29 Tiempo ordinario (C) Lucas 18,1-8
EL CLAMOR DE LOS QUE SUFREN
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 13/10/10.- La parábola de la viuda y el juez sin escrúpulos es, como tantos otros, un relato abierto que puede suscitar en los oyentes diferentes resonancias. Según Lucas, es una llamada a orar sin desanimarse, pero es también una invitación a confiar que Dios hará justicia a quienes le gritan día y noche. ¿Qué resonancia puede tener hoy en nosotros este relato dramático que nos recuerda a tantas víctimas abandonadas injustamente a su suerte?

En la tradición bíblica la viuda es símbolo por excelencia de la persona que vive sola y desamparada. Esta mujer no tiene marido ni hijos que la defiendan. No cuenta con apoyos ni recomendaciones. Sólo tiene adversarios que abusan de ella, y un juez sin religión ni conciencia al que no le importa el sufrimiento de nadie.

Lo que pide la mujer no es un capricho. Sólo reclama justicia. Ésta es su protesta repetida con firmeza ante el juez: «Hazme justicia». Su petición es la de todos los oprimidos injustamente. Un grito que está en la línea de lo que decía Jesús a los suyos: «Buscad el reino de Dios y su justicia».

Es cierto que Dios tiene la última palabra y hará justicia a quienes le gritan día y noche. Ésta es la esperanza que ha encendido en nosotros Cristo, resucitado por el Padre de una muerte injusta. Pero, mientras llega esa hora, el clamor de quienes viven gritando sin que nadie escuche su grito, no cesa.

Para una gran mayoría de la humanidad la vida es una interminable noche de espera. Las religiones predican salvación. El cristianismo proclama la victoria del Amor de Dios encarnado en Jesús crucificado. Mientras tanto, millones de seres humanos sólo experimentan la dureza de sus hermanos y el silencio de Dios. Y, muchas veces, somos los mismos creyentes quienes ocultamos su rostro de Padre velándolo con nuestro egoísmo religioso.

¿Por qué nuestra comunicación con Dios no nos hace escuchar por fin el clamor de los que sufren injustamente y nos gritan de mil formas: «Hacednos justicia»? Si, al orar, nos encontramos de verdad con Dios, ¿cómo no somos capaces de escuchar con más fuerza las exigencias de justicia que llegan hasta su corazón de Padre?

La parábola nos interpela a todos los creyentes. ¿Seguiremos alimentando nuestras devociones privadas olvidando a quienes viven sufriendo? ¿Continuaremos orando a Dios para ponerlo al servicio de nuestros intereses, sin que nos importen mucho las injusticias que hay en el mundo? ¿Y si orar fuese precisamente olvidarnos de nosotros y buscar con Dios un mundo más justo para todos? (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

-oOo-

El Equipo Eucaristía y la Editorial Verbo Divino promueven “Quiero ver”: una presentación diferente para cada domingo y festividades del año.  Todos los videos se pueden ver en www.quierover.org

-oOo-

O CLAMOR DOS QUE SOFREM

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

A parábola da viúva e do juiz sem escrúpulos é, como tantas outros, um relato aberto que pode suscitar nos ouvintes diferentes ressonâncias. Segundo Lucas, é uma chamada à oração sem desanimar-se, mas é também um convite a confiar que Deus fará justiça a quem lhe grite dia e noite. Que ressonância pode ter hoje em nós este relato dramático que nos recorda tantas vítimas abandonadas injustamente à sua sorte?

Na tradição bíblica a viúva é o símbolo por excelência da pessoa que vive sozinha e desamparada. Esta mulher não tem marido nem filhos que a defendam. Não conta com apoios nem recomendações. Só tem adversários que abusam dela, e um juiz sem religião nem consciência que não lhe importa o sofrimento de ninguém.

O que a mulher pede não é um capricho. Apenas reclama justiça. Este é o seu protesto repetido com firmeza ante o juiz: «Faz-me justiça». A sua petição é a de todos os oprimidos injustamente. Um grito que está em linha com o que dizia Jesus aos Seus: «Buscai o reino de Deus e a Sua justiça».

É certo que Deus tem a última palavra e fará justiça a quem lhe grita dia e noite. Esta é a esperança que acendeu em nós, Cristo, ressuscitado pelo Pai de uma morte injusta. Mas, enquanto não chega essa hora, o clamor de quem vive gritando sem que ninguém escute o seu grito, não cessa.

