2 Domingo de Navidad (A) Juan 1, 1-18
EL ROSTRO HUMANO DE DIOS
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).
ECLESALIA, 29/12/10.- No recuperaremos los cristianos el vigor espiritual que necesitamos en estos tiempos de crisis religiosa, si no aprendemos a vivir nuestra adhesión a Jesús con una calidad nueva. Ya no basta relacionarnos con un Jesús mal conocido, vagamente captado, confesado de manera abstracta o admirado como un líder humano más.
¿Cómo redescubrir con fe renovada el misterio que se encierra en Jesús? ¿Cómo recuperar su novedad única e irrepetible? ¿Cómo dejarnos sacudir por sus palabras de fuego? El prólogo del evangelio de Juan nos recuerda algunas convicciones cristianas de suma importancia.
En Jesús ha ocurrido algo desconcertante. Juan lo dice con términos muy cuidados: «la Palabra de Dios se ha hecho carne». No se ha quedado en silencio para siempre. Dios se nos ha querido comunicar, no a través de revelaciones o apariciones, sino encarnándose en la humanidad de Jesús. No se ha «revestido» de carne, no ha tomado la «apariencia» de un ser humano. Dios se ha hecho realmente carne débil, frágil y vulnerable como la nuestra.
Los cristianos no creemos en un Dios aislado e inaccesible, encerrado en su Misterio impenetrable. Nos podemos encontrar con él en un ser humano como nosotros. Para relacionarnos con él, no hemos de salir de nuestro mundo. No hemos de buscarlo fuera de nuestra vida. Lo encontramos hecho carne en Jesús.
Esto nos hace vivir la relación con él con una profundidad única e inconfundible. Jesús es para nosotros el rostro humano de Dios. En sus gestos de bondad se nos va revelando de manera humana cómo es y cómo nos quiere Dios. En sus palabras vamos escuchando su voz, sus llamadas y sus promesas. En su proyecto descubrimos el proyecto del Padre.
Todo esto lo hemos de entender de manera viva y concreta. La sensibilidad de Jesús para acercarse a los enfermos, curar sus males y aliviar su sufrimiento, nos descubre cómo nos mira Dios cuando no ve sufrir, y cómo nos quiere ver actuar con los que sufren. La acogida amistosa de Jesús a pecadores, prostitutas e indeseables nos manifiesta cómo nos comprende y perdona, y cómo nos quiere ver perdonar a quienes nos ofenden.
Por eso dice Juan que Jesús está «lleno de gracia y de verdad». En él nos encontramos con el amor gratuito y desbordante de Dios. En él acogemos su amor verdadero, firme y fiel. En estos tiempos en que no pocos creyentes viven su fe de manera perpleja, sin saber qué creer ni en quién confiar, nada hay más importante que poner en el centro de las comunidades cristianas a Jesús como rostro humano de Dios. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).
-oOo-
El Equipo Eucaristía y la Editorial Verbo Divino promueven “Quiero ver”: una presentación diferente para cada domingo y festividades del año. Todos los videos se pueden ver en www.quierover.org
-oOo-
O ROSTO HUMANO DE DEUS
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
Não recuperaremos, os cristãos, o vigor espiritual que necessitamos nestes tempos de crise religiosa, se não aprendemos a viver a nossa adesão a Jesus, com uma qualidade nova. Já não basta relacionar-nos com um Jesus mal conhecido, vagamente captado, confessado de forma abstracta ou admirado como um líder humano mais.
Como redescobrir com fé renovada o mistério que se encerra em Jesus? Como recuperar a Sua novidade única e irrepetível? Como deixar-nos sacudir pelas Suas palavras de fogo? O prólogo do evangelho de João recorda-nos algumas convicções cristãs de suma importância.
Em Jesus ocorreu algo desconcertante. João diz-nos em termos muito cuidados: «a Palavra de Deus fez-se carne». Não ficou em silêncio para sempre. Deus quis comunicar-nos, não através de revelações ou aparições mas encarnando-se na humanidade de Jesus. Não se «revestiu» de carne, não tomou a «aparência» de um ser humano. Deus fez-se realmente carne débil, frágil e vulnerável como a nossa.
Os cristãos, acreditamos num Deus isolado e inacessível, encerrado no Seu Mistério impenetrável. Podemo-nos encontrar com Ele num ser humano como nós. Para nos relacionarmos com Ele, não temos de sair do nosso mundo. Não temos de procurá-lo fora da nossa vida. Encontramo-lo feito carne em Jesus.
