3 Pascua (A) Lucas 24, 13-35
RECORDAR MÁS A JESÚS
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).
ECLESALIA, 04/04/11.- El relato de los discípulos de Emaús nos describe la experiencia vivida por dos seguidores de Jesús mientras caminan desde Jerusalén hacia la pequeña aldea de Emaús, a ocho kilómetros de distancia de la capital. El narrador lo hace con tal maestría que nos ayuda a reavivar también hoy nuestra fe en Cristo resucitado.
Dos discípulos de Jesús se alejan de Jerusalén abandonando el grupo de seguidores que se ha ido formando en torno a él. Muerto Jesús, el grupo se va deshaciendo. Sin él, no tiene sentido seguir reunidos. El sueño se ha desvanecido. Al morir Jesús, muere también la esperanza que había despertado en sus corazones. ¿No está sucediendo algo de esto en nuestras comunidades? ¿No estamos dejando morir la fe en Jesús?
Sin embargo, estos discípulos siguen hablando de Jesús. No lo pueden olvidar. Comentan lo sucedido. Tratan de buscarle algún sentido a lo que han vivido junto a él. «Mientras conversan, Jesús se acerca y se pone a caminar con ellos». Es el primer gesto del Resucitado. Los discípulos no son capaces de reconocerlo, pero Jesús ya está presente caminando junto a ellos, ¿No camina hoy Jesús veladamente junto a tantos creyentes que abandonan la Iglesia pero lo siguen recordando?
La intención del narrador es clara: Jesús se acerca cuando los discípulos lo recuerdan y hablan de él. Se hace presente allí donde se comenta su evangelio, donde hay interés por su mensaje, donde se conversa sobre su estilo de vida y su proyecto. ¿No está Jesús tan ausente entre nosotros porque hablamos poco de él?
Jesús está interesado en conversar con ellos: «¿Qué conversación es ésa que traéis mientras vais de camino?» No se impone revelándoles su identidad. Les pide que sigan contando su experiencia. Conversando con él, irán descubriendo su ceguera. Se les abrirán los ojos cuando, guiados por su palabra, hagan un recorrido interior. Es así. Si en la Iglesia hablamos más de Jesús y conversamos más con él, nuestra fe revivirá.
Los discípulos le hablan de sus expectativas y decepciones; Jesús les ayuda a ahondar en la identidad del Mesías crucificado. El corazón de los discípulos comienza a arder; sienten necesidad de que aquel «desconocido» se quede con ellos. Al celebrar la cena eucarística, se les abren los ojos y lo reconocen: ¡Jesús está con ellos!
Los cristianos hemos de recordar más a Jesús: citar sus palabras, comentar su estilo de vida, ahondar en su proyecto. Hemos de abrir más los ojos de nuestra fe y descubrirlo lleno de vida en nuestras eucaristías. Nadie ha de estar más presente. Jesús camina junto a nosotros. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).
MAIS LEMBRE-SE JESUS
José Antonio Pagola. Tradução: Redacción de Eclesalia
A história dos discípulos de Emaús, descrevemos a experiência de dois seguidores de Jesus como andam de Jerusalém para a pequena aldeia de Emaús, a oito quilômetros de distância da capital. O narrador faz isso com tal habilidade que nos ajuda hoje também reavivar a nossa fé em Cristo ressuscitado.
Dois discípulos de Jesus estão longe de Jerusalém, deixando o grupo de fãs cresceu em torno dele. Jesus morreu, o grupo se desenrola. Sem ele, nenhum sentido continuar reunião. O sonho se desvaneceu. Quando Jesus morreu, morreu também na esperança de que ele havia despertado em seus corações. Não é este algo está acontecendo em nossas comunidades? Não somos autorizados a morrer a fé em Jesus?
No entanto, estes discípulos estão falando sobre Jesus. Eles não podem esquecer.Comente sobre o que aconteceu. Tente encontrar algum sentido do que viveram com ele. «Enquanto falava, veio Jesus e começa a caminhar com eles.» É o primeiro sinal da Ressurreição. Os discípulos são incapazes de admitir isso, mas Jesus já está presente andando com eles, não andam Jesus hoje velado com tantos crentes que deixam a Igreja, mas eu ainda me lembro?
A intenção do narrador é clara: Jesus vem, quando os discípulos se lembrar e falar sobre isso. Este é o lugar onde ele comenta sobre o seu evangelho, onde há interesse em sua mensagem, onde ele fala sobre seu estilo de vida e de seu prometo. Jesus não é tão longe de nós, porque falam pouco dele?