Para a grande maioria da humanidade a vida é uma interminável noite de espera. As religiões predicam a salvação. O cristianismo proclama a vitória do Amor de Deus encarnado em Jesus crucificado. Entretanto, milhões de seres humanos só experimentam a dureza dos seus irmãos e o silêncio de Deus. E, muitas vezes, somos nós mesmos, crentes, quem oculta o Seu rosto de Pai velando-O com o nosso egoísmo religioso.

Porquê a nossa comunicação com Deus não nos faz escutar por fim o clamor dos que sofrem injustamente e nos gritam de mil formas: «Fazei-nos justiça»? Sim, ao orar, encontramo-nos de verdade com Deus, como não somos capazes de escutar com mais força as exigências de justiça que chegam até ao Seu coração de Pai?

A parábola interpela-nos a todos os crentes. Seguiremos alimentando as nossas devoções privadas esquecendo quem vive sofrendo? Continuaremos orando a Deus para coloca-lo ao serviço dos nossos interesses, sem que nos importem muito as injustiças que há no mundo? E se orar fosse precisamente esquecer-nos de nós e procurar com Deus um mundo mais justo para todos?

IL CLAMORE DI QUELLI CHE SOFFRONO

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

La parabola della vedova e del giudice senza scrupoli è, come tante altre, un racconto aperto che può suscitare, in coloro che ascoltano, diverse risonanze. Secondo Luca, è un’esortazione a pregare senza scoraggiarsi, e anche un invito a credere che Dio farà giustizia a quelli che gridano a lui giorno e notte. Quale risonanza può avere oggi in noi questo racconto drammatico, che ci ricorda le tante vittime ingiustamente abbandonate alla loro sorte?

Nella tradizione biblica, la vedova è simbolo per eccellenza delle persone che vivono sole e abbandonate. Questa donna non ha marito né figli che la difendano. Non può contare su appoggi o raccomandazioni. Ha solo nemici che abusano di lei e un giudice senza religione né coscienza, al quale non importa la sofferenza di alcuno.

Quello che chiede la donna non è un capriccio. Reclama soltanto giustizia. Questa è la sua protesta, ripetuta con forza davanti al giudice: Fammi giustizia. La sua richiesta è quella di tutti coloro che sono oppressi ingiustamente. Un grido nella linea di quello che Gesù diceva ai suoi: Cercate il Regno di Dio e la sua giustizia.

Sicuramente Dio ha l’ultima parola e farà giustizia a coloro che gridano a lui giorno e notte. È questa la speranza che ha acceso in noi Cristo, risuscitato dal Padre da una morte ingiusta. Ma, prima che arrivi quest’ora, non cessa il clamore di quelli che vivono gridando senza che alcuno ascolti il loro grido.

Per la gran maggioranza dell’umanità, la vita è un’interminabile notte di attesa. Le religioni predicano la salvezza. Il cristianesimo proclama la vittoria dell’Amore di Dio incarnato in Gesù crocifisso. Nel frattempo, milioni di esseri umani esperimentano solo la durezza dei loro fratelli e il silenzio di Dio. E, molte volte, siamo proprio noi credenti a nascondere il volto del Padre, velandolo con il nostro egoismo religioso.

Perché la nostra comunicazione con Dio non ci fa finalmente ascoltare il clamore di quelli che soffrono ingiustamente e gridano a noi in mille modi: “Fateci giustizia”?Se, pregando, ci incontriamo in verità con Dio, come mai non siamo capaci di ascoltare con più forza le esigenze di giustizia che toccano il suo cuore di Padre?

La parabola ci interpella tutti come credenti. Continueremo ad alimentare le nostre devozioni private, dimenticando chi vive soffrendo? Continueremo a pregare Dio per porlo a servizio dei nostri interessi, senza che ci importino molto le ingiustizie che ci sono nel mondo? E se pregare fosse precisamente dimenticarci di noi e cercare con Dio un mondo più giusto per tutti?

LE CRI DE CEUX QUI SOUFFRENT

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

La parabole de la veuve et du juge sans scrupules est, comme tant d’autres, un récit ouvert qui peut susciter chez les auditeurs de résonnances diverses. D’après Luc, c’est un appel à prier sans se décourager; mais c’est aussi une invitation à mettre sa confiance en Dieu qui fera justice à ceux qui crient vers lui jour et nuit. Quel écho peut-il avoir chez nous aujourd’hui, ce récit dramatique qui nous rappelle tant de victimes injustement abandonnées à leur sort?

