6 Pascua (A) Juan 14, 15-21
NO ESTAMOS HUÉRFANOS
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).
ECLESALIA,25/05/11.- Una Iglesia formada por cristianos que se relacionan con un Jesús mal conocido, poco amado y apenas recordado de manera rutinaria, es una Iglesia que corre el riesgo de irse extinguiendo. Una comunidad cristiana reunida en torno a un Jesús apagado, que no seduce ni toca los corazones, es una comunidad sin futuro.
En la Iglesia de Jesús necesitamos urgentemente una calidad nueva en nuestra relación con él. Necesitamos comunidades cristianas marcadas por la experiencia viva de Jesús. Todos podemos contribuir a que en la Iglesia se le sienta y se le viva a Jesús de manera nueva. Podemos hacer que sea más de Jesús, que viva más unida a él. ¿Cómo?
Juan recrea en su evangelio la despedida de Jesús en la última cena. Los discípulos intuyen que dentro de muy poco les será arrebatado. ¿Qué será de ellos sin Jesús? ¿A quién le seguirán? ¿Dónde alimentarán su esperanza? Jesús les habla con ternura especial. Antes de dejarlos, quiere hacerles ver cómo podrán vivir unidos a él, incluso después de su muerte.
Antes que nada, ha de quedar grabado en su corazón algo que no han de olvidar jamás: «No os dejaré huérfanos. Volveré». No han de sentirse nunca solos. Jesús les habla de una experiencia nueva que los envolverá y les hará vivir porque los alcanzará en lo más íntimo de su ser. No los olvidará. Vendrá y estará con ellos.
Jesús no podrá ya ser visto con la luz de este mundo, pero podrá ser captado por sus seguidores con los ojos de la fe. ¿No hemos de cuidar y reavivar mucho más esta presencia de Jesús resucitado en medio de nosotros? ¿Cómo vamos a trabajar por un mundo más humano y una Iglesia más evangélica si no le sentimos a él junto a nosotros?
Jesús les habla de una experiencia nueva que hasta ahora no han conocido sus discípulos mientras lo seguían por los caminos de Galilea: «Sabréis que yo estoy con mi Padre y vosotros conmigo». Esta es la experiencia básica que sostiene nuestra fe. En el fondo de nuestro corazón cristiano sabemos que Jesús está con el Padre y nosotros estamos con él. Esto lo cambia todo.
Esta experiencia está alimentada por el amor: «Al que me ama…yo también lo amaré y me revelaré a él». ¿Es posible seguir a Jesús tomando la cruz cada día, sin amarlo y sin sentirnos amados entrañablemente por él? ¿Es posible evitar la decadencia del cristianismo sin reavivar este amor? ¿Qué fuerza podrá mover a la Iglesia si lo dejamos apagar? ¿Quién podrá llenar el vacío de Jesús? ¿Quién podrá sustituir su presencia viva en medio de nosotros? (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).
NÃO ESTAMOS ORFÃOS
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
Uma Igreja formada por cristãos que se relacionam com um Jesus mal conhecido, pouco amado e apenas recordado de forma rotineira, é uma Igreja que corre o risco de ir-se extinguindo. Uma comunidade cristã reunida em torno de um Jesus apagado, que não seduz nem toca os corações, é uma comunidade sem futuro.
Na Igreja de Jesus necessitamos urgentemente uma qualidade nova na nossa relação com Ele. Necessitamos de comunidades cristãs marcadas pela experiência viva de Jesus. Todos podemos contribuir para que na Igreja se sinta e se viva Jesus de forma nova. Podemos fazer que seja mais de Jesus, que viva mais unida a Ele. Como?
João recria no seu evangelho a despedida de Jesus na última ceia. Os discípulos intuem que dentro de muito pouco lhes será arrebatado. Que será deles sem Jesus? A quem seguirão? Onde alimentarão a sua esperança? Jesus fala-lhes com ternura especial. Antes de deixa-los, quer fazer-lhes ver como poderão viver unidos a Ele, inclusive depois da Sua morte.
Antes de mais nada, tem de ficar gravado nos seus corações algo que não hão-de esquecer jamais: «Não os deixarei órfãos. Voltarei». Não se hão de sentir nunca sós. Jesus fala-lhes de uma experiência nova que os envolverá e lhes fará viver porque os alcançará no mais íntimo do seu ser. No os esquecerá. Virá e estará com eles.
