eta pobreekin eta gose direnekin partekatu gabe gozatzen baitu hartaz.
Zer egin beharko lukete aberastasun zuzengabe horren jabe direnek? Jesusen hitz bitxiak dakartza Lukasek. Esaldia laburraren laburraz iluna gerta daitekeen arren, haren edukia ezin ahantzizkoa da. «Nik diotsuet: Irabazi adiskideak diru zuzengabeaz, honen falta izango duzuenean betiko egoitzan har zaitzaten».
Hau diotse Jesusek aberatsei: «Erabili zeuen aberastasun zuzengabeak pobreei laguntzen; irabazi haien adiskidetasuna zeuen ondasunak haiekin partekatuz. Haiek izango dituzue zeuen adiskide eta, heriotzako orduan dirua ezertako baliozko eta on izango ez duzuenean, haiek onartuko zaituztete Aitaren etxean». Beste hitz batzuez esanik: diru zuzengabea Jainkoaren aurrean «zuritzeko» erarik egokiena haren seme-alaba pobreenekin partekatzea izango duzue.
Jesusen hitzek ez zuten izan harrera onik. Lukasek diosku ezen «fariseu batzuk zirela gauza hauek entzuten ari zirenak, aberastasun zale batzuk, eta Jesusi burla egiten ziotela». Ez zuten gogoko hari diruaz hitz egiten entzutea. Legea ezagutu eta leial betetzea bakarrik zuten gogoko. Jainkoak haien bizitza bedeinkatu izanaren seinaletzat zituzten beren aberastasunak.
Tradizio bibliko luzeak baietsia izan arren, aberastasunak bedeinkapen-seinaletzat hartu nahi izate hori ez da ebanjelioaren araberakoa. Ozenki esan beharra da hori gau egun, zeren bai baitira pertsona aberatsak berez bezala pentsatzen dutenak beren ekonomi arrakasta eta beren oparotasuna direla Jainkoak beren bizitza onesten duenaren seinale argiena.
Jesusen jarraitzaileak ezin egin du edozer gauza diruaz: bada zuzengabea den dirua irabazteko ere bat, gastatzeko era bat, gozatzeko era bat, zeren behartsuez ahaztu egiten baita.
DINERS
José Antonio Pagola. Traductor: Redacción de Eclesalia
La societat que va conèixer Jesús era molt diferent a la nostra. Només les famílies poderoses de Jerusalem i els grans terratinents de Tiberíades podien acumular monedes d’or i plata. Els pagesos gairebé no podien fer-se amb alguna moneda de bronze o coure, d’escàs valor. Molts vivien sense diners, intercanviant productes en un règim de pura subsistència.
En aquesta societat, Jesús parla dels diners amb una freqüència sorprenent. Sense terres ni feina fixa, la seva vida itinerant de Profeta dedicat a la causa de Déu li permet parlar amb total llibertat. D’altra banda, el seu amor als pobres i la seva passió per la justícia de Déu el urgent a defensar sempre els més exclosos.
Parla dels diners amb un llenguatge molt personal. L’anomena espontàniament «diners injust» o «riqueses injustes». Pel que sembla, no coneix «diners net». La riquesa d’aquells poderosos és injusta perquè ha estat pastada de manera injusta i perquè la disfruten sense compartir-la amb els pobres i famolencs.
Què poden fer els qui tenen aquestes riqueses injustes? Lucas ha conservat unes paraules curioses de Jesús. Encara que la frase pot resultar una mica fosca per la seva concisió, el seu contingut no ha de caure en l’oblit. «Jo us dic: Guanya amics amb els diners injust perquè quan us falti, us rebin a les estances eternes».
Jesús ve a dir així als rics: «Empleat vostra riquesa injusta a ajudar als pobres, guanya la seva amistat compartint amb ells els vostres béns. Ells seran els vostres amics i, quan a la hora de la mort els diners no us serveixi ja de res , ells us acolliran a la casa del Pare «. Dit amb altres paraules: la millor forma de «blanquejar» els diners injust davant Déu és compartir amb els seus fills més pobres.