Jesus está interessado em falar com eles «, que conversa é que vocês trazem como caminhar?» Não é imposta por revelar a sua identidade. Pediu para continuar a contar a sua experiência. Falar com ele vai descobrir a sua cegueira. Eles abrem seus olhos quando, guiado por sua palavra, fazer um tour por dentro. So. Se a Igreja de Jesus falam mais e falar mais com ele, nossa fé vai reviver.
Os discípulos falam de suas expectativas e decepções, e Jesus ajuda a aprofundar a identidade do Messias crucificado. O coração dos discípulos começou a queimar, eles sentem necessidade de que o «desconhecido» para ficar com eles. Ao celebrarmos a refeição eucarística, eles abrem os olhos e reconhecê-lo: Jesus está com eles!
Nós, cristãos, lembramos de Jesus, citando suas palavras, discutir o seu estilo de vida, mergulhar em seu projeto. Devemos abrir os olhos da nossa fé e encontrar cheio de vida nas nossas Eucaristias. Ninguém tem que estar mais presente. Jesus caminha conosco.
ALTRO RICORDATI CHE GESÙ
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
La storia dei discepoli di Emmaus si descrive l’esperienza di due seguaci di Gesù che cammina da Gerusalemme verso il piccolo villaggio di Emmaus, a otto chilometri dalla capitale. Il narratore lo fa con tale abilità che ci aiuta anche oggi ravvivare la nostra fede nel Cristo risorto.
Due seguaci di Gesù sono lontano da Gerusalemme di lasciare il gruppo di tifosi si è sviluppata intorno ad esso. Gesù è morto, il gruppo svolge. Senza di essa, non ha senso continuare riunione. Il sogno è svanito. Quando Gesù morì, morì anche la speranza di aver risvegliato nei loro cuori. Non è questo qualcosa sta accadendo nelle nostre comunità? Non siamo autorizzati a morire la fede in Gesù?
Tuttavia, questi discepoli di Gesù sta parlando. Non possono dimenticare. Scrivi i tuoi commenti su quanto è accaduto. Cerca di trovare un qualche senso di ciò che hanno vissuto con lui. «Durante la conversazione, Gesù è venuto e viene a camminare con loro». E ‘il primo segno della risurrezione. I discepoli non riescono ad ammetterlo, ma Gesù è già presente camminare con loro, non camminare Gesù oggi velato con tanti credenti che lasciano la Chiesa, ma ricordo ancora?
L’intenzione del narratore è chiaro: Gesù è in arrivo quando i discepoli ricordare e parlare. Questo è dove si commenta sul suo vangelo, dove c’è interesse nel tuo messaggio, dove si parla di stile di vita e il vostro progetto. Gesù non è così lontano da noi, perché si parla poco di esso?
Gesù è interessato a parlare con loro: «Che discorso è che si mettono voi durante il cammino?» Non è imposto dal rivelare la vostra identità. Chiesto di continuare a raccontare la loro esperienza. Parlando con lui scoprirete la sua cecità. Hanno aperto i loro occhi quando, guidato dalla sua parola, fare un giro all’interno. Così. Se la Chiesa di Gesù parlare di più e parlare di più con lui, la nostra fede farà rivivere.
I discepoli parlano delle loro aspettative e delusioni, e Gesù li aiuta ad approfondire l’identità del Messia crocifisso. Il cuore dei discepoli cominciarono a bruciare, si sente bisogno di quella «sconosciuta» a restare con loro. Nel celebrare il convito eucaristico, aprono gli occhi e riconosce: Gesù è con loro!
Noi cristiani ricordiamo Gesù, citando le sue parole, il tuo stile di vita discutere, approfondire il progetto. Dobbiamo aprire gli occhi della nostra fede e scoprire piena di vita nella nostra Eucaristia. Nessuno deve essere più presente. Gesù cammina con noi.
SE SOUVENIR DAVANTAGE DE JESUS
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
Le récit des disciples d’Emaüs nous décrit l’expérience vécue par les disciples de Jésus pendant qu’ils marchaient de Jérusalem vers le petit village d’Emmaüs, à huit kilomètres de la capitale. Le narrateur montre une telle maîtrise qu’il nous aide à revivre aujourd’hui aussi notre foi en Jésus Christ ressuscité.
Quittant le groupe des disciples qui s’était formé autour de Jésus, deux d’entre eux s’éloignent de Jérusalem. A la mort de Jésus, le groupe commence à se disperser. Sans lui, cela n’a pas de sens decontinuer à se réunir. Le rêve s’est évanoui. Jésus meurt, et l’espérance qu’il avait éveillée dans leurs coeurs meurt aussi. Ne se passe-t-ilpas quelque chose de ce genre dans nos communautés? Ne sommes-nous pas en train de laisser mourir notre foi en Jésus?