Jesus não poderá já ser visto com a luz deste mundo, mas poderá ser captado pelos Seus seguidores com os olhos da fé. Não deveremos cuidar e reavivar muito mais esta presença de Jesus ressuscitado no meio de nós? Como vamos trabalhar por um mundo mais humano y una Igreja mais evangélica se não O sentimos junto a nós?
Jesus fala-lhes de uma experiência nova que até agora os Seus discípulos não conheceram enquanto o seguiam pelos caminhos da Galileia: «Sabereis que Eu estou com o Meu Pai e vós comigo». Esta é a experiência básica que sustenta a nossa fé. No fundo do nosso coração cristão sabemos que Jesus está com o Pai e nós estamos com Ele. Isto muda tudo.
Esta experiência está alimentada pelo amor: «Ao que me ama…Eu também o amarei e me revelarei a ele». É possível seguir a Jesus tomando a cruz cada dia, sem ama-lo e sem nos sentirmos amados profundamente por Ele? É possível evitar a decadência do cristianismo sem reavivar este amor? Que força poderá mover a Igreja se O deixamos apagar? Quem poderá encher o vazio de Jesus? Quem poderá substituir a Sua presença viva no meio de nós?
NON SIAMO ORFANI
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
Una Chiesa formata da cristiani che sono in relazione con un Gesù mal conosciuto, poco amato e appena ricordato per abitudine, è una Chiesa che corre il rischio di estinguersi. Una comunità cristiana riunita intorno a un Gesù spento, che non seduce né tocca i cuori, è una comunità senza futuro.
Nella Chiesa di Gesù abbiamo urgentemente bisogno di una qualità nuova della nostra relazione con lui. Abbiamo bisogno di comunità cristiane segnate dall’esperienza viva di Gesù. Tutti possiamo contribuire a che la Chiesa senta e viva Gesù in maniera nuova. Possiamo fare che sia più di Gesù, che viva più unita a lui. Come?
Giovanni ricrea nel suo evangelo il commiato di Gesù nell’ultima cena. I discepoli intuiscono che fra pochissimo sarà loro sottratto. Che sarà di loro senza Gesù? Chi seguiranno? Dove alimenteranno la loro speranza? Gesù parla loro con particolare tenerezza. Prima di lasciarli, vuole far loro vedere come potranno vivere uniti a lui, anche dopo la morte.
Prima di tutto, deve rimanere impresso nel loro cuore qualcosa che non devono dimenticare mai: Non vi lascerò orfani. Verrò da voi. Non devono sentirsi mai soli. Gesù parla loro di un’esperienza nuova che li avvolgerà e li farà vivere perché li raggiungerà nel più profondo del loro essere. Non li dimenticherà. Verrà e starà con loro.
Gesù non potrà più essere visto con la luce di questo mondo, ma potrà essere colto dai suoi seguaci con gli occhi della fede. Non dobbiamo custodire e ravvivare molto più questa presenza di Gesù risorto in mezzo a noi? Come possiamo lavorare per un mondo più umano e una Chiesa più evangelicase non lo sentiamo accanto a noi?
Gesù parla loro di un’esperienza nuova che fino ad ora i discepoli non hanno conosciuto mentre lo seguivano sulle strade di Galilea: Saprete che io sono nel Padre mio e voi in me e io in voi. Questa è l’esperienza fondamentale che sostiene la nostra fede. Nel fondo del nostro cuore cristiano sappiamo che Gesù è con il Padre e noi siamo con lui. Questo cambia tutto.
Questa esperienza è alimentata dall’amore: Chi ama me… anch’io lo amerò e mi manifesterò a lui. È possibile seguire Gesù prendendo la croce ogni giorno, senza amarlo e senza sentirci amati teneramente da lui? È possibile evitare la decadenza del cristianesimo senza ravvivare questo amore? Quale forza può muovere la Chiesa se lo lasciamo spegnere? Chi potrà colmare il vuoto di Gesù? Chi potrà sostituire la sua presenza viva in mezzo a noi?
NOUS NE SOMMES PAS ORPHELINS
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
Une Eglise formée de chrétiens en relation avec un Jésus méconnu, peu aimé et à peine rappelé de manière routinière, est une Eglise qui risque de s’éteindre. Une communauté chrétienne réunie autour d’un Jésus éteint qui ne séduit pas et qui ne touche pas les cœurs, c’est une communauté sans avenir.
