32 Tiempo ordinario (C) Lucas 20,27-38
A DIOS NO SE LE MUEREN SUS HIJOS
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).
ECLESALIA, 03/11/10.- Jesús ha sido siempre muy sobrio al hablar de la vida nueva después de la resurrección. Sin embargo, cuando un grupo de aristócratas saduceos trata de ridiculizar la fe en la resurrección de los muertos, Jesús reacciona elevando la cuestión a su verdadero nivel y haciendo dos afirmaciones básicas.
Antes que nada, Jesús rechaza la idea pueril de los saduceos que imaginan la vida de los resucitados como prolongación de esta vida que ahora conocemos. Es un error representarnos la vida resucitada por Dios a partir de nuestras experiencias actuales.
Hay una diferencia radical entre nuestra vida terrestre y esa vida plena, sustentada directamente por el amor de Dios después de la muerte. Esa Vida es absolutamente «nueva». Por eso, la podemos esperar pero nunca describir o explicar.
Las primeras generaciones cristianas mantuvieron esa actitud humilde y honesta ante el misterio de la «vida eterna». Pablo les dice a los creyentes de Corinto que se trata de algo que «el ojo nunca vio ni el oído oyó ni hombre alguno ha imaginado, algo que Dios ha preparado a los que lo aman».
Estas palabras nos sirven de advertencia sana y de orientación gozosa. Por una parte, el cielo es una «novedad» que está más allá de cualquier experiencia terrestre, pero, por otra, es una vida «preparada» por Dios para el cumplimiento pleno de nuestras aspiraciones más hondas. Lo propio de la fe no es satisfacer ingenuamente la curiosidad, sino alimentar el deseo, la expectación y la esperanza confiada en Dios.
Esto es, precisamente, lo que busca Jesús apelando con toda sencillez a un hecho aceptado por los saduceos: a Dios se le llama en la tradición bíblica «Dios de Abrahán, Isaac y Jacob». A pesar de que estos patriarcas han muerto, Dios sigue siendo su Dios, su protector, su amigo. La muerte no ha podido destruir el amor y la fidelidad de Dios hacia ellos.
Jesús saca su propia conclusión haciendo una afirmación decisiva para nuestra fe: «Dios no es un Dios de muertos, sino de vivos; porque para él todos están vivos». Dios es fuente inagotable de vida. La muerte no le va dejando a Dios sin sus hijos e hijas queridos. Cuando nosotros los lloramos porque los hemos perdido en esta tierra, Dios los contempla llenos de vida porque los ha acogido en su amor de Padre.
Según Jesús, la unión de Dios con sus hijos no puede ser destruida por la muerte. Su amor es más fuerte que nuestra extinción biológica. Por eso, con fe humilde nos atrevemos a invocarlo: «Dios mío, en Ti confío. No quede yo defraudado» (salmo 25,1-2). (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).
DEUS NÃO É A SUA CRIANÇA MORRE
José Antonio Pagola. Tradução: Redacción de Eclesalia
Jesus sempre foi muito comedida em falar sobre a nova vida depois da ressurreição. No entanto, quando um grupo de ridículo saduceus aristocráticos a fé na ressurreição dos mortos, Jesus responde ao levantar a questão ao seu verdadeiro nível e fazer duas reivindicações básicas.
Primeiro de tudo, Jesus rejeita a idéia pueril dos saduceus que imaginam a vida do ressuscitado como uma extensão da vida que conhecemos hoje. É um erro para representar a vida de ressurreição de Deus de nossas experiências atuais.
Há uma diferença radical entre a nossa vida na terra e que a vida plena, apoiada directamente pelo amor de Deus após a morte. Que a vida é muito «novo». Portanto, podemos esperar, mas não descrever ou explicar.
As primeiras gerações de cristãos que permaneceram atitude humilde e honesta para o mistério da vida eterna. » Paulo diz aos crentes de Corinto que isso é algo que «os olhos nunca viram, nem ouvidos ouviram, nem qualquer homem imaginado, algo que Deus tem preparado para aqueles que o amam.»
Estas palavras estão advertindo-nos de orientação saudável e alegre. Por um lado, o céu é uma «novidade» que está além de qualquer experiência terrena, mas por outro lado, a vida é «preparado» por Deus para a plena conformidade com as nossas aspirações mais profundas. A característica da fé não é ingênua satisfazer a curiosidade, mas alimentam o desejo, expectativa e esperança confiante em Deus.