Cependant, ces disciples continuent de parler de Jésus. Ils ne peuvent pas l’oublier. Ils commentent ce qui est arrivé. Ils essaient de chercher un sens à ce qu’ils ont vécu auprès de lui. “Pendant qu’ils conversaient, Jésus s’approche et se met à marcher avec eux”. C’est le premier geste du Ressuscité. Les disciples sont incapables de le reconnaître mais Jésus est déjà présent et fait chemin avec eux. Ne chemine-t-il pas aussi discrétement auprès de tant de croyants qui quittent l’Eglise mais continuent de se souvenir de lui?
L’intention du narrateur est claire: Jésus devient proche lorsque les disciples s’en souviennent et parlent de lui. Il se rend présent là où son évangile est commenté, là où l’on s’intéresse à son message, là où l’on parle de son style de vie, de son projet. N’est-ce pas parce que nous parlons très peu de lui que Jésus est tellement absent de notre milieu?
Jésus est intéressé par l’échange avec eux: “De quoi parliez-vous en marchant?” Il ne s’impose pas en leur révélant son identité. Il leur demande de continuer de raconter leur expérience. En parlant avec lui, ils découvriront leur cécité. Leurs yeux s’ouvriront lorsque, guidés par sa parole, ils auront fait un parcours intérieur. Il en est ainsi. Si dans l’Eglise nous parlons advantage de Jésus et nous échangeons davantage avec lui, notre foi revivra.
Les disciples lui parlent de leurs espoirs et de leurs déceptions; Jésus les aide à approfondir l’identité du Messie crucifié. Le coeur des disciples commence à brûler; ils sentent le besoin que cet “inconnu” reste avec eux. Pendant qu’ils cèlébrent le repas eucharistique, leurs yeux s’ouvrent et ils le reconnaissent: Jésus est avec eux!
Nous chrétiens, nous devons nous souvenir davantage de Jésus: citer ses paroles, commenter son style de vie, approfondir son projet. Nous devons ouvrir davantage les yeux de notre foi et le découvrir plein de vie dans nos eucharisties. Personne d’autre doit être plus présent que Jésus. Il chemine auprès de nous.
REMEMBERING EVERYTHING ABOUT JESUS
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo
The narrative about the two disciples on the road to Emmaus tells us the experience lived by them as they walked from Jerusalem to this village, some eight kilometres away from the capital. The evangelist does it so well that the reading helps us to relive our faith in the Risen Lord.
Those two disciples of Jesus left Jerusalem and parted company with the rest of the disciples who had always been with Jesus. After Jesus’ death, the group began to break down. Without Jesus, there was no sense in staying together. Their dream simply vanished. With Jesus’ death, the hope that had been awakened in their hearts died, too. Aren’t some of our Christian communities experiencing the same thing? Aren’t we allowing our faith in Jesus to die a similar death?
These two disciples, however, keep talking about Jesus. They really can’t forget him. They just talk about everything that has been going on. They keep trying to many some sense out of everything that has taken place while they were with Him. “As they talked things over, Jesus himself came up and walked by their side.” That was the first gesture of the Risen One. The disciples could not recognize him, but Jesus kept walking along with them. Isn’t Jesus today walking along so many of us believers who might have left the Church, but still remember Him, and don’t recognize his presence?
The intention of the evangelist is evident: Jesus comes back to them when they start remembering and talking about him. He becomes present wherever his gospel is talked about and there is interest in his message, as well as when people are interested in his preaching and project. Perhaps, Jesus is so often absent from us today because we hardly ever remember or talk about him.
Jesus, in the narrative, is very keen on talking with them: “What matters are you discussing as you walk along?” He is not keen on identifying himself to get their attention. He just wants to know what interests and worries them. As they keep talking to him, their concerns will be cleared. Their eyes will be opened as he guides them to reconsider their own stories. It is the same with us today. If, within the Church, we start talking more about Jesus and address ourselves to him personally, our faith will be revived.
The two disciples talk to Jesus about their hopes and disappointments; Jesus helps them to deepen their knowledge of the Crucified Messiah. The disciples’
heart begin to burn; they feel the need for this stranger to spend the night with them. As they celebrate the Eucharistic meal, their eyes are opened and they recognize him: Jesus was in front of them!
Christians ought to remember Jesus more often: we must quote his words, speak about his life style and his project. We must open the eyes of faith and make it alive in our Eucharistic celebrations. Nobody else should take away such presence. Jesus keeps walking along with us.