Dans l’Eglise de Jésus, nous avons besoin de toute urgence d’une qualité neuve dans nos relations avec lui. Nous avons besoin de communautés chrétiennes marquées par l’expérience vivante de Jésus. Nous pouvons tous contribuer à ce que dans l’Eglise, Jésus soit ressenti et vécu d’une façon nouvelle. Nous pouvons faire en sorte que l’Eglise appartienne davantage à Jésus et qu’elle vive plus unie à lui. Mais, comment ?
Jean recrée dans son évangile l’au revoir de Jésus lors de la dernière cène. Les disciples devinent qu’il leur sera très bientôt enlevé. Que deviendront-ils sans Jésus ? Qui suivront-ils? Où nourrirons-t-ils leur espérance? Jésus leur parle avec une tendresse spéciale. Avant de les quitter, il veut leur faire comprendre comment ils pourront vivre tout en restant unis à lui, même après sa mort.
Avant tout, quelque chose doit rester gravé dans leur cœur, qu’ils ne devront jamais oublier: “Je ne vous laisserai pas orphelins. Je reviendrai vers vous. ». Ils ne devront jamais se sentir seuls. Jésus leur parle d’une expérience neuve qui les enveloppera et les fera vivre car elle les atteindra au plus intime de leur être. Il ne les oubliera pas. Il reviendra et restera avec eux.
Jésus ne pourra plus être vu avec la lumière de ce monde, mais il pourra être capté par ses disciples avec les yeux de la foi. Ne faut-il pas soigner et raviver bien davantage cette présence de Jésus ressuscité au milieu de nous ? Comment allons-nous travailler pour un monde plus humain et pour une Eglise plus évangélique si nous ne sentons pas sa présence auprès de nous ?
Jésus leur parle d’une expérience neuve, inconnue jusqu’à maintenant par les disciples qui le suivaient sur les chemins de Galilée : « Vous saurez que je suis avec le Père et que vous êtes avec moi ». C’est-là l’expérience de base qui soutient notre foi. Au fond de notre cœur de chrétien, nous savons que Jésus est avec le Père et que nous sommes avec lui. C’est cela qui change tout.
Cette expérience est nourrie par l’amour : « Celui qui m’aime…moi aussi je l’aimerai et je me manifesterai à lui ». Est-il possible de suivre Jésus en prenant chaque jour sa croix, sans l’aimer et sans nous sentir intimement aimés par lui ? Est-il possible d’éviter la décadence du christianisme sans raviver cet amour ? Quelle force pourra faire bouger l’Eglise si nous le laissons s’éteindre ? Qui pourra remplir le vide de Jésus ? Qui pourra remplacer sa présence vivante au milieu de nous ?
WE ARE NOT ORPHANS
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo
Any Church which is made up of Christians who hardly know Jesus and only remember Him vaguely and celebrate Him out of routine and tradition runs the risk of ultimate extinction. If a Christian community gathers around a merely historical and nearly forgotten Jesus who does not attract or touch people’s hearts such community has no future.
TheChurchofJesusneeds urgently to create a new level in our relationship with Jesus. We need Christian communities which are known for their living experience of Jesus. Every one of us must contribute to this new Church in which Jesus is felt alive and near. We must make up a Church that belongs to Jesus and stays always with Him. How?
John recreates in his gospel Jesus’ farewell at the Last Supper. The disciples feel that Jesus will be taken away from their midst shortly. What will happen to them without Jesus? Who will guide them? What will their expectations be? Jesus addresses them with special affection – “I will not leave you orphans.” Before his departure, Jesus wants them to realize that they can still remain united to Him – even after his death.
First of all, they should keep imprinted in their hearts something they should never forget: “I will not leave you orphans. I will come back to you.” They must never feel alone. Jesus speaks of a new experience that they are going to live – “the world will no longer see me; but you will see me; because I live and you will live.” Jesus will never leave them. He won’t forget them. He will return and then stay with them.
Jesus will not longer be seen with the light of this world, but he will be seen and felt by His followers with the eyes of faith. Hence, we must foster and recreate much more this presence of the Risen Christ in our midst. It is time to work for a more humane world and a more evangelical Church in which we feel Jesus’ presence in our midst.
Jesus speaks to his disciples about a new experience they had not known till them during their travels across Galilee: “You will soon understand that I am with my Father and you in me and I in you.” This should be the new experience that must sustain our faith. Deep within our Christian hearts, we know that Jesus is with his Father and we are with Him. That realization should change everything.