Este é precisamente o que Jesus parece atraente simplesmente um fato aceito pelos saduceus, Deus está na tradição bíblica chama de «Deus de Abraão, Isaac e Jacó». Embora esses patriarcas estão mortos, Deus ainda é o seu Deus, seu protetor, seu amigo. A morte não pode destruir o amor ea fidelidade de Deus para com eles.
Jesus chama a sua própria conclusão fazendo uma afirmação decisiva da nossa fé: «Deus não é Deus de mortos, mas de vivos, porque para ele todos estão vivos.»Deus é a fonte inesgotável de vida. A morte não é Deus sem deixar seus filhos amados. Quando choramos porque perdemos nesta terra, Deus olha com a vida, porque ele tem recebido no seu amor paternal.
De acordo com Jesus, a união de Deus com os seus filhos não pode ser destruído pela morte. Seu amor é mais forte que a nossa extinção biológica. Portanto, na fé humilde que se atrevem a chamá-lo: «Meu Deus, eu confio em Vós Não fique me enganou.» (Sl 25,1-2).
A DIO NON MUOIONO I FIGLI
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
Gesù è stato sempre molto sobrio nel parlare della vita nuova dopo la risurrezione. Tuttavia, quando un gruppo di aristocratici sadducei cerca di ridicolizzare la fede nella risurrezione dei morti, Gesù reagisce portando la questione al suo vero livello e facendo due affermazioni essenziali.
Innanzitutto, Gesù respinge l’idea puerile dei sadducei che immaginano la vita dei risorti come un prolungamento della vita che ora conosciamo. È un errore rappresentarci la vita risuscitata da Dio a partire dalle nostre attuali esperienze.
C’è una differenza radicale tra la nostra vita terrena e quella vita piena, sostenuta direttamente dall’amore di Dio dopo la morte. Questa Vita è assolutamente «nuova». Perciò la possiamo attendere, mai però descrivere o spiegare.
Le prime generazioni cristiane hanno conservato un atteggiamento umile e onesto di fronte al mistero della «vita eterna». Paolo dice ai credenti di Corinto che si tratta di cose che «occhio non vide né orecchio udì né mai entrarono in cuore di uomo; Dio le ha preparate per coloro che lo amano».
Queste parole ci servono di sano avvertimento e di orientamento gioioso. Da una parte, il cielo è una «novità» al di là di qualsiasi esperienza terrena, ma, dall’altra, è una vita «preparata» da Dio per realizzare in pienezza le nostre più profonde aspirazioni. La caratteristica propria della fede non è soddisfare ingenuamente la curiosità, ma alimentare il desiderio, l‘aspettativa e la speranza fiduciosa in Dio.
È proprio questo che Gesù cerca appellandosi con tutta semplicità a un fatto accettato dai sadducei: nella tradizione biblica, Dio lo si chiama «Dio di Abramo, di Isacco e di Giacobbe». Nonostante questi patriarchi siano morti, Dio continua a essere il loro Dio, il loro protettore, il loro amico. La morte non ha potuto distruggere l’amore e la fedeltà di Dio nei loro confronti.
Gesù ricava la sua conclusione facendo un’affermazione decisiva per la nostra fede: Dio non è dei morti, ma dei viventi; perché tutti vivono per lui. Dio è sorgente inesauribile di vita. La morte non lascia Dio senza le sue figlie e i suoi figli amati. Quando noi li piangiamo, perché li abbiamo perduti in questa terra, Dio li contempla pieni di vita perché li ha accolti nel suo amore di Padre.
Secondo Gesù, l’unione di Dio con i suoi figli non può essere distrutta dalla morte. Il suo amore è più forte della nostra estinzione biologica. Per questo, con umile fede osiamo invocarlo: «Dio mio, in Te confido; che io non sia confuso » (salmo 25,1-2).
DIEU NE PERD PAS SES ENFANTS POUR TOUJOURS
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
Quand Jésus parle de la vie nouvelle après la résurrection, il reste toujours très sobre. Cependant, lorsqu’un groupe d’aristocrates saducéens essaie de ridiculiser la foi en la résurrection des morts, Jésus réagit en élevant la question à son véritable niveau et en faisant deux affirmations fondamentales.
