26 Tiempo ordinario (C) Lucas 16, 19-31
NO IGNORAR AL QUE SUFRE
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 22/09/10.- El contraste entre los dos protagonistas de la parábola es trágico. El rico se viste de púrpura y de lino. Toda su vida es lujo y ostentación. Sólo piensa en «banquetear espléndidamente cada día». Este rico no tiene nombre pues no tiene identidad. No es nadie. Su vida vacía de compasión es un fracaso. No se puede vivir sólo para banquetear.

Echado en el portal de su mansión yace un mendigo hambriento, cubierto de llagas. Nadie le ayuda. Sólo unos perros se le acercan a lamer sus heridas. No posee nada, pero tiene un nombre portador de esperanza. Se llama «Lázaro» o «Eliezer», que significa «Mi Dios es ayuda».

Su suerte cambia radicalmente en el momento de la muerte. El rico es enterrado, seguramente con toda solemnidad, pero es llevado al «Hades» o «reino de los muertos». También muere Lázaro. Nada se dice de rito funerario alguno, pero «los ángeles lo llevan al seno de Abrahán». Con imágenes populares de su tiempo, Jesús recuerda que Dios tiene la última palabra sobre ricos y pobres.

Al rico no se le juzga por explotador. No se dice que es un impío alejado de la Alianza. Simplemente, ha disfrutado de su riqueza ignorando al pobre. Lo tenía allí mismo, pero no lo ha visto. Estaba en el portal de su mansión, pero no se ha acercado a él. Lo ha excluido de su vida. Su pecado es la indiferencia.

Según los observadores, está creciendo en nuestra sociedad la apatía o falta de sensibilidad ante el sufrimiento ajeno. Evitamos de mil formas el contacto directo con las personas que sufren. Poco a poco, nos vamos haciendo cada vez más incapaces para percibir su aflicción.

La presencia de un niño mendigo en nuestro camino nos molesta. El encuentro con un amigo, enfermo terminal, nos turba. No sabemos qué hacer ni qué decir. Es mejor tomar distancia. Volver cuanto antes a nuestras ocupaciones. No dejarnos afectar.

Si el sufrimiento se produce lejos es más fácil. Hemos aprendido a reducir el hambre, la miseria o la enfermedad a datos, números y estadísticas que nos informan de la realidad sin apenas tocar nuestro corazón. También sabemos contemplar sufrimientos horribles en el televisor, pero, través de la pantalla, el sufrimiento siempre es más irreal y menos terrible. Cuando el sufrimiento afecta a alguien más próximo a nosotros, no esforzamos de mil maneras por anestesiar nuestro corazón.

Quien sigue a Jesús se va haciendo más sensible al sufrimiento de quienes encuentra en su camino. Se acerca al necesitado y, si está en sus manos, trata de aliviar su situación. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

VOCÊ NÃO TEM DE IGNORE

José Antonio Pagola. Tradução: Redacción de Eclesalia

O contraste entre os dois protagonistas da parábola é trágico. Os ricos vestidos de púrpura e linho. Sua vida inteira é de luxo e ostentação. Basta pensar «festa esplêndida todos os dias.» Este rico não tem nome porque não tem identidade. Não há ninguém. Sua vida desprovida de compaixão é um fracasso. Você não pode viver só de festa.

Deitada na varanda de sua mansão encontra-se um mendigo com fome, coberto de chagas. Ninguém ajuda a ele. Só os cães se aproximam dele para lamber suas feridas. Não nada de próprio, mas tem um nome que o portador de esperança. É chamado de «Lazarus» ou «Eliezer», que significa «Meu Deus é ajudar.»

Sua sorte muda radicalmente no momento da morte. O homem rico é enterrado, com certeza, com toda a solenidade, mas levou a «Hades» ou «reino dos mortos.»Lázaro também morreu. Nada é dito de alguns ritos fúnebres, mas «os anjos o levaram para o seio de Abraão». Com imagens populares de seu tempo, Jesus disse que Deus tem a última palavra sobre ricos e pobres.

Os ricos não serão julgados pelo operador. Ninguém está a ser dito maus longe da Aliança. Simplesmente, ele gozou sua fortuna, ignorando os pobres. Eu estava lá, mas não vi. Eu estava na varanda de sua mansão, mas não se aproximou dele. Ele excluiu de sua vida. Seu pecado é a indiferença.