Dans la tradition biblique, la veuve est le symbole par excellence de la personne vivant seule et désemparée. Cette femme n’a ni mari ni enfants pour la défendre. Elle ne peut compter ni sur des appuis ni sur des recommandations. Elle n’a que des adversaires qui abusent d’elle et un juge sans religion ni conscience, indifférent face à la souffrance des autres.

Ce que la femme demande ce n’est pas un caprice. Elle ne réclame que justice. Voici sa protestation répétée fermement devant le juge: “Fais moi justice”.Sa demande rejoint celle des opprimés injustement. Un cri qui se situe dans la ligne de ce que Jésus disait aux siens: “Cherchez d’abord le règne de Dieu et sa justice”.

Il est vrai que Dieu a toujours le dernier mot et qu’il fera justice à ceux qui crient vers lui jour et nuit. C’est là l’espérance que le Christ, ressuscité par le Père d’une mort injuste, a allumée en nous. Mais en attendant cette heure-là, la clameur de ceux qui crient sans que personne ne les entende, ne cesse pas.

Pour une grande majorité de personnes, la vie n’est qu’une interminable nuit d’attente. Les religions prêchent le salut. Le christianisme proclame la victoire de l’Amour de Dieu incarné en Jésus crucifié. Entre temps, des millions d’êtres humains n’éprouvent que la dureté de cœur de leurs frères et le silence de Dieu. Et, souvent, c’est nous-mêmes qui occultons son visage de Père en le voilant par notre égoïsme religieux.

Pourquoi notre relation à Dieu ne nous mène-t-elle pas à écouter enfin la clameur de ceux qui souffrent injustement et qui nous crient de mille manières: “Faites-nous justice”? Si en priant, nous rencontrons vraiment Dieu, comment se fait-il que nous soyons incapables d’entendre avec force les exigences de justice qui atteignent son cœur de Père?

La parabole nous interpelle, nous tous les croyants. Continuerons-nous à alimenter nos dévotions privées tout en oubliant ceux dont la vie n’est que souffrance? Continuerons-nous de prier Dieu pour le mettre au service de nos intérêts, sans nous soucier autre mesure des injustices qu’il y a dans le monde? Et si prier était justement nous oublier nous-mêmes et chercher avec Dieu un monde plus juste pour tous?

THE CRY OF THE SUFFERING

José Antonio Pagola. Translator: Redacción de Eclesalia

The parable of the widow and the judge is unscrupulous, like many others, opened an account which can make listeners different resonances. According to Luke, is a call to pray without being discouraged, but is also an invitation to trust that God will bring justice to those who cry to him day and night. What may have resonance today in us this dramatic story that reminds us of so many victims unjustly abandoned to their fate?

In the biblical tradition the widow is a symbol par excellence of the person who lives alone and helpless. This woman has no husband or children to defend it. It has no support or recommendations. Just adversaries abuse it, and a judge without religion or conscience who does not care about the suffering of anyone.

He asks the woman is not a whim. Only seeking justice. This is their repeated protest strongly to the judge: «Avenge me.» Your request is all unjustly oppressed. A cry that is in line with what Jesus said to his followers: «Seek first the kingdom of God and His righteousness.»

It is true that God has the last word and do justice to those who cry to him day and night. This is the hope he has kindled in us Christ, resurrected by the Father of a wrongful death. But when that time comes, the cry of those living without anyone heard shouting their cry, never stops.

For a great majority of humanity life is an endless night of waiting. Religions preach salvation. Christianity proclaims the victory of the love of God incarnate in Jesus crucified. Meanwhile, millions of people experience only the hardness of his brothers and the silence of God. And often, we are the believers who hid his face from Father velándolo our religious selfishness.

Why is our communication with God finally lets us hear the cry of those who suffer unjustly and shouting at us in myriad ways: «Make us justice? If, as we pray, we are truly with God, how we fail to listen harder justice demands that reach the heart of the Father?

The parable challenges us all believers. Will we continue feeding our private devotions forgetting those living in pain? Will we continue praying for God to make it serve our interests, but we care a lot of injustices in the world? What if prayer were just forget about ourselves and look to God a more just world for all?