Isto nos faz viver a relação com Ele com uma profundidade única e inconfundível. Jesus é para nós o rosto humano de Deus. Nos Seus gestos de bondade vai-se revelando de uma forma humana como é e como nos quer Deus. Nas Suas palavras vamos escutando a Sua voz, as Suas chamadas e as Suas promessas. No Seu projecto descobrimos o projecto do Pai.
Tudo isto temos de entender de forma viva e concreta. A sensibilidade de Jesus para se aproximar dos doentes, curar os seus males e aliviar o seu sofrimento, descobre-nos como nos olha Deus, quando nos vê sofrer, e como nos quer ver actuar com os que sofrem. O acolhimento amistoso de Jesus a pecadores, prostitutas e indesejáveis manifesta-nos como nos compreende e perdoa, e como nos quer ver perdoar a quem nos ofende.
Por isso diz João que Jesus está «cheio de graça e de verdade». Nele nos encontramos com o amor gratuito e desbordante de Deus. Nele acolhemos o Seu amor verdadeiro, firme e fiel. Nestes tempos em que não poucos crentes vivem a sua fé de forma perplexa, sem saber o que criar nem em quem confiar, nada há mais importante que colocar Jesus no centro das comunidades cristãs como o rosto humano de Deus.
IL VOLTO UMANO DI DIO
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
Non ricupereremo, noi cristiani, il vigore spirituale di cui abbiamo bisogno in questi tempi di crisi religiosa, se non impariamo a vivere la nostra adesione a Gesù in modo nuovo. Non basta più essere in rapporto con un Gesù mal conosciuto, colto vagamente, confessato in maniera astratta o ammirato come un leader umana in più.
Come riscoprire con fede rinnovata il mistero racchiuso in Gesù? Come ritrovare la sua novità unica e irripetibile? Come lasciarci scuotere dalle sue parole di fuoco? Il prologo dell’evangelo di Giovanni ci ricorda alcune convinzioni cristiane di somma importanza.
In Gesù è accaduto qualcosa di sconcertante. Giovanni lo dice in termini molto precisi: La Parola di Dio si è fatta carne. Non è rimasta in silenzio per sempre. Dio ha voluto comunicarsi a noi, non attraverso rivelazioni o apparizioni, ma incarnandosi nell’umanità di Gesù. Non si è “rivestito” di carne, non ha preso l’ “apparenza” di un essere umano. Dio si è fatto realmente carne debole, fragile e vulnerabile come la nostra.
Noi cristiani non crediamo in un Dio isolato e inaccessibile, chiuso nel suo Mistero impenetrabile. Ci possiamo incontrare con lui in un essere umano come noi. Per entrare in rapporto con lui, non dobbiamo uscire dal nostro mondo. Non dobbiamo cercarlo fuori della nostra vita. Lo troviamo fatto carne in Gesù.
Questo ci fa vivere la relazione con lui con una profondità unica e inconfondibile. Gesù è per noi il volto umano di Dio. Nei suoi gesti di bontà si rivela in maniera umana come è e come ci ama Dio. Nelle sue parole ascoltiamo la sua voce, i suoi richiami e le sue promesse. Nel suo progetto scopriamo il progetto del Padre.
Tutto questo dobbiamo intenderlo in maniera viva e concreta. La sensibilità di Gesù nell’avvicinarsi agli infermi, nel guarire i loro mali e alleviare la loro sofferenza ci rivela come ci guarda Dio quando ci vede soffrire, e come vuole vederci agire con quelli che soffrono. L’accoglienza amichevole di Gesù nei confronti di peccatori, prostitute ed emarginati ci manifesta come ci comprende e perdona, e come ci vuole veder perdonare quelli che ci offendono.
Per questo Giovanni dice che Gesù è pieno di grazia e di verità. In lui incontriamo l’amore gratuito e traboccante di Dio. In lui accogliamo il suo amore vero, saldo e fedele. In questi tempi in cui non pochi credenti vivono la loro fede in maniera perplessa, senza sapere che cosa credere e in chi confidare, niente è più importante che porre al centro delle comunità cristiane Gesù come volto umano di Dio.
LE VISAGE HUMAIN DE DIEU
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
Il nous faut apprendre à vivre notre adhésion à Jésus avec une qualité nouvelle, si nous, chrétiens, nous voulons retrouver la vigueur spirituelle dont nous avons besoin en ces temps de crise religieuse. Il ne nous suffit plus d’un rapport avec un Jésus méconnu, vaguement saisi, confessé de façon abstraite ou admiré comme un leader humain de plus.
