2 Pascua (A) Juan 20, 19-31
NUEVO INICIO
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA,04/06/08.- Aterrados por la ejecución de Jesús, los discípulos se refugian en una casa conocida. De nuevo están reunidos, pero ya no está Jesús con ellos. En la comunidad hay un vacío que nadie puede llenar. Les falta Jesús. No pueden escuchar sus palabras llenas de fuego. No pueden verlo bendiciendo con ternura a los desgraciados. ¿A quién seguirán ahora?

Está anocheciendo en Jerusalén y también en su corazón. Nadie los puede consolar de su tristeza. Poco a poco, el miedo se va apoderando de todos, pero no le tienen a Jesús para que fortalezca su ánimo. Lo único que les da cierta seguridad es «cerrar las puertas». Ya nadie piensa en salir por los caminos a anunciar el reino de Dios y curar la vida. Sin Jesús, ¿cómo van a contagiar su Buena Noticia?

El evangelista Juan describe de manera insuperable la transformación que se produce en los discípulos cuando Jesús, lleno de vida, se hace presente en medio de ellos. El Resucitado está de nuevo en el centro de su comunidad de seguidores. Así ha de ser para siempre. Con él todo es posible: liberarse del miedo, abrir las puertas y poner en marcha la evangelización.

Según el relato, lo primero que infunde Jesús a su comunidad es su paz. Ningún reproche por haberlo abandonado, ninguna queja ni reprobación. Sólo paz y alegría. Los discípulos sienten su aliento creador. Todo comienza de nuevo. Impulsados por su Espíritu, seguirán colaborando a lo largo de los siglos en el mismo proyecto salvador que el Padre encomendó a Jesús.

Lo que necesita hoy la Iglesia no es sólo reformas religiosas y llamadas a la comunión. Necesitamos experimentar en nuestras comunidades un «nuevo inicio» a partir de la presencia viva de Jesús en medio de nosotros. Sólo él ha de ocupar el centro de la Iglesia. Sólo él puede impulsar la comunión. Sólo él puede renovar nuestros corazones.

No bastan nuestros esfuerzos y trabajos. Es Jesús quien puede desencadenar el cambio de horizonte, la liberación del miedo y los recelos, el clima nuevo de paz y serenidad que tanto necesitamos para abrir las puertas y ser capaces de compartir el Evangelio con los hombres y mujeres de nuestro tiempo.

Pero hemos de aprender a acoger con fe su presencia en medio de nosotros. Cuando Jesús vuelve a presentarse a los ocho días, el narrador nos dice que todavía las puertas siguen cerradas. No es sólo Tomás quien ha de aprender a creer con confianza en el Resucitado. También los demás discípulos han de ir superando poco a poco las dudas y miedos que todavía les hacen vivir con las puertas cerradas a la evangelización.

 

NOVO INICIO

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Aterrados pela execução de Jesus, os discípulos refugiam-se numa casa conhecida. De novo estão reunidos, mas Jesus já não está com eles. Na comunidade há um vazio que ninguém pode preencher. Falta-lhes Jesus. Não podem escutar as Suas palavras cheias de fogo. Não O podem ver abençoando com ternura os desgraçados. A quem seguirão agora?

Está a anoitecer em Jerusalém e também nos seus corações. Ninguém os pode consolar da sua tristeza. Pouco a pouco, o medo vai-se apoderando de todos, mas não têm Jesus para que fortaleça o seu ânimo. O único que lhes dá certa segurança é «fechar as portas». Já ninguém pensa em sair pelos caminhos para anunciar o reino de Deus e curar a vida. Sem Jesus, como vão contagiar a Sua Boa Nova?

O evangelista João descreve de forma insuperável a transformação que se produz nos discípulos quando Jesus, cheio de vida, se faz presente no meio deles. O Ressuscitado está de novo no centro da Sua comunidade de seguidores. Assim há-de ser para sempre. Com Ele tudo é possível: libertar-se do medo, abrir as portas e colocar em marcha a evangelização.

Segundo o relato, o primeiro que Jesus infunde à Sua comunidade é a Sua paz. Nenhuma crítica por o Terem abandonado, nenhuma queixa ou reprovação. Só paz e alegria. Os discípulos sentem o Seu alento criador. Tudo começa de novo. Impulsionados pelo Seu Espírito, seguirão colaborando ao longo dos séculos no mesmo projecto salvador que o Pai pediu a Jesus.