Segundo os observadores, é crescente na nossa sociedade, a apatia ou a insensibilidade ao sofrimento dos outros. Mil maneiras de evitar o contato direto com as pessoas que sofrem. Aos poucos, nós nos tornamos cada vez mais incapaz de perceber sua angústia.

A presença de um mendigo criança em nossa jornada estamos virados. O encontro com um amigo, doente terminal, que turfa. Nós não sabemos o que fazer ou dizer. É melhor tirar. Prompt de retorno para nossas ocupações. Não nos deixe inalterados.

Se o sofrimento é produzido é muito mais fácil. Aprendemos a reduzir a fome, a pobreza ou a doença de dados, números e estatísticas que nos informam sobre a realidade dificilmente tocar nossos corações. Vemos também o sofrimento terrível na TV, mas em toda a tela, o sofrimento é sempre mais surreal e menos terrível.Quando o sofrimento atinge alguém próximo a nós, não se esforçando em mil formas de anestesiar o nosso coração.

Quem segue Jesus torna-se mais sensível ao sofrimento das pessoas em seu caminho. Ele vai para os necessitados e, se ela está em suas mãos, tentar aliviar seu sofrimento.

NON IGNORARE CHI SOFFRE

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Il contrasto fra i due protagonisti della parabola è tragico. Il ricco si veste di porpora e di lino. Tutta la sua vita è lusso e ostentazione. Pensa solo a darsi ogni giorno a lauti banchetti. Questo ricco non ha nome, perché non ha identità. Non è nessuno. La sua vita, vuota di compassione, è un fallimento. Non si può vivere solo per banchettare.

Sdraiato nell’atrio della sua casa, un mendicante affamato giace coperto di piaghe. Nessuno lo aiuta. Soltanto qualche cane si avvicina per leccargli le ferite. Non possiede nulla, ma ha un nome portatore di speranza. Si chiama Lazzaro o Eliezer, che significa il mio Dio è aiuto.

La sua sorte cambia radicalmente al momento della morte. Il ricco è seppellito, certamente con grande solennità, ma è condotto all’Ade o regno dei morti. Muore anche Lazzaro. Non si dice nulla di un qualche rito funerario, ma fu portato dagli angeli accanto ad Abramo. Con immagini popolari del suo tempo, Gesù ricorda che Dio ha l’ultima parola sui ricchi e sui poveri.

Il ricco non viene giudicato come sfruttatore. Non si dice che è un empio lontano dall’Alleanza. Ha semplicemente goduto della sua ricchezza ignorando il povero. Lo aveva lì davanti, ma non lo ha visto. Stava nell’atrio della sua casa, ma non si è avvicinato a lui. Lo ha escluso dalla sua vita. Il suo peccato è l’indifferenza.

Secondo gli osservatori, sta crescendo nella nostra società l’apatia o mancanza di sensibilità di fronte alla sofferenza altrui. Evitiamo in mille modi il contatto diretto con le persone che soffrono. A poco a poco diventiamo sempre più incapaci di percepire la loro afflizione.

La presenza sulla nostra strada di un mendicante bambino ci molesta. L’incontro con un amico malato terminale ci turba. Non sappiamo cosa fare né cosa dire. È meglio prendere le distanze. Tornare quanto prima alle nostre occupazioni. Non lasciarci toccare.

Se la sofferenza si produce lontano, è più facile. Abbiamo imparato a ridurre la fame, la miseria o l’infermitàa dati, numeri e statistiche che ci informano della realtà senza sfiorare il nostro cuore. Sappiamo anche contemplare sofferenze orribili alla televisione, ma, attraverso lo schermo, la sofferenza è sempre più irreale e meno terribile. Quando la sofferenza tocca qualcuno più vicino a noi, ci sforziamo in mille modi di anestetizzare il nostro cuore.

Chi segue Gesù diventa più sensibile alla sofferenza di quelli che incontra sulla sua strada. Si avvicina al bisognoso e, se può, cerca di alleviare la sua situazione.

NE PAS IGNORER CELUI QUI SOUFFRE

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Le constraste entre les deux protagonistas de la parabole est tragique. Le riche est habillé (en) de lin et (en) de pourpre. Toute sa vie n’est que luxe et ostentation. Il ne pense qu’à « s’offrir chaque jour de splendides banquets ». C’est un riche qui manque de nom et donc d’identité. Ce n’est personne. Sa vie, vide de compassion, est un échec. On ne peut pas vivre que pour festoyer.