Comment redécouvrir avec une foi renouvelée le mystère caché en Jésus? Comment retrouver sa nouveauté originale et unique ? Comment nous laisser secouer par ses paroles de feu ? Le prologue de l’évangile de Jean nous rappelle quelques convictions chrétiennes de grande importance.
Quelque chose de déconcertant est arrivé en Jésus. Jean l’affirme en des termes très soignés : « La Parole de Dieu s’est faite chair ». Il n’est pas resté pour toujours en silence. Dieu a voulu entrer en communication avec nous, non pas à travers des révélations ou des apparitions mais s’incarnant dans l’humanité de Jésus. Il ne s’est pas « revêtu » de chair, il n’a pas pris une « apparence » d’être humain. Dieu s’est fait réellement chair, faible, fragile et vulnérable comme la nôtre.
Nous, chrétiens, nous ne croyons pas en un Dieu isolé et inaccessible, enfermé dans son Mystère impénétrable. Nous pouvons le rencontrer dans un être humain comme nous. Pour entrer en relation avec lui, il ne nous faut pas sortir de notre monde. Il ne faut pas le chercher en dehors de notre vie. Nous le retrouvons, fait chair, en Jésus.
Cela nous amène à vivre notre relation à lui avec une profondeur particulière et unique. Jésus est pour nous le visage humain de Dieu. C’est dans ses gestes de bonté qu’il se révèle à nous de manière humaine, tel qu’il est et tel que Dieu nous aime. A travers ses paroles nous entendons sa voix, ses appels et ses promesses. Et dans son projet nous découvrons le projet du Père.
Nous devons comprendre tout cela d’une façon vivante et concrète. La sensibilité de Jésus pour se rapprocher des malades, les guérir de leurs maux et soulager leur souffrance, nous découvre la façon qu’a Dieu de nous regarder lorsqu’il nous voit souffrir et comment il voudrait nous voir agir auprès de ceux qui souffrent. L’accueil amical que Jésus réserve aux pécheurs, aux prostituées et aux indésirables, nous manifeste comment il nous comprend et (il) nous pardonne et comment il veut que nous pardonnions à ceux qui nous ont offensés.
C’est pourquoi, Jean dit que Jésus est “plein de grâce et de vérité ». Nous retrouvons en lui l’amour gratuit et débordant de Dieu. Et en lui, nous accueillons son amour véritable, ferme et fidèle. En ces temps où nombre de croyants vivent leur foi d’une façon perplexe, sans savoir ce qu’il faut croire et à qui il faut faire confiance, rien de plus important que de mettre au centre de nos communautés chrétiennes, Jésus : visage humain de Dieu.
THE HUMAN FACE OF GOD
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo
Today’s Christians will never recover the spiritual vigour needed in these times of religious crisis if we don’t learn to live our adherence to Jesus with an ever renewed intensity. It is no longer enough to be related to a Jesus we hardly know, not really committed to and proclaimed, loved and admired merely as just one more human leader.
How can we rediscover our faith in the mystery that is Jesus? How can we relive the uniqueness of His coming? How can be respond to his fiery words and message? The prologue of St. John’s Gospel reminds us about some of those very important Christian statements.
Jesus’ arrival was something unheard of. John puts it in terms which are very carefully worded: “The Word of God became flesh.” He did not remain silent any more. God has chosen to communicate with us, not with revelations and apparitions, but by becoming one of us in the humanity of Jesus. He has not “disguised” himself with flesh, or taken up the appearance of a human being. God has really taken up the weak, fragile and vulnerable human flesh.
Christians do not believe merely in a God who is isolated and inaccessible, locked up in an impenetrable mystery. We can come up with Him in a human being like us. To get in touch with Him, we don’t have to get out of this world. We don’t have to look out for Him outside our own lives. We find that He has become flesh like us.
Such reality makes us experience our relationship with Him in a unique and profound manner. For us, Jesus becomes the human face of God. In his gestures of goodness we see God’s nature and goodness towards us. And in his words we keep listening to his appeals and promises. His projects tell us about His Father’s plans for us.
And all these things must be understood in a living and concrete manner. The compassion with which Jesus gets close to the sick, heals their illnesses and soothes their pain, tells us how He cares for us in our own sufferings, and how we should look after those who suffer. The friendly way in which He welcomed sinners, prostitutes and undesirable ones, teaches us to understand and forgive ourselves, and how we should forgive anyone who offends us.
And that is why John says that Jesus is “full of grace and truth.” In Him we find God’s generous and bountiful love. In Jesus, we welcome God’s love that is true and faithful. At a time when so many believers doubt about their own faith, not knowing in whom to believe or trust, nothing can be more important than bringing the human face of God, Jesus, at the very centre of our Christian communities.