O que necessita hoje a Igreja não é só de reformas religiosas e chamadas à comunhão. Necessitamos de experimentar nas nossas comunidades um «novo inicio» a partir da presença viva de Jesus no meio de nós. Só Ele há-de ocupar o centro da Igreja. Só Ele pode impulsionar a comunhão. Só Ele pode renovar os nossos corações.

Não bastam os nossos esforços e trabalhos. É Jesus quem pode desencadear a mudança de horizonte, a libertação do medo e dos receios, o clima novo de paz e serenidade que tanto necessitamos para abrir as portas e ser capazes de partilhar o Evangelho com os homens e mulheres do nosso tempo.

Mas temos de aprender a acolher com fé a Sua presença no meio de nós. Quando Jesus volta a apresentar-se aos oito dias, o narrador diz-nos que todavia as portas continuam fechadas. Não é só Tomás quem há-de aprender a acreditar com confiança no Ressuscitado. Também os demais discípulos hão-de ir superando pouco a pouco as dúvidas e medos que todavia os fazem viver com as portas fechadas à evangelização.

 

NUOVO INIZIO

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Spaventati dall’esecuzione di Gesù, i discepoli si rifugiano in una casa nota. Di nuovo sono riuniti, ma Gesù non è più con loro. Nella comunità c’è un vuoto che nessuno puà colmare. Manca loro Gesù. Non possono ascoltare le sue parole piene di fuoco. Non possono vederlo benedire con tenerezza i disgraziati. Chi seguiranno ora?

Sta scendendo la notte su Gerusalemme e anche nel loro cuore. Nessuno può consolarli della loro tristezza. A poco a poco la paura si va impadronendo di tutti, perché non hanno Gesù a fortificare il loro animo. L’unica cosa che dà loro una certa sicurezza è “chiudere le porte”. Nessuno pensa più a uscire per le strade ad annunciare il regno di Dio e curare la vita. Senza Gesù come potranno contagiare la sua Buona Notizia?

L’evangelista Giovanni descrive in maniera insuperabile la trasformazione che si produce nei discepoli quando Gesù, pieno di vita, si fa presente in mezzo a loro. Il Risorto è di nuovo al centro della comunità dei suoi seguaci. Così deve essere sempre. Con lui tutto è possibile: liberarsi dalla paura, aprire le porte e mettere in marcia l’evangelizzazione.

Secondo il racconto, la prima cosa che Gesù infonde alla comunità è la sua pace. Nessun rimprovero per averlo abbandonato, nessun lamento né riprovazione. Solo pace e gioia. I discepoli sentono il suo soffio creatore. Tutto comincia di nuovo. Spinti dal suo Spirito, continueranno a collaborare lungo i secoli allo stesso disegno di salvezza che il Padre aveva affidato a Gesù.

Quello di cui la Chiesa oggi ha bisogno non è soltanto riforme religiose e richiami alla comunione. Abbiamo bisogno di sperimentare nelle nostre comunità un “nuovo inizio” a partire dalla presenza viva di Gesù in mezzo a noi. Solo lui deve occupare il centro della Chiesa. Solo lui può spingere alla comunione. Solo lui può rinnovare i  nostri cuori.

Non bastano i nostri sforzi e il nostro lavoro. È Gesù che può provocare il cambiamento di orizzonte, la liberazione dalla paura e dai timori, il nuovo clima di pace e serenità di cui abbiamo tanto bisogno per aprire le porte ed essere capaci di condividere l’Evangelo con le donne e con gli uomini del nostro tempo

Ma dobbiamo imparare ad accogliere con fede la sua presenza in mezzo a noi. Quando Gesù torna a presentarsi otto giorni dopo, il narratore ci dice che le porte erano ancora chiuse. Non è solo Tommaso che deve imparare a credere con fiducia nel Risorto. Anche gli altri discepoli devono superare a poco a poco i dubbi e le paure che li fanno ancora vivere con le  porte chiuse all’evangelizzazione.

 

NOUVEAU DEPART

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Terrifiés par l’exécution de Jesús, les disciples  se réfugient dans une maison connue. Ils sont de nouveau réunis mais Jésus n’est plus avec eux.. Il y a dans la communauté un vide que personne ne peut combler. Il leur manque Jésus. Ils ne peuvent plus entendre ses paroles pleines de feu. Ils ne peuvent plus le voir bénir avec tendresse les malheureux. Qui vont-ils suivre maintenant ?