HARTU GOGOAN JESUS
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Emausko ikasleen pasadizo honek Jesusen bi ikaslek bizi izandako esperientzia kontatzen digu; Jerusalemdik Emaus herrixkara doazela gertatu da; hiriburutik Emausera 8 km dira. Halako maisutasunez kontatzen du kontalariak guztia, non Kristo piztuarekiko geure fedea gaur berean ere biziberritzera eragiten baitigu.
Jesusen bi ikasle horiek Jerusalemdik kanpora doaz, haren inguruan bilduz joan den taldea utziz. Jesus hila delarik, taldea desegiten hasi da. Hura gabe, zertan jarraitu taldean bildurik? Ametsa desegin da. Jesus hiltzean, ikasleen bihotzean esnatua zen esperantza ere hil egin da. Ez ote ari horrelako zerbait gertatzen gure elkarteetan? Ez ote gara ari Jesusekiko fedea hiltzen uzten?
Halaz guztiz, Jesusez hitz egiten jarraitzen dute aipatu bi ikasleek. Ezin ahaztu dute Jesus. Gertatuaz mintzo dira. Haren ondoan bizi izan dutenak esanahiren bat baduela uste du. «Hizketan doazela, Jesus hurbildu zaie eta haiekin batera doa». Berpiztuaren lehenengo keinua da hori. Ikasleak ez dira gai nor den antzemateko, baina Jesus presente dute beren ondoan. Ez ote dabil Jesus gaur ere, Eliza utzi duten baina Jesus gogoan darabilten hainbat eta hainbat fededunen ondoan, era ezkutuan?
Kontatzailearen asmoa argi dago: ikasleek bera gogoan darabiltenean eta beraz mintzo direnean hurbiltzen zaie Jesus. Haren ebanjelioa komentatzen den puntuan egiten da presente Jesus, haren bizieraz eta haren egitasmoaz hitz egiten den puntuan. Ez ote dago Jesus gugandik hain absente, hain zuzen hartaz gutxi hitz egiten dugulako?
Burruntzalia sartzeko gogoa du Jesusek, haiekin hitz egiteko gogoa: «Zertaz mintzo zarete bidean?» Ez die ezer derrigorrez ezarri nahi, nor den esanez. Beren esperientzia kontatzen jarraitzeko eskatu die soilik. Jesusekin hitz egiten jarraituz, beren itsutasunaz konturatuko dira. Begiak irekiko zaizkie, Jesusen hitzak gidatuko ditu, barne ibilaldi bat egingo dutenean. Halaxe da. Elizan Jesusez gehiago hitz egingo bagenu eta harekin solas gehiago, gure fedea biziberrituko litzateke.
Izan duten uste handiaz eta jasan duten porrotaz mintzo zaizkio ikasleak. Jesusek, berriz, gurutzean josi duten Mesias hori nor den sakontzen lagundu die. Sutan jartzen hasi zaie ikasleei bihotza; «ezezagun» hura berekin geldi dadin nahi dute. Eukaristi afaria ospatzean, begiak ireki zaizkie eta antzemango diote: Jesus, berekin dute Jesus!
Kristauok gehiago izan beharko Jesus gogoan: haren hitzak aipatu, haren biziera komentatu, haren egitasmoan sakondu. Geure fedearen begiak gehiago ireki beharra dugu eta geure Eukaristian Jesus bizi-bizi sumatu beharra. Beste inor ez, hura baino presenteago. Bidelagun dugu Jesus.
RECORDAR-NOS MÉS DE JESÚS
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
El relat dels deixebles d’Emaús ens descriu l’experiència viscuda per dos seguidors de Jesús mentre caminen des de Jerusalem cap a la petita vila d’Emaús, a vuit quilòmetres de distància de la capital. El narrador ho fa amb una destresa tal que ens ajuda a revifar també avui la nostra fe en Crist ressuscitat.
Dos deixebles de Jesús s’allunyen de Jerusalem abandonant el grup de seguidors que s’ha anat formant al voltant d’ell. Mort Jesús, el grup es va desfent. Sense ell, no té sentit seguir reunits. El somni s’ha esvaït. En morir Jesús, mor també l’esperança que havia despertat en els seus cors. ¿No està succeint alguna cosa d’això en les nostres comunitats? ¿No estem deixant morir la fe en Jesús?