JAINKOAREN GIZA AURPEGIA
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Kristauek ez dugu eskuratuko bizi dugun krisi erlijioso honetan beharrezkoa den adore espirituala, ez badugu ikasten Jesusekiko atxikimena beste era batean bizitzen. Jada ez da aski harremanak izatea oker ulertua dugun Jesus batekin, lainotsuki atzemana, era abstraktuan aitortua edota giza lider bat gehiago bezala miretsia den Jesus batekin.
Nola berraurkitu, ordea, fede berrituaz Jesusen baitan den misterioa? Nola berreskuratu haren berritasun bakarra eta ezinerrepikatua? Nola utzi haren suzko hitzek astindu gaitzaten? Joanen ebanjelioaren hitzaurreak garrantzi handiko konbentzimendu batzuk gogorarazten dizkigu.
Gauza harrigarria gertatu da Jesusen baitan. Joanek hitz arduratsuz dio: «Jainkoaren Hitza haragi egin da». Ez da gelditu isilik betiko. Bere burua agertu nahi izan digu Jainkoak, ez errebelazioz edo agerpenez, baizik Jesus gizonagan haragi eginez. Ez du haragia «jantzitzat» hartu, ez du giza itxura hutsa hartu. Jainkoa, egiaz, haragi argal egin da, ahul eta zaurigarri, gurea bezalako haragi.
Kristauek sinesten dugun Jainkoa ez da bizi aparte eta iritsezin bezala, bere Misterio ezinatzemanean hesiturik. Gu bezalako gizaki batean topatzen ahal dugu. Harekin harremanak izateko, ez dugu mundutik zertan irten. Ez dugu zertan ibili haren bila geure bizitzatik at. Jesusengan aurkitzen dugu haragi eginik.
Honek guztiak aukera ematen digu harekiko harremanak besterik ez bezalako sakontasun nahastezinez bizi ahal izateko. Jainkoaren giza aurpegia da Jesus guretzat. Jesusen onberatasunezko keinuetan gizakiari dagokion moduan ari zaigu Jainkoa agertzen: nolakoa den eta gu nola maite gaituen. Jesusen hitzetan Jainkoaren ahotsa entzuten dugu, haren deiak eta haren promesak. Jesusen egitasmoan Aitaren egitasmoa aurkitzen dugu.
Hau guztia modu bizian eta konkretuan behar dugu hartu. Hor dago Jesusen sentiberatasuna gaixoengana hurbiltzean, haien gaitzak sendatu eta haien sufrimena arintzean: sufritzen ikusten gaituenean Jainkoak nola begiratzen digun agertzen du horrek, eta sufritzen ari direnen aurrean guk nola jokatzea nahi duen. Hor dago Jesusen adiskidetasunezko harrera bekatariei, prostituituei eta pertsona gogaikarriei: nola ulertzen gaituen eta nola barkatzen digu agertzen du horrek, eta nola nahi duen guk barkatzea iraintzen gaituztenei.
Horregatik dio Joanek Jesusez ari dela: «graziaz eta egiaz betea». Harengan Jainkoaren doako grazia dakusagu, gainezka ari dena. Harengan Jainkoaren zinezko maitasuna, sendoa eta leiala onartzen dugu. Kristau ez-gutxik bere fedea era nahasian-edo bizi duen aldi honetan, zer sinetsi eta zeinengan konfiantza jakin gabe, ez da gauza inportanteagorik kristau-elkarteen erdigunean Jesus Jainkoaren giza aurpegi bezala ipintzea baino.
EL ROSTRE HUMÀ DE DÉU
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
Els cristians no recuperarem el vigor espiritual que necessitem en aquests temps de crisi religiosa, si no aprenem a viure la nostra adhesió a Jesús amb una qualitat nova. Ja no n’hi ha prou de relacionar-nos amb un Jesús mal conegut, vagament copsat, confessat de manera abstracta o admirat com un líder humà més.
Com redescobrir amb fe renovada el misteri que conté Jesús? Com recuperar la seva novetat única i irrepetible? Com deixar-nos sacsejar per les seves paraules de foc? El pròleg de l’evangeli de Joan ens recorda algunes conviccions cristianes de summa importància.