La nuit tombe sur Jérusalem et  dans  leur coeur aussi. Personne ne peut les consoler dans leur tristesse. La peur gagne peu à peu tout le monde et Jésus n’est plus là pour fortifier leur esprit. La seule chose qui les rassure un peu c’est de « fermer les portes ». Personne ne pense plus à sortir pour annoncer à travers les chemins le royaume de Dieu et guérir ceux qui souffrent. Sans Jésus, comment pourront-ils communiquer la Bonne Nouvelle ?

L’évangeliste Jean décrit de façon  extraordinaire la transformation qui se produit chez les disciples  lorsque Jésus, plein de vie, se rend présent au milieu d’eux. Le Resuscité se trouve de nouveau au coeur de sa communauté de disciples : Il en sera toujours ainsi. Tout est possible avec lui : se libérer de la peur, ouvrir les portes et mettre en marche l’évangélisation.

D’après le récit,  le premier bienfait que Jésus répand sur sa communauté est la paix. Pas de reproche pour l’avoir abandonné, aucune plainte, aucune réprobation. Seulement, paix et joie. Les disciples ressentent  son élan créateur. Tout recommence. Poussés par son Esprit, ils continueront de collaborer, tout au long des siècles, au  même projet de salut que le Père avait confié à Jésus.

Ce dont l’Eglise a besoin aujourd’hui, ce ne sont pas seulement des réformes religieuses ou des appels à la communion. Nous avons besoin besoin de faire, dans nos communautés, l’expérience d’un « nouveau départ » à partir de la présence vivante de Jésus au milieu de nous. C’est lui seul qui doit occuper le centre de l’Eglise. Lui seul qui peut nous conduire à la communion et renouveler nos coeurs.

Nos efforts et nos travaux ne suffisent pas. C’est Jésus qui peut déclencher le changement d’horizon, la libération de la peur et des craintes, le nouveau climat de paix et de sérénité dont nous avons tant besoin pour ouvrir nos portes et pour être capables de partager l’Evangile avec les hommes et les femmes de notre temps.

Mais il nous faut apprendre à accueillir avec foi sa présence au milieu de nous. Lorsque Jésus revient huit jours après, le narrateur nous dit que les portes étaient encore fermées. Ce n’est pas seulement Thomas qui doit apprendre à croire avec confiance au Ressuscité. Les autres disciples aussi devront surmonter peu à peu les doutes et les peurs qui les obligent encore à vivre les portes fermées à l’évangélisation.

A NEW BEGINNING

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

Frightened by Jesus’ execution, the disciples went into hiding in a safe house. They stayed together, but this time Jesus was not with them. Their community, for the first time, felt Jesus’ absence. It was such a sense of emptiness. They could no longer listen to Jesus’ fiery words or witness the way he blessed the crowds that followed him everywhere. Where would they now go?

In Jerusalemmust have been getting dark– as well as in their hearts. Nobody could be of any comfort to them. Little by little, all of them were overcome by fear and Jesus was not there to encourage them. The only thing they could do, “for fear of the Jews”, was to lock the doors of the room. They could not even think of going out to preach thekingdom ofGod and bring solace to those in need. Without Jesus, how could they preach the Good News?

John the Evangelist describes masterfully the transformation that took place in the disciples the moment Jesus, in his new life, makes himself present in their midst. The Risen one becomes again the centre of his community of followers. That should be the case for all of us forever. With Jesus everything is possible: freedom from fear, doors open and going out to preach the Gospel.

According to the narrative, the first thing that Jesus brought to that community was his peace. They were not scolded for having abandoned Him, no complaint or reprimand. “Peace be with you,” He said, and they were overjoyed at seeing him. The disciples felt his creative encouragement. Everything started again. Inspired by his Spirit, they would take up the same project that Jesus had received from his Father and continue the work for centuries to come.

What the Church needs today is not religious reforms and a call to communion in faith and practice. We really need to experience a “new beginning” in our communities, starting with the living presence of Jesus in our midst. Jesus alone should be at the centre of our Church. Jesus alone can promote such communion. Jesus alone can renew our hearts.

New plans and new institutions are not enough. Only Jesus can start changes in our horizon, remove our fears and doubts, create a new climate of peace and serenity that all of us need in order to open the doors and share the Good News with the rest of men and women of our times.