Such experience is founded on love: “”Anybody who loves me will be loved by my Father, and I shall love him and show myself to him.” How can we take up his cross daily without loving Him and being loved by Him? We cannot avoid the loss of our Christian communities without reviving such union and love. What else could sustain our Church if we let that love die? Who can fill up the vacuum left by Jesus? No one else can replace His living presence in our midst.
EZ GARA UMEZURTZ GELDITU
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Elizak, osatzen duten kristauek Jesus oker ezagutzen badute, gutxi maite eta ohikeriaz doi-doi oroitzen badute, arriskua du pixkana itzaltzen joateko. Kristau-elkartea, itzalia den Jesus baten inguruan bildua, ez erakartzen eta ez bihotza ukitzen duena, etorkizunik gabeko elkartea da.
Jesusen Elizan premia handiko beharra dugu harekiko harremanetan beste kalitate bat izatea. Jesusen esperientzia biziak markatuak diren kristau-elkarteen beharra dugu. Denok egin dezakegu zerbait, Elizan Jesus beste era batean sentitu eta bizi ahal izateko. Eliza Jesusi lotuagoa izatea eta hari atxikiago bizi ahal izate geure esku dugu. Nola?
Jesusen Azken Afariko agurra berregin du Joanek bere ebanjelioan. Ikasleek susmoa izan dute, Jesus kendu egingo dietela laster. Zer izango da orduan haietaz, Jesus gabe? Nori jarraituko diote? Non elikatuko dute beren esperantza? Samurtasun bereziaz mintzo zaie Jesus. Haien artetik joan aurretik, berarekin nola bizi ahal izango diren ikusarazi nahi die, hil ondoren ere.
Beste ezer baino lehen, bihotzean ezarria izan behar dute hau, inoiz ere ahaztu behar ez dute hau: «Ez zaituztet umezurtz utziko. Itzuliko naiz». Ez dute pentsatu behar sekula bakarrik direnik. Esperientzia berri batez mintzo zaie Jesus, inguratuko eta biziaraziko dituen esperientziaz, zeren beren izatearen hondoenean harrapatuko baititu. Ez ditu ahaztuko. Etorriko da eta haiekin izango.
Jesus, jada, ezin ikusi izango da mundu honetako argiaz, baina jarraitzaileek atzeman ahal izango dute fedearen begiez. Ez ote genuke arduratu behar, askoz ere gehiago, Jesus berpiztuak gure artean duen presentziaz? E ote genuke biziberritu behar haren presentziaren ustea? Nolatan lan egin dezakegu mundu gizatarrago baten eta ebanjelioaren tankeragoko Eliza baten alde, Jesus geure aldamenean sentitzen ez badugu?
Esperientzia berri batez mintzo zaie Jesus, ikasleek orain arte, Galileako bideetan zebiltzala, ezagutu ez dutenaz: «Jakingo duzue ezen neure Aitarekin nagoela ni eta zuek nirekin». Hauxe da gure fedea sostengatzen duen oinarriko esperientzia. Geure kristau-bihotzaren hondoan badakigu Jesus Aitarekin dagoela eta gu Jesusekin gaudela. Dena aldarazten du honek.
Esperientzia hau maitasunak elikatzen du: «Maite nauena… neuk ere maite izango dut eta agertuko natzaio». Daitekeena ote da Jesusi jarraitzea egunean eguneko gurutzea hartuz, hura maite izan gabe eta hark bihotzez maite gaituela sentitu gabe? Daitekeena ote da kristautasunaren gainbehera saihestea, maitasun hau biziberritu gabe? Zer indarrek mugitu ahal izango du Eliza, maitasuna itzaltzen uzten badugu? Nork bete ahal izango du Jesusek utzitako hutsunea? Nork ordeztu ahal izango du gure artean Jesusen presentzia bizia?
NO ESTEM ORFES
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
Una Església formada per cristians que es relacionen amb un Jesús mal conegut, poc estimat i amb prou feines recordat de manera rutinària, és una Església que corre el risc d’anar-se extingint. Una comunitat cristiana reunida al voltant d’un Jesús apagat, que no sedueix ni toca els cors, és una comunitat sense futur.
A l’Església de Jesús necessitem urgentment una qualitat nova en la nostra relació amb ell. Necessitem comunitats cristianes marcades per l’experiència viva de Jesús. Tots podem contribuir que en l’Església se senti i es visqui Jesús d’una manera nova. Podem fer que sigui més de Jesús, que visqui més unida a ell. Com?