Jésus rejette avant tout, l’idée puérile des saducéens qui imaginent la vie des ressuscités comme une prolongation de cette vie que nous connaissons maintenant. C’est une erreur que de se représenter la vie ressuscitée par Dieu à partir de nos expériences actuelles.
Il y a une différence radicale entre notre vie terrestre et cette vie pleine, soutenue directement par l’amour de Dieu après la mort. Cette Vie est absolument “nouvelle”. C’est pourquoi nous pouvons l’espérer mais jamais la décrire ou l’expliquer.
Les premières générations chrétiennes ont gardé cette attitude humble et honnête face au mystère de la “vie éternelle”. Paul dit aux croyants de Corinthe qu’il s’agit de quelque chose que “l’oeil n’a jamais vu, que pas une oreille n’a entendu, qui n’est venu à l’esprit de personne: c’est cela que Dieu a préparé pour ceux qui l’aiment”(1Cor 2,9)
Ces paroles nous avertissent sainement et nous orientent joyeusement. D’un côté, le ciel est une “nouveauté” qui est au-delà de toute expérience terrestre, mais d’un autre côté, c’est une vie “préparée” par Dieu en vue du plein accomplissement de nos aspirations les plus profondes. Ce qui est propre à la foi ce n’est pas de satisfaire naïvement la curiosité, mais de nourrir le désir, l’attente de Dieu et l’espérance confiante en Lui.
C’est justement cela que Jésus cherche lorsque de façon simple, il fait appel à un fait accepté par les saducéens: Dieu est appelé dans la tradition biblique “Dieu d’Abraham, d’Isaac et de Jacob”. Même si ces trois patriarches sont morts, Dieu continue d’être leur Dieu, leur protecteur, leur ami. La mort n’a pas pu détruire l’amour et la fidélité de Dieu à leur égard.
Jésus tire sa propre conclusion en faisant une affirmation décisive pour notre foi: “Dieu n’est pas un Dieu de morts mais de vivants; car pour lui, ils sont tous vivants” Dieu est source inépuisable de vie. La mort ne fait pas perdre à Dieu ses fils et ses filles bien-aimés. Quand nous les pleurons, les ayant perdus sur cette terre, Dieu les contemple pleins de vie car il les a accueillis dans son amour de Père.
Selon Jésus, l’union de Dieu avec ses enfants ne peut être détruite par la mort. Son amour est plus fort que notre extinction biologique. C’est pourquoi, avec une humble foi nous osons l’invoquer: “Mon Dieu, en Toi je me confie. Que je ne sois pas déçu”. (Psaume 25,1-2)
GOD WILL NEVER LOSE HIS CHILDREN
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo
Jesus never spoke too much about life after the resurrection. That could have been the reason why some rich Sadducees started making fun about the faith in the resurrection of the dead. Jesus responded more seriously and addressed the real issue.
First of all, he said, life after the resurrection will not be a continuation of this life, as we know it now. It is wrong to imagine life after death in terms of our own present experiences.
There will be a total change between this life on earth and the future life, after death, which will depend on God’s bountiful love. The latter will be an absolutely new life. We can only hope for, but never explain or describe it.
The new Christian generations always kept a humble and honest attitude towards this mystery of “eternal life”. Paul tells the Christians of Corinth that it is something that “eye has never seen, or ear heard and no man has ever imagined.” It is something that “God has prepared for those who love Him.”
These words become an encouraging warning and a joyous expectation. First of all, heaven is something “totally new” that no experience on earth can compare; and, on the other hand, such “new life” has been prepared by God for the total fulfilment of our highest aspirations. Faith is not simply the satisfaction of our human desires, but the foundation of our hopes and expectations based on God.
That is, precisely, what Jesus meant when he referred to something all the Sadducees accepted: that God in the Biblical tradition was “The God of Abraham, Isaac and Jacob.” All the Patriarchs had died, yet God continued to be their God, their protector and friend. Death could not destroy God’s love and fidelity towards them.
Jesus draws his own definitive conclusion with regard to our faith: “God is not a God of the dead, but of the living; for Him everyone is alive.” God is an inexhaustible fountain of life. Death does not take away his beloved sons and daughters. When we, here on earth, weep their loss, God sees them full of new life as they are welcomed by their loving Father.