But we have to learn how to welcome his presence in our midst. When Jesus returned, after eight days, the evangelist says that the doors were shut. It was not Thomas alone that had to learn to believe in the Risen one. The other disciples, too, had to learn to dispel their doubts and fears that had kept them locked behind doors – instead of going out to preach the Good News.

 

HASIERA BERRIA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Jesusen atarramenduaz izuturik, etxe ezagun batean babestu dira ikasleak. Elkarturik dira berriro, baina Jesus ez dute jada berekin. Elkartean hutsune bat da, inork bete ezina. Jesus falta da. Ezin entzun dute jada, suak harturiko haren hitza.  Ezin ikusi dute hura zoritxarreko jendea txeraz bedeinkatzen. Nori jarraitu orain?

Ilunabarra da Jerusalemen, baita ikasleen bihotzean ere. Ezin kontsolatu ditu inork beren triste aldian. Pixkana, beldurra ari da jabetzen guztiez, baina jada ez dute Jesus beren artean, bihotza indartzeko. Nola-halako segurtasuna ematen dien gauza bakarra «ateak ixtea da». Jada inork ez du pentsatzen bideetara irtetean, Jainkoaren erreinua hots egiteko eta bizitza sendatzeko. Jesus gabe, nolaz kutsatu haren Berri Ona?

Joan ebanjelariak modu garaiezinean deskribatu du ikasleen baitan gertatu den eraldatzea, Jesus, bizi betean, haien artean agertu denean. Berpiztua han dago berriro bere jarraitzaileen elkartearen erdian. Horrela izan behar du beti. Harekin, dena da posible: beldurretik libre izatea, ateak irekitzea eta ebanjelizazioa abian jartzea.

Kontakizunaren arabera, Jesusek elkarteari eman dion lehenengo gauza bakea izan da. Errietarik ez, bera bakarrik utzi dutelako; kexurik ez, gaitzespenik ez. Soilik, bakea eta poza. Haren arnasa kreatzailea sentitu dute ikasleek. Berriro hasi da guztia. Haren Espirituak eraginda, mendetan barna jarraituko dute lankide izaten Aitak Jesusi gomendatu zion egitasmo salbatzailean.

Gaur egun Elizak behar duena ez dira soilik erreforma erlijiosoak eta komuniorako deiak. Hau da geure elkarteetan bizi behar duguna: «hasiera berri bat», Jesus geure artean dugulako ustetik abiatuz. Hark bakarrik bete behar du Elizaren erdigunea. Hark bakarrik eragin dezake benetako komunioa. Hark bakarrik berritu ditzake gure bihotzak.

Ez dira aski gure ahaleginak eta lanak. Jesusek bakarrik eragin dezake horizonte-aldaketa, beldurra eta errezeloa kanporatzea, bakearen eta baretasunaren giro berria; ateak irekitzeko behar dugun giroa, geure garai honetako gizon-emakumeekin Ebanjelioa partekatzeko behar dugun giroa.

Baina ikasi beharra dugu hura gure artean dela fedeaz onartzen. Handik zortzi egunera Jesus berriro agertu zitzaien eta kontalariak dio ateak itxirik zirela artean. Ez du Tomasek bakarrik ikasi beharra Berpiztuagan konfiantzaz sinesten. Beste ikasleek ere ikasi beharra dute duda-mudak eta beldurra pixkana gainditzen; izan ere, artean ebanjelizazioari ateak itxirik bizitzera behartzen baitituzte horiek.

 

NOU COMENÇAMENT

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Aterrits per l’execució de Jesús, els deixebles es refugien en una casa coneguda. De nou estan reunits, però Jesús ja no és amb ells. En la comunitat hi ha un buit que ningú no pot omplir. Els falta Jesús. No poden escoltar les seves paraules plenes de foc. No poden veure’l beneint amb tendresa als desgraciats. A qui seguiran ara?

S’està fent fosc a Jerusalem i també en el seu cor. Ningú els pot consolar de la seva tristesa. A poc a poc, la por va apoderant-se de tots, però no tenen Jesús perquè enforteixi el seu ànim. L’únic que els dóna una certa seguretat és «tancar les portes». Ningú ja no pensa sortir pels camins a anunciar el regne de Déu i guarir la vida. Sense Jesús, com encomanaran la seva Bona Notícia?