Les seves paraules no van ser ben acollides. Lluc ens diu que «estaven sentint aquestes coses uns fariseus, amants de les riqueses, i es burlaven d’ell». No entenen el missatge de Jesús. No els interessa sentir-lo parlar de diners. A ells només els preocupa conèixer i complir fidelment la llei. La riquesa la consideren com un signe de que Déu beneeix la seva vida.
Encara que vingui reforçada per una llarga tradició bíblica, aquesta visió de la riquesa com a signe de benedicció no és evangèlica. Cal dir-ho en veu alta perquè hi ha persones riques que de manera gairebé espontània pensen que el seu èxit econòmic i la seva prosperitat és el millor signe de que Déu aprova la seva vida.
Un seguidor de Jesús no pot fer qualsevol cosa amb els diners: hi ha una manera de guanyar diners, de gastar i de gaudir-que és injust ja que oblida els més pobres.
DIÑEIRO
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
A sociedade que coñeceu Xesús era moi diferente da nosa. Só as familias poderosas de Xerusalén e os grandes terratenentes de Tiberíades podían acumular moedas de ouro e prata. Os campesiños podían aforrar pouco máis que algunha moeda de bronce ou cobre, de ben pouquiño valor. Moitos vivían sen diñeiro, facendo troco de produtos nun réxime de pura subsistencia.
Nesta sociedade, Xesús fala do diñeiro cunha frecuencia sorprendente. Sen terras nin traballo fixo e cunha vida itinerante de Profeta, dedicado á causa de Deus, iso permítelle falar con total liberdade. Doutra banda, o seu amor aos pobres e a súa paixón pola xustiza de Deus úrxeno a defender sempre os máis excluídos.
Fala do diñeiro cunha linguaxe moi persoal. Chámalle espontaneamente «diñeiro inxusto» ou «riquezas inxustas». Ao parecer, non coñece «diñeiro limpo». A riqueza daqueles poderosos é inxusta porque foi amasada de xeito inxusto e porque a gozan dela sen compartila cos pobres e famentos.
Que poden facer os que posúen estas riquezas inxustas? Lucas conservou unhas palabras curiosas de Xesús. Aínda que a frase pode resultar algo escura pola súa concisión, o seu contido non pode de caer no esquecemento. «Eu dígovos: Conquistade amigos co diñeiro inxusto para que cando vos falte, vos reciban nas moradas eternas».
Xesús vén de dicir así aos ricos: «Empregade a vosa riqueza inxusta en axudar aos pobres; conquistade a súa amizade compartindo con eles os vosos bens. Eles serán os vosos amigos e, cando na hora da morte o diñeiro non vos sirva xa para nada, eles acolleranvos na casa do Pai». Dito con outras palabras: a mellor forma de «branquear» o diñeiro inxusto ante Deus é compartilo cos fillos d’El máis pobres.
As súas palabras non foron ben acollidas. Lucas dinos que «estaban a oír estas cousas uns fariseos, amantes das riquezas, e mocábanse del». Non entenden a mensaxe de Xesús. Non lles interesa oílo falar do diñeiro. A eles só lles preocupa coñecer e cumprir fielmente a lei. A riqueza considérana como un signo de que Deus bendice a súa vida.
Aínda que veña reforzada por unha longa tradición bíblica, esta visión da riqueza como signo de bendición, non é evanxélica. Hai que dicilo en voz alta porque hai persoas ricas que de xeito case espontáneo pensan que o seu éxito económico e a súa prosperidade é o mellor signo de que Deus aproba a súa vida.
Un seguidor de Xesús non pode facer calquera cousa co diñeiro: Hai un modo de gañar diñeiro, de gastalo e de gozalo que é inxusto pois esquece aos máis pobres.