SUFRITZEN ARI DIRENEN DEIADARRA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Emakume alargunaren eta eskrupulorik gabeko epailearen parabola hau, beste hainbat bezala, kontakizun irekia da; oihartzun desberdinak eragin ditzake entzuleengan. Lukasen arabera, etsi gabe otoitz egiteko deia da; aldi berean, gonbita da gau eta egun dei egiten diotenei Jainkoak justizia egingo diela konfiantza izatera. Zer oihartzun izan lezake gaur egun gu baitan kontakizun dramatiko honek, beren zoriaren menpe zuzengabeki utziak ditugun hainbeste biktima gogoratzen digularik?

Tradizio biblikoan, bakarrik eta babesik gabe bizi den pertsonaren sinbolo gorena da emakume alarguna. Parabolako emakume honek ez du defendituko duen senarrik, ez seme-alabarik. Ez du sostengurik, ez gomendiorik. Soilik, beraz abusatzen duten etsaiak ditu, eta erlijiorik eta kontzientziarik gabeko epaile bat, zeini bost axola baitzaio inoren sufrimendua.

Emakumeak eskatzen duena ez da nahikera bat. Zuzenbidea du eskatzen soilki. Hauxe da epailearen aurrean behin eta berriz irmoki egiten duen protesta: «Egidazu justizia». Zuzengabeki zapalduak diren guztien eskaria da. Jesusek bereei esaten zienaren ildoko oihua da: «Bila ezazue Jainkoaren erreinua eta haren zuzentasuna».

Egia esan, Jainkoak du azken hitza eta egingo die justizia gau eta egun eskatzen diotenei. Hori da Kristok, heriotza zuzengabetik Aitak piztu duen hark, gu baitan esnatu duen esperantza. Baina, ordu hori iritsi bitartean, inork entzuten ez diela, oihuka bizi direnen deiadarra etengabea da.

Gizarteko gehiengo batentzat itxarote-gau amairik gabea da bizitza. Erlijioek salbamena hots egiten dute. Jesus gurutziltzatuagan gizon egindako Jainkoaren Maitasunaren garaipena aldarrikatzen du kristautasunak. Bitartean, milioika gizakik beren haurrideen gogorkeria eta Jainkoaren isiltasuna esperimentatzen du soilik. Eta, askotan, sinestedunak berak gara Aita den haren aurpegia, geure geurekoikeria erlijiosoz estaltzen dugularik.

Nolatan ez digu entzunarazten, noizbait ere, Jainkoarekiko geure komunikazioak zuzengabeki sufritzen ari direnen deiadarra eta mila eratako haien oihu hau: «Egiguzue justizia»? Otoitz egitean, Jainkoarekin benetan topo egiten badugu, nolatan ez gara gai indartsuago entzuteko Aitaren bihotzera iristen diren zuzentasun-eskariak?

Fededun guztiak interpelatzen gaitu parabolak. Geure debozio partikularrak indartzen jarraitu behar ote dugu, sufritzen ari direnez ahazturik? Jainkoari otoitz egiten jarraitu behar ote dugu hura geure interesen zerbitzari egin nahiz, munduan diren zuzengabekeriak bost axola zaizkigula? Baina otoitz egitea, hain juxtu, geure buruaz ahaztea eta, Jainkoarekin bat, guztientzat mundua zuzenago egiten saiatzea balitz?

EL CLAM DELS QUE PATEIXEN

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

La paràbola de la vídua i el jutge sense escrúpols és, com tants altres, un relat obert que pot suscitar en els oients diferents ressonàncies. Segons Lluc, és una crida a pregar sense desanimar-se, però és també una invitació a confiar que Déu farà justícia als qui li ho demanen de nit i de dia. Quina ressonància pot tenir avui en nosaltres aquest relat dramàtic que ens recorda tantes víctimes abandonades injustament a la seva sort?

En la tradició bíblica la vídua és símbol per excel•lència de la persona que viu sola i desemparada. Aquesta dona no té marit ni fills que la defensin. No compta amb suports ni recomanacions. Només té adversaris que abusen d’ella, i un jutge sense religió ni consciència a qui no li importa el patiment de ningú.