L’evangelista Joan descriu de manera insuperable la transformació que es produeix en els deixebles quan Jesús, ple de vida, es fa present enmig d’ells. El Ressuscitat és de nou al centre de la seva comunitat de seguidors. Així ha de ser per sempre. Amb ell tot és possible: alliberar de la por, obrir les portes i posar en marxa l’evangelització.

Segons el relat, el primer que infon Jesús a la seva comunitat és la seva pau. Cap retret per haver-lo abandonat, cap queixa ni reprovació. Només pau i alegria. Els deixebles senten el seu alè creador. Tot comença de nou. Impulsats pel seu Esperit, seguiran col•laborant al llarg dels segles en el mateix projecte salvador que el Pare va encomanar a Jesús.

El que necessita avui l’Església no és només reformes religioses i crides a la comunió. Necessitem experimentar en les nostres comunitats un «nou començament» a partir de la presència viva de Jesús enmig nostre. Només ell ha d’ocupar el centre de l’Església. Només ell pot impulsar la comunió. Només ell pot renovar els nostres cors.

No n’hi ha prou amb els nostres esforços i treballs. És Jesús qui pot desencadenar el canvi d’horitzó, l’alliberament de la por i els recels, el clima nou de pau i serenitat que tant necessitem per obrir les portes i ser capaços de compartir l’Evangeli amb els homes i dones del nostre temps.

Però hem d’aprendre a acollir amb fe la seva presència enmig nostre. Quan Jesús torna a presentar-se als vuit dies, el narrador ens diu que les portes encara continuen tancades. No és només Tomàs qui ha d’aprendre a creure amb confiança en el Ressuscitat. També els altres deixebles han d’anar superant poc a poc els dubtes i pors que encara els fan viure amb les portes tancades a l’evangelització.

NOVO INICIO

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

Aterrados pola execución de Xesús, os discípulos refúxianse nunha casa coñecida. De novo están reunidos, pero xa non está Xesús con eles. Na comunidade hai un baleiro que ninguén pode encher. Fáltalles Xesús. Non poden escoitar as súas palabras cheas de lume. Non poden velo bendicindo con tenrura os desgraciados. ¿A quen seguirán agora?

Está a anoitecer en Xerusalén e tamén no seu corazón. Ninguén os pode consolar da súa tristura. Pouco a pouco, o medo vaise apoderando de todos, pero non o teñen a Xesús para que fortaleza o seu ánimo. O único que lles dá certa seguridade é «pechar as portas». Xa ninguén pensa en saír polos camiños a anunciar o reino de Deus e curar a vida. Sen Xesús, ¿como van contaxiar a súa Boa Noticia?

O evanxelista Xoán describe de xeito insuperable a transformación que se produce nos discípulos cando Xesús, cheo de vida, se fai presente en medio deles. O Resucitado está de novo no centro da súa comunidade de seguidores. Así ha de ser para sempre. Con el todo é posible: liberarse do medo, abrir as portas e poñer en marcha a evanxelización.

Segundo o relato, o primeiro que infunde Xesús á súa comunidade é a súa paz. Ningún reproche por abandonalo, ningunha queixa nin reprobación. Só paz e alegría. Os discípulos senten o seu alento creador. Todo comeza de novo. Impulsados polo seu Espírito, seguirán colaborando ao longo dos séculos no mesmo proxecto salvador que o Padre encomendou a Xesús.

O que necesita hoxe ala Igrexa non é só reformas relixiosas e chamadas á comuñón. Necesitamos experimentar nas nosas comunidades un «novo inicio» a partir da presenza viva de Xesús no medio de nós. Só el ha de ocupar o centro de lola Igrexa. Só el pode impulsar a comuñón. Só el pode renovar os nosos corazóns.

Non abondan os nosos esforzos e traballos. Son Xesús quen pode desencadear o cambio de horizonte, a liberación do medo e os recelos, o clima novo de paz e serenidade que tanto necesitamos para abrir as portas e ser capaces de compartir o Evanxeo cos homes e mulleres do noso tempo.

Pero habemos de aprender a acoller con fe a súa presenza no medio de nós. Cando Xesús se volve presentar aos oito días, o narrador dinos que aínda as portas seguen pechadas. Non é só Tomé quen ha de aprender a crer con confianza no Resucitado. Tamén os demais discípulos han de ir superando pouco a pouco as dúbidas e medos que aínda os fan vivir coas portas pechadas á evanxelización.