A l’entrée de son palais, un mendiant couché par terre, affamé et couvert de plaies. Personne ne l’aide. Seuls quelques chiens s’approchent pour lècher ses plaies. Il ne possède rien, mais il a un nom porteur d’espoir. Il s’appelle « Lazare » ou « Eliezer », ce qui veut dire « Dieu est mon aide ».

Leur sort change radicalement au moment de leur mort. Le riche est enterré sûrement très solennellement, mais il est conduit au « Hadès » ou « royaume des morts ». Lazare meurt aussi. Rien n’est dit d’un quelconque rite funéraire, mais « il est porté par les anges au sein d’Abraham ». Avec des images populaires de son temps, Jésus rappelle que c’est Dieu qui a le dernier mot et sur les riches et sur les pauvres.

Le riche n’est pas jugé pour avoir été un exploiteur. On ne dit pas non plus qu’il est un impie éloigné de l’Alliance. Il a simplement joui de sa richesse en ignorant le pauvre. Celui-ci était devant ses yeux mais il ne l’a pas vu. Il était au portail de sa demeure mais il ne s’est pas rapproché de lui. Il l’a exclu de sa vie. Son péché c’est l’indifférence.

D’après les observateurs, l’indifférence (et) ou le manque de sensibilité face à la souffrance d’autrui va en augmentant dans notre société. Nous évitons, de mille façons, le contact avec les personnes qui souffrent. Nous devenons petit à petit, incapables de percevoir leur affliction.

La présence sur notre chemin, d’un enfant mendiant, nous dérange.. La rencontre avec un ami malade en phase terminale, nous trouble. Nous ne savons pas quoi faire ni quoi dire. Il vaut mieux prendre de la distance. Revenir le plus tôt possible à nos occupations. Ne pas nous laisser toucher.

Si la souffrance se produit loin de nous, c’est plus facile. Nous avons appris à réduire la faim, la misère ou la maladie à des données, à des chiffres et statistiques qui nous renseignent sur la réalité sans à peine toucher notre coeur. Nous savons aussi contempler des souffrances horribles à travers la télévision. Mais, à travers l’écran, la souffrance est toujours plus irréelle et moins terrible. Lorsque celle-ci touche quelqu’un qui nous est proche, nous faisons mille efforts pour anesthésier notre coeur.

Celui qui suit Jesús devient de plus en plus sensible à la souffrance de ceux qu’il trouve sur son chemin. Il se rapproche du nécessiteux et, si c’est à sa portée, il essaie de soulager sa situation.

THE POOR AT OUR DOORSTEP

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

The contrast between the two leading characters of our parable is tragic. The rich man is used to dress in purple and fine linen. All his life is marked by luxury and ostentatious feasting almost daily. The rich man is given no name or identity. He is nobody in particular. His life life, devoid of any compassion, is a total failure. One cannot live only for dining and wining.

Laid down at the gate of the rich man’s mansion, there is a poor man called Lazarus, covered with sores. No one helps him. Dogs even came and licked his sores. He has nothing, but his name, Lazarus, Eliezer, means “God is my help.”

Their fate, however, changed suddenly at the moment of their death.

The rich man was buried, probably with great pomp, and he was carried to his torment to Hades, the abode for the dead. Lazarus also died and is carried away by the angels to the bosom of Abraham. In this popular and colourful language of his time, Jesus reminded everyone that God has the last word for everyone, rich and poor.

The rich is judged as an exploiter of people. Nothing is said about whether he went to the temple or believed in scriptures. He lived in luxury and ignored the poor. The beggar was at his doorstep, but he never looked at them, ignoring his very existence. His sin was one of indifference.

Many social studies reveal that our society’s apathy and indifference towards the poorer and suffering people is growing day by day. We find all sorts of ways to avoid any contact with such segments of society. Little by little, we become used to or ignorant about their plight.

The sight of a beggar child on the streets irks and annoys us. Hearing about a friend who is terminally ill disturbs us. We don’t know what to do or what to say. Our reaction is to stay away from them. We keep a distance from them, and we return to our work or leisure. We try not to be affected by those news.

When suffering or illness happen away from us, that hardly affects us. We have become used to hearing numbers and statistics about poverty, famine and tragic deaths in other parts of the world. Those deaths and tragedies rarely touch our hearts. The news and pictures on television about wars and numberless deaths become less real and hardly affect us personally.

And when the suffering or deaths are closer to our own family or neighbours we find ways to anesthetize our own hearts.