According to Jesus, the relationship between God and his children cannot be destroyed by death. His love is much stronger than our biological extinction. That is why, in humility and simplicity, we dare to say, “To you, o my God, I lift up my soul. Do not let me be shamed.” ( Psalm 25, 1-2 )
HERIOAK EZIN KENDU JAINKOARI BERE SEME-ALABAK
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Jesus beti guztiz neurritsua izan da piztuera ondoko biziaz hitz egitean. Halaz guztiz, saduzear aristokraten talde bat hildakoen piztuera barregarritzat ematen saiatu zenean, aurre egin zion puntu hori bere egiazko mailara jasoz eta oinarrizko bi baieztapen eginez.
Beste ezer baino lehen, uko egin dio saduzearren haur.ikuspegiari, orain ezagutzen dugun bizitza honen luzapentzat ematen baitute berpiztuen bizia. Oker dabiltza Jainkoak berpizturiko bizitza gure egungo esperientziatik imajinatzen dutenean.
Errotiko aldea da lurreko gure bizitzaren eta heriotzaren ondoren zuzeneko sostengutzat Jainkoaren maitasuna izango duen bizi betearen artean. Geroko bizi hori guztiz «berria» da. Horregatik, espero dezakegu, bai, hura, baina deskribatu edo argitu ez, sekula.
Lehen kristau-belaunaldiek jarrera apal eta prestu horri eutsi zioten «betiko biziaren» misterioaren aurrean. Paulok diotse Korintoko fededunei hau dela esperantzaren gaia: «ez begik ikusi, ez belarrik entzun, ez inongo gizakik imajinatu ez duena, bera maite dutenentzat Jainkoak prestatua».
Hitz hauek oharpen sano ditugu eta orientabide gozo. Alde batetik, zerua «berritasun bat» da, lurreko zernahi esperientzia baino harago dena; baina, bestetik, Jainkoak prestatu duen bizia da, gure ametsik hondokoenekoak guztiz asetzeko. Fedearen funtsa ez datza gure ikusmina xaloki betetzean, baizik Jainkoarekiko gure desioa, igurikitzea era esperantza elikatzean.
Horixe da, preseski, Jesusek gogo duena saduzearrek onartzen zuten gertakari batera xume-xume jo duenean: Jainkoari Bibliaren tradizioan «Abrahamen, Isaaken eta Jakoben Jainko» deitzen zaio. Patriarka hauek hilak diren arren, Jainkoak haien Jainko izaten jarraitzen du, haien babesle, haien adiskide. Herioak ezin suntsitu ahal izan du Jainkoaren haiekiko maitasuna eta fideltasuna.
Orduan, bere ondorioa atera du Jesusek gure fedearentzat erabakitzailea den baieztapen hau eginez: «Jainkoa ez da hildakoen Jainko, baizik bizi direnena; zaren harentzat denak baitira bizi». Bizi-iturri agortezina da Jainkoa. Herioak ezin kendu dizkio Jainkoari bere seme-alaba maiteak. Lur honetan galdu ditugulako, guk haietaz negar dagigunean, Jainkoak bizi-bizi dakuski, bere aitatasun-maitasunean bildu dituelako.
Jesusen arabera, Jainkoak bere seme-alabekin duen batasuna ezin suntsitu du herioak. Gure ezkutatze biologikoa baino indartsuagoa da haren maitasuna. Horregatik, fede apalez ausartzen gara dei hau egitera: «Ene Jainko, zugan dut konfiantza. ez diezadala horrek huts egin» (Salmo 25,1-2).
A DÉU NO SE LI MOREN ELS SEUS FILLS
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
Jesús ha estat sempre molt sobri en parlar de la vida nova després de la resurrecció. No obstant això, quan un grup d’aristòcrates saduceus tracta de ridiculitzar la fe en la resurrecció dels morts, Jesús reacciona elevant la qüestió al seu veritable nivell i fent dues afirmacions bàsiques.
Primer de tot, Jesús rebutja la idea pueril dels saduceus que imaginen la vida dels ressuscitats com a prolongació d’aquesta vida que ara coneixem. És un error representar la vida ressuscitada per Déu a partir de les nostres experiències actuals.
Hi ha una diferència radical entre la nostra vida terrestre i aquesta vida plena, sustentada directament per l’amor de Déu després de la mort. Aquesta Vida és absolutament «nova». Per això, la podem esperar però mai descriure-la o explicar-la.
Les primeres generacions cristianes van mantenir aquesta actitud humil i honesta davant el misteri de la «vida eterna». Pau diu als creients de Corint que es tracta d’una cosa que «Cap ull no ha vist mai, ni cap orella ha sentit, ni el cor de l’home somia allò que Déu té preparat per als qui l’estimen».