El que demana la dona no és un caprici. Només reclama justícia. Aquesta és la seva protesta repetida amb fermesa davant del jutge: «Fes-me justícia». La seva petició és la de tots els oprimits injustament. Un crit que està en la línia del que deia Jesús als seus: «Cerqueu el regne de Déu i la seva justícia».

És cert que Déu té l’última paraula i farà justícia als qui li ho demanen de nit i de dia. Aquesta és l’esperança que ha encès en nosaltres Crist, ressuscitat pel Pare d’una mort injusta. Però, mentre arriba aquesta hora, el clam dels qui viuen cridant sense que ningú escolti el seu crit, no cessa.

Per a una gran majoria de la humanitat la vida és una inacabable nit d’espera. Les religions prediquen salvació. El cristianisme proclama la victòria de l’Amor de Déu encarnat en Jesús crucificat. Mentrestant, milions d’éssers humans només experimenten la duresa dels seus germans i el silenci de Déu. I, moltes vegades, som els mateixos creients els qui ocultem el seu rostre de Pare entelant-lo amb el nostre egoisme religiós.

Per què la nostra comunicació amb Déu no ens fa escoltar per fi el clam dels qui pateixen injustament i ens criden de mil maneres: «Feu-nos justícia»? Si, en pregar, ens trobem de veritat amb Déu, com és que no som capaços d’escoltar amb més força les exigències de justícia que arriben fins al seu cor de Pare?

La paràbola ens interpel la a tots els creients. ¿Seguirem alimentant les nostres devocions privades oblidant els que viuen patint? ¿Continuarem pregant Déu per posar-lo al servei dels nostres interessos, sense que ens importin gaire les injustícies que hi ha al món? I si pregar fos precisament oblidar-nos de nosaltres i cercar amb Déu un món més just per a tothom?

O CLAMOR DOS QUE SOFREN

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

A parábola da viúva e o xuíz sen escrúpulos é, como tantos outros, un relato aberto que pode suscitar nos oíntes diferentes resonancias. Segundo Lucas, é unha chamada a orar sen desanimarse, pero é tamén un convite a confiar que Deus fará xustiza aos que lle berran día e noite. Que resonancia pode ter hoxe en nós este relato dramático que nos recorda a tantas vítimas abandonadas inxustamente á súa sorte?

Na tradición bíblica a viúva é símbolo por excelencia da persoa que vive soa e desamparada. Esta muller non ten marido nin fillos que a defendan. Non conta con apoios nin recomendacións. Só ten adversarios que abusan dela, e un xuíz sen relixión nin conciencia ao que non lle importa o sufrimento de ninguén.

O que pide a muller non é un capricho. Só reclama xustiza. Esta é a súa protesta repetida con firmeza ante o xuíz: «Faime xustiza». A súa petición é a de todos os oprimidos inxustamente. Un berro que está na liña do que dicía Xesús aos seus: «Buscade o reino de Deus e a súa xustiza».

É certo que Deus ten a última palabra e fará xustiza aos que lle berran día e noite. Esta é a esperanza que acendeu en nós Cristo, resucitado polo Pai dunha morte inxusta. Pero, mentres chega esa hora, o clamor dos que viven berrando sen que escoite ninguén o seu berro, non cesa.

Para unha grande maioría da humanidade a vida é unha interminábel noite de espera. As relixións predican salvación. O cristianismo proclama a vitoria do Amor de Deus encarnado en Xesús crucificado. Mentres tanto, millóns de seres humanos só experimentan a dureza dos seus irmáns e o silencio de Deus. E, moitas veces, somos os mesmos crentes os que ocultamos o seu rostro de Pai velándoo co noso egoísmo relixioso.

Por qué a nosa comunicación con Deus non nos fai escoitar por fin o clamor dos que sofren inxustamente e nos berran de mil formas: «Facédenos xustiza»? Se, ao orar, nos atopamos de verdade con Deus, cómo non somos capaces de escoitar con máis forza as esixencias de xustiza que chegan ata o seu corazón de Pai?

A parábola interpélanos a todos os crentes. Seguiremos alimentando as nosas devocións privadas esquecendo aos que viven sufrindo? Continuaremos orando a Deus para poñelo ao servizo dos nosos intereses, sen que nos importen moito as inxustizas que hai no mundo? E se orar fose, precisamente, esquecernos de nós e buscar con Deus un mundo máis xusto para todos?