The true followers of Jesus are sensible to the suffering of all those we find along the way. Jesus’ disciples get close to anyone who is in need or suffering and, if at all possible, they will always try to alleviate their situation.

EZ EGIN EZKUSIARENA SUFRITZEN ARI DENARI

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Parabolako protagonista bien arteko kontrastea tragikoa da. Aberatsa purpuraz eta lihoz jantzia da. Haren bizitza guztia da luxu eta nabarmenkeria. «Egunero oparo jan-edatea» du bere amets guztia. Aberats honek ez du izenik, ez nortasun-agiririk. Ez da inor. Errukiz huts den haren bizitza porrota da. Ezin bizi daiteke bat jan-edateko soilik.

Haren etxe-atarian, han datza eskale bat goseak, zauriz beterik. Inork ez dio laguntzen. Soilik, txakur batzuk hurbiltzen zaizkio bere zauriak miazkatzera. Ez du ezer bererik, baina badu izen bat, esperantza-eroalea. «Lazaro» edo «Eliezer» du izena, «Ene Jainkoa laguntza da» esan nahi du.

Haien zoria errotik kanbiatu da heriotza-orduan. Aberatsari lur eman diote, segur aski handikiro, baina «Hadesera» edo «hildakoen erreinura» eramango dute. Lazaro ere hil da. Ez da aipatzen ere hileta-konturik, baina «aingeruek Abrahamen altzora eramango dute». Bere garaiko irudi herrikoiz, Jesusek gogoratzen digu ezen Jainkoak duela azken hitza aberatsen eta behartsuen gain.

Aberatsa ez dute juzgatzen esplotatzaile bezala. Ez da esaten Elkargotik urrun bizi izan den fedegabea dela. Soilki, pobreari ezikusia eginez, aberastasunez gozatu duena da. Han berean zegoen behartsua, baina aberatsak ez du ikusi nahi izan. Haren etxe-atarian zegoen, baina ez zaio hurbildu. Bere bizitzatik at utzi du behartsua. Axolagabe izatea: horra haren bekatua.

Behatzaileen arabera, handituz doa gure gizartean apatia, hau da, besteen sufrimenarekiko sentiberatasun-falta. Mila moldez saihesten dugu sufritzen ari den jendearekin zuzeneko harremanak izatea. Apurka, gero eta ezgaiago bihurtzen ari gara besteen nahigabea ikusteko.

Haur eskale bat geure aurrean ikustea gogaikarri izan ohi dugu. Adiskide batekin, gaixotasun terminalak joa den batekin, topo egiteak larritu egiten gaitu. Ez dugu asmatzen zer egin, ez zer esan. Hobe izaten dugu tarte bat luzatzea. Geure zereginetara ahalik lasterren itzultzea. Ez uztea erasan diezagun.

Hobe sufrimena urrunean gertatzen bada. Gizakia, miseria edo gaixotasuna datu, zenbaki eta estatistika bihurtzen ikasi dugu: errealitateaz informatzen gaitu, bai, baina gure bihotza doi-doi ukitzen duela. Badakigu, orobat, sufrimen izugarriak telebistan ikusten; baina pantaila hutseko sufrimena ez da hain erreala, ezta hain izugarria ere. Sufrimenak gure hurbilagoko bat jotzen duenean, mila eraz baliatzen gara geure bihotza anestesiatzeko.

Jesusi jarraitzen diona, aldiz, gero eta sentiberago bihurtzen da bidean sufritzen aurkitzen duenaren aurrean. Hurbildu egiten zaio premian dagoenari eta, bere esku badu, haren egoera arintzen ahalegintzen da.

NO IGNORAR A QUÈ PATEIX

José Antonio Pagola. Traductor: Redacción de Eclesalia

El contrast entre els dos protagonistes de la paràbola és tràgic. El ric es vesteix de porpra i de lli. Tota la seva vida és luxe i ostentació. Només pensa en «banquets esplèndidament cada dia». Aquest ric no té nom perquè no té identitat. No és ningú.La seva vida buida de compassió és un fracàs. No es pot viure només per a banquets.

Tirat al portal de la seva mansió jeu un captaire famolenc, cobert de nafres. Ningú l’ajuda. Només uns gossos se li acosten a llepar les seves ferides. No té res, però té un nom portador d’esperança. Es diu «Llàtzer» o «Eliezer», que significa «El meu Déu és ajuda».