No obstant això, aquests deixebles segueixen parlant de Jesús. No el poden oblidar. Comenten els fets. Tracten de trobar algun sentit al que han viscut al seu costat. «Mentre conversaven i discutien, Jesús mateix se’ls va acostar i es posà a caminar amb ells». És el primer gest del Ressuscitat. Els deixebles no són capaços de reconèixer-lo, però Jesús ja és present caminant al costat d’ells. ¿No camina avui Jesús veladament al costat de tants creients que abandonen l’Església però el segueixen recordant?
La intenció del narrador és clara: Jesús s’apropa quan els deixebles el recorden i parlen d’ell. Es fa present allà on es comenta el seu evangeli, on hi ha interès pel seu missatge, on es conversa sobre el seu estil de vida i el seu projecte. ¿No és Jesús tan absent d’entre nosaltres perquè parlem poc d’ell?
Jesús està interessat a conversar amb ells: «De què parleu entre vosaltres tot caminant?» No s’imposa revelant la seva identitat. Els demana que segueixin explicant la seva experiència. Conversant amb ell, aniran descobrint la seva ceguesa. Se’ls obriran els ulls quan, guiats per la seva paraula, facin un recorregut interior. És així. Si a l’Església parlem més de Jesús i conversem més amb ell, la nostra fe reviurà.
Els deixebles li parlen de les seves expectatives i decepcions; Jesús els ajuda a aprofundir la identitat del Messies crucificat. El cor dels deixebles comença a cremar; senten necessitat que aquell «desconegut» es quedi amb ells. En celebrar el sopar eucarístic, se’ls obren els ulls i el reconeixen: Jesús és amb ells!
Els cristians hem de recordar-nos més de Jesús: citar les seves paraules, comentar el seu estil de vida, aprofundir el seu projecte. Hem d’obrir més els ulls de la nostra fe i descobrir-lo ple de vida a les nostres eucaristies. Ningú ha d’ésser més present. Jesús camina amb nosaltres.
RECORDAR MÁIS A XESÚS
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
O relato dos discípulos de Emaús descríbenos a experiencia vivida por dous seguidores de Xesús mentres camiñan dende Xerusalén cara á pequena aldea de Emaús, a oito quilómetros de distancia da capital. O narrador faino con tal mestría que nos axuda a reavivar tamén hoxe a nosa fe en Cristo resucitado.
Dous discípulos de Xesús afástanse de Xerusalén abandonando o grupo de seguidores que se foi formando en torno a el. Morto Xesús, o grupo vaise desfacendo. Sen el, non ten sentido seguir reunido. O soño esvaeceuse. Ao morrer Xesús, morre tamén a esperanza que espertara nos seus corazóns. Non está a suceder algo disto nas nosas comunidades? Non estamos deixando morrer a fe en Xesús?
Non obstante, estes discípulos seguen falando de Xesús. Non o poden esquecer. Comentan o sucedido. Tratan de buscarlle algún sentido ao que viviron xunto del. «Mentres conversan, Xesús achégase e ponse a camiñar con eles». É o primeiro xesto do Resucitado. Os discípulos non son capaces de recoñecelo, pero Xesús xa está presente camiñando cabo deles, Non camiña hoxe Xesús veladamente xunto a tantos crentes que abandonan a Igrexa pero o seguen recordando?
A intención do narrador é clara: Xesús achégase cando os discípulos o recordan e falan del. Faise presente alí onde se comenta o seu evanxeo, onde hai interese pola súa mensaxe, onde se conversa sobre o seu estilo de vida e o seu proxecto. Non está Xesús tan ausente entre nós porque falamos pouco del?
Xesús está interesado en conversar con eles: «Que conversación é esa que traedes mentres ides de camiño?» Non se impón revelándolles a súa identidade. Pídelles que sigan contando a súa experiencia. Conversando con el, irán descubrindo a súa cegueira. Abriránselles os ollos cando, guiados pola súa palabra, fagan un percorrido interior. É así. Se na Igrexa falamos máis de Xesús e conversamos máis con el, a nosa fe revivirá.
Os discípulos fálanlle das súas expectativas e decepcións; Xesús axúdalles a afondar na identidade do Mesías crucificado. O corazón dos discípulos comeza a arder; senten necesidade de que aquel «descoñecido» fique con eles. Ao celebrar a cea eucarística, ábrenselles os ollos e recoñéceno: Xesús está con eles!
Os cristiáns temos de recordar máis a Xesús: citar as súas palabras, comentar o seu estilo de vida, afondar no seu proxecto. Temos de abrir máis os ollos da nosa fe e descubrilo cheo de vida nas nosas eucaristías. Ninguén ten de estar máis presente. Xesús camiña a carón de nós.