Aquestes paraules ens serveixen d’advertència sana i d’orientació joiosa. D’una banda, el cel és una «novetat» que està més enllà de qualsevol experiència terrestre, però, de l’altra, és una vida «preparada» per Déu per al compliment ple de les nostres aspiracions més profundes. No és propi de la fe satisfer ingènuament la curiositat, sinó alimentar el desig, l’expectació i l’esperança confiada en Déu.
Això és, precisament, el que cerca Jesús apel•lant amb tota senzillesa a un fet acceptat pels saduceus: a Déu se l’anomena en la tradició bíblica «Déu d’Abraham, Déu d’Isaac i Déu de Jacob». Tot i que aquests patriarques han mort, Déu continua sent el seu Déu, el seu protector, el seu amic. La mort no ha pogut destruir l’amor i la fidelitat de Déu envers ells.
Jesús treu la seva pròpia conclusió fent una afirmació decisiva per a la nostra fe: «Ell no és Déu de morts, sinó de vius, perquè gràcies a ell tots viuen». Déu és font inesgotable de vida. La mort no va deixant Déu sense els seus fills i filles estimats. Quan nosaltres els plorem perquè els hem perdut en aquesta terra, Déu els contempla plens de vida perquè els ha acollit en el seu amor de Pare.
Segons Jesús, la unió de Déu amb els seus fills no pot ser destruïda per la mort. El seu amor és més fort que la nostra extinció biològica.Per això, amb fe humil ens atrevim a invocar-lo: «En tu confio, Déu meu: que no en tingui un desengany» (Salm 25,2).
A DEUS NON LLE MORREN OS SEUS FILLOS
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
Xesús foi sempre moi sobrio ao falar da vida nova despois da resurrección. Non obstante, cando un grupo de aristócratas saduceos trata de ridiculizar a fe na resurrección dos mortos, Xesús reacciona elevando a cuestión ao seu verdadeiro nível e facendo dúas afirmacións básicas.
Antes nada, Xesús rexeita a idea pueril dos saduceos que imaxinan a vida dos resucitados como prolongación desta vida que agora coñecemos. É un erro representarmos a vida resucitada por Deus a partir das nosas experiencias actuais.
Hai unha diferenza radical entre a nosa vida terrestre e esa vida plena, sustentada directamente polo amor de Deus despois da morte. Esa Vida é absolutamente «nova». Por iso, podémola esperar pero nunca describir ou explicar.
As primeiras xeracións cristiás mantiveron esa actitude humilde e honesta ante o misterio da «vida eterna». Paulo dilles aos crentes de Corinto que se trata de algo que » nunca o ollo viu nin o oído oíu nin home ningún imaxinou, algo que Deus preparou para os que o aman».
Estas palabras sérvennos de advertencia sa e de orientación gozosa. Por unha parte, o ceo é unha «novidade» que está máis alá de calquera experiencia terrestre, mas, por outra, é unha vida «preparada» por Deus para o cumprimento pleno das nosas aspiracións máis fondas. O propio da fe non é satisfacer inxenuamente a curiosidade, senón alimentar o desexo, a expectación e a esperanza confiada en Deus.
Isto é, precisamente, o que busca Xesús apelando con toda sinxeleza a un feito aceptado polos saduceos: A Deus chámaselle na tradición bíblica «Deus de Abrahán, de Isaac e de Xacobe». A pesar de que estes patriarcas morreron, Deus segue sendo o seu Deus, o seu protector, o seu amigo. A morte non puido destruír o amor e a fidelidade de Deus cara a eles.
Xesús saca a súa propia conclusión facendo unha afirmación decisiva para a nosa fe: «Deus non é un Deus de mortos, senón de vivos; porque para el todos están vivos». Deus é fonte inesgotábel de vida. A morte non vai deixando a Deus sen os seus fillos e fillas queridos. Cando nós os choramos, porque os perdemos nesta terra, Deus contémplaos cheos de vida, porque os acolleu no seu amor de Pai.
Segundo Xesús, a unión de Deus cos seus fillos non pode ser destruída pola morte. O seu amor é máis forte do que a nosa extinción biolóxica. Por iso, con fe humilde atrevémonos a invocalo: » Meu Deus, en Ti confío. Non quede eu defraudado» (salmo 25,1-2).