Amb Jesús ha passat alguna cosa desconcertant. Joan ho diu amb termes molt acurats: «el qui és la Paraula s’ha fet home». No s’ha quedat en silenci per sempre. Déu se’ns ha volgut comunicar, no a través de revelacions o aparicions, sinó encarnant-se en la humanitat de Jesús. No s’ha «revestit» de carn, no ha pres «l’aparença» d’un ésser humà. Déu s’ha fet realment carn feble, fràgil i vulnerable com la nostra.
Els cristians no creiem en un Déu aïllat i inabastable, tancat en el seu Misteri impenetrable. Ens podem trobar amb ell en un ésser humà com nosaltres. Per relacionar-nos amb ell, no hem de sortir del nostre món. No hem de buscar fora de la nostra vida. El trobem fet carn en Jesús.
Això ens fa viure la relació amb ell amb una profunditat única i inconfusible. Jesús és per a nosaltres el rostre humà de Déu. En els seus gestos de bondat se’ns va revelant de manera humana com és i com ens vol Déu. En les seves paraules anem escoltant la seva veu, les seves crides i les seves promeses. En el seu projecte descobrim el projecte del Pare.
Tot això ho hem d’entendre de manera viva i concreta. La sensibilitat de Jesús per apropar-se als malalts, guarir els seus mals i alleujar el seu sofriment, ens descobreix com ens mira Déu quan ens veu patir, i com ens vol veure actuar amb els que pateixen. L’acolliment amistós de Jesús a pecadors, prostitutes i indesitjables ens manifesta com ens comprèn i ens perdona, i com ens vol veure perdonar als qui ens ofenen.
Per això Joan diu que Jesús és «ple de gràcia i de veritat». En ell ens trobem amb l’amor gratuït i desbordant de Déu. En ell acollim el seu amor veritable, ferm i fidel. En aquests temps en què no pocs creients viuen la seva fe de manera perplexa, sense saber què creure ni en qui confiar, no hi ha res de més important que posar Jesús, com rostre humà de Déu, en el centre de les comunitats cristianes.
O ROSTRO HUMANO DE DEUS
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
Non recuperarán os cristiáns o vigor espiritual que necesitamos nestes tempos de crise relixiosa, se non aprendemos a vivir a nosa adhesión a Xesús cunha calidade nova. Xa non abonda relacionarnos cun Xesús mal coñecido, vagamente captado, confesado de xeito abstracto ou admirado coma un líder humano máis.
Cómo redescubrir con fe renovada o misterio que se encerra en Xesús? Cómo recuperar a súa novidade única e irrepetíbel? Cómo deixarnos sacudir polas súas palabras de lume? O prólogo do evanxeo de Xoán recórdanos algunhas das conviccións cristiás de suma importancia.
En Xesús aconteceu algo desconcertante. Xoán dínolo con termos moi coidados: «a Palabra de Deus fíxose carne». Non ficou en silencio para sempre. Deus quíxosenos comunicar, xa non por revelacións ou aparicións, senón encarnándose na humanidade de Xesús. «Non se revestiu» de carne, non tomou a «aparencia» dun ser humano. Deus fíxose realmente carne débil, fráxil e vulnerábel como a nosa.
Os cristiáns non cremos nun Deus illado e inaccesíbel, pechado no seu Misterio impenetrábel. Podémonos atopar con el nun ser humano coma nós. Para relacionarnos con el, non temos de saír do noso mundo. Non temos de buscalo fóra da nosa vida. Encontrámolo feito carne en Xesús.
Isto fainos vivir a relación con el cunha profundidade única e inconfundíbel. Xesús é para nós o rostro humano de Deus. Nos seus xestos de bondade váisenos revelando de xeito humano como é e como nos quere Deus. Nas súas palabras imos escoitando a súa voz, as súas chamadas e as súas promesas. No seu proxecto descubrimos o proxecto do Pai.
Todo isto témolo de entender de xeito vivo e concreto. A sensibilidade de Xesús para achegarse aos enfermos, curar os seus males e aliviar o seu sufrimento, descóbrenos como nos mira Deus cando nos ve sufrir, e como nos quere ver actuar cos que sofren. A acollida amigábel de Xesús a pecadores, prostitutas e indesexábeis maniféstanos como nos comprende e perdoa, e como nos quere ver perdoar aos que nos ofenden.
Por iso di Xoán que Xesús está «cheo de graza e de verdade». Nel atopámonos co amor gratuíto e desbordante de Deus. Nel acollemos o seu amor verdadeiro, firme e fiel. Nestes tempos nos que non poucos crentes viven a súa fe de xeito perplexo, sen saber ben no que crer nin en quen confiar, nada hai máis importante que poñer no centro das comunidades cristiás a Xesús como rostro humano de Deus.