Joan recrea en el seu evangeli el comiat de Jesús a l’últim sopar. Els deixebles intueixen que d’aquí a molt poc els serà pres. Què serà d’ells sense Jesús? A qui seguiran? On alimentaran la seva esperança? Jesús els parla amb tendresa especial. Abans de deixar-los, vol fer-los veure com podran viure units a ell, fins i tot després de la seva mort.
Primer de tot, ha de quedar gravat en el seu cor una cosa que no han d’oblidar mai: «No us deixaré pas orfes; Tornaré a vosaltres». No han de sentir-se mai sols. Jesús els parla d’una experiència nova que els embolcallarà i els farà viure perquè els arribarà en el més íntim del seu ésser. No els oblidarà. Tornarà i estarà amb ells.
Jesús ja no podrà ser vist amb la llum d’aquest món, però podrà ser captat pels seus seguidors amb els ulls de la fe. No hem de tenir cura i revifar molt més aquesta presència de Jesús ressuscitat enmig nostre? Com treballarem per un món més humà i una Església més evangèlica si no el sentim amb nosaltres?
Jesús els parla d’una experiència nova que fins ara no han conegut els seus deixebles mentre el seguien pels camins de Galilea: «Coneixereu que jo estic en el meu Pare, i vosaltres en mi». Aquesta és l’experiència bàsica que sosté la nostra fe. En el fons del nostre cor cristià sabem que Jesús està amb el Pare i nosaltres estem amb ell. Això ho canvia tot.
Aquesta experiència està alimentada per l’amor: «Al qui m’estima, … i jo també l’estimaré i em manifestaré a ell». És possible seguir Jesús prenent la creu cada dia, sense estimar-lo i sense sentir-nos estimats entranyablement per ell? És possible evitar la decadència del cristianisme sense revifar aquest amor? Quina força pot moure l’Església si el deixem apagar? Qui pot omplir el buit de Jesús? Qui podrà substituir la seva presència viva enmig nostre?
NON ESTAMOS ORFOS
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
Unha Igrexa formada por cristiáns que se relacionan cun Xesús mal coñecido, pouco amado e apenas recordado de xeito rutineiro, é unha Igrexa que corre o risco de irse extinguindo. Unha comunidade cristiá reunida en torno a un Xesús apagado, que non seduce nin toca os corazóns, é unha comunidade sen futuro.
Na Igrexa de Xesús necesitamos urxentemente unha calidade nova na nosa relación con el. Necesitamos comunidades cristiás marcadas pola experiencia viva de Xesús. Todos podemos contribuír a que na Igrexa se sinta e se viva a Xesús de xeito novo. Podemos facer que sexa máis de Xesús, que viva máis unida a el. Como?
Xoán recrea no seu evanxeo a despedida de Xesús na última cea. Os discípulos intúen que dentro de moi pouco vailles ser arrebatado. Que será deles sen Xesús? A quen o seguirán? Onde alimentarán a súa esperanza? Xesús fálalles con tenrura especial. Antes de deixalos, quere facerlles ver como poderán vivir unidos a el, mesmo despois da súa morte.
Antes nada, ha de quedar gravado no seu corazón algo que non han esquecer xamais: «Non vos deixarei orfos. Volverei». Non han sentirse nunca sós. Xesús fálalles dunha experiencia nova que os envolverá e os fará vivir porque os alcanzará no máis íntimo do seu ser. Non os esquecerá. Virá e estará con eles.
Xesús non poderá ser xa visto coa luz deste mundo, pero poderá ser captado polos seus seguidores cos ollos da fe. Non temos de coidar e reavivar moito máis esta presenza de Xesús resucitado no medio de nós? Como imos traballar por un mundo máis humano e unha Igrexa máis evanxélica se non o sentimos a el xunto a nós?
Xesús fálalles dunha experiencia nova que ata agora non coñeceron os seus discípulos mentres o seguían polos camiños de Galilea: «Saberedes que eu estou co meu Pai e vós comigo». Esta é a experiencia básica que sostén a nosa fe. No fondo do noso corazón cristián sabemos que Xesús está co Pai e nós estamos con el. Isto cámbiao todo.
Esta experiencia está alimentada polo amor: «A quen me ama… eu tamén o amarei e revelareime a el». É posíbel seguir a Xesús tomando a cruz cada día, sen amalo e sen sentirnos amados entrañabelmente por el? É posíbel evitar a decadencia do cristianismo sen reavivar este amor? Que forza poderá mover á Igrexa se o deixamos apagar? Quen poderá encher o baleiro de Xesús? Quen poderá substituír a súa presenza viva no medio de nós?