La seva sort canvia radicalment en el moment de la mort. El ric és enterrat, segurament amb tota solemnitat, però és portat al «Hades» o «regne dels morts».També mor Lázaro. No es diu de ritu funerari algun, però «els àngels el porten al si d’Abraham». Amb imatges populars del seu temps, Jesús recorda que Déu té l’última paraula sobre rics i pobres.

Al ric no se’l jutja per explotador. No es diu que és un impiu allunyat de l’Aliança.Simplement, ha gaudit de la seva riquesa ignorant el pobre. El tenia allà mateix, però no ho ha vist. Estava al portal de la seva mansió, però no s’ha acostat a ell.El seu pecat és la indiferència.

Segons els observadors, està creixent en la nostra societat l’apatia o falta de sensibilitat davant el sofriment aliè. Evitem de mil maneres el contacte directe amb les persones que pateixen. A poc a poc, ens anem fent cada vegada més incapaços per percebre el seu aflicció.

La presència d’un nen captaire en el nostre camí ens molesta. La trobada amb un amic, malalt terminal, ens torba. No sabem què fer ni què dir. És millor prendre distància. Tornar com més aviat a les nostres ocupacions. No deixar-nos afectar.

Si el sofriment es produeix lluny és més fàcil. Hem après a reduir la fam, la misèria o la malaltia a dades, números i estadístiques que ens informen de la realitat gairebé sense tocar el nostre cor. També sabem contemplar sofriments horribles a la televisió, però, través de la pantalla, el sofriment sempre és més irreal i menys terrible. Quan el patiment afecta algú més proper a nosaltres, no esforcem de mil maneres per anestesiar el nostre cor.

S’acosta al necessitat i, si està a les mans, tracta d’alleujar la seva situació.

NON IGNORAR A QUEN SOFRE

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

O contraste entre os dous protagonistas da parábola é tráxico. O rico vístese de púrpura e de liño. Toda a súa vida é luxo e ostentación. Só pensa en «banquetear esplendidamente cada día». Este rico non ten nome pois non ten identidade. É ninguén. A súa vida está baleira de compaixón e é un fracaso. Non se pode vivir só para banquetear.

Botado no portal da súa mansión xace un mendigo famento, cuberto de chagas. Ninguén o axuda. Só uns cans se lle achegan a lamber as súas feridas. Non posúe nada, pero ten un nome portador de esperanza. Chámase «Lázaro» ou «Eliezer», «que significa o Meu Deus é a axuda».

A súa sorte cambia radicalmente no momento da morte. O rico é enterrado, seguramente con toda solemnidade, pero é levado ao «Hades» ou «reino dos mortos». Tamén morre Lázaro. Nada se di de rito funerario ningún, pero «os anxos lévano ao seo de Abrahán». Con imaxes populares do seu tempo, Xesús recorda que Deus ten a última palabra sobre ricos e pobres.

Ao rico non se lle xulga por explotador. Non se di que é un impío afastada da Alianza. Simplemente, gozou da súa riqueza ignorando ao pobre. Tíñao alí mesmo, pero non o viu. Estaba no portal da súa mansión, pero non se achegou a el. Excluíuno da súa vida. O seu pecado é a indiferenza.

Segundo os observadores, está a medrar na nosa sociedade a apatía ou falta de sensibilidade ante o sufrimento alleo. Evitamos de mil formas o contacto directo coas persoas que sofren. Pouco a pouco, ímonos facendo cada vez máis incapaces para percibir a súa aflición.

A presenza dun neno mendigo no noso camiño moléstanos. O encontro cun amigo, enfermo terminal, túrbanos. Non sabemos que facer nin que dicir. É mellor tomar distancia. Volver canto antes ás nosas ocupacións. Non nos deixar afectar.

Se o sufrimento se produce lonxe é máis doado. Aprendemos a reducir a fame, a miseria ou a enfermidade a datos, números e estatísticas que nos informan da realidade sen apenas tocar o noso corazón. Tamén sabemos contemplar sufrimentos horríbeis no televisor, pero, a través da pantalla, o sufrimento sempre é máis irreal e menos terríbel. Cando o sufrimento afecta a alguén máis próximo a nós, esforzámonos de mil maneiras por anestesiar o noso corazón.

Quen segue a Xesús vaise facendo máis sensíbel ao sufrimento dos que atopa no seu camiño. Achégase ao necesitado e, se está nas súas mans, trata de aliviar a súa situación.