17 Tiempo ordinario (A) Mateo 13, 44-52
UN DIOS SIN ATRACTIVO
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).
ECLESALIA,20/07/11.- Jesús trataba de comunicar a la gente su experiencia de Dios y de su gran proyecto de ir haciendo un mundo más digno y dichoso para todos. No siempre lograba despertar su entusiasmo. Estaban demasiado acostumbrados a oír hablar de un Dios sólo preocupado por la Ley, el cumplimiento del sábado o los sacrificios del Templo.
Jesús les contó dos pequeñas parábolas para sacudir su indiferencia. Quería despertar en ellos el deseo de Dios. Les quería hacer ver que encontrarse con lo que él llamaba «reino de Dios» era algo mucho más grande que lo que vivían los sábados en la sinagoga del pueblo: Dios puede ser un descubrimiento inesperado, una sorpresa grande.
En las dos parábolas la estructura es la misma. En el primer relato, un labrador «encuentra» un tesoro escondido en el campo… Lleno de alegría, «vende todo lo que tiene» y compra el campo. En el segundo relato, un comerciante en perlas finas «encuentra» una perla de gran valor… Sin dudarlo, «vende todo lo que tiene» y compra la perla.
Algo así sucede con el «reino de Dios» escondido en Jesús, su mensaje y su actuación. Ese Dios resulta tan atractivo, inesperado y sorprendente que quien lo encuentra, se siente tocado en lo más hondo de su ser. Ya nada puede ser como antes.
Por primera vez, empezamos a sentir que Dios nos atrae de verdad. No puede haber nada más grande para alentar y orientar la existencia. El «reino de Dios» cambia nuestra forma de ver las cosas. Empezamos a creer en Dios de manera diferente. Ahora sabemos por qué vivir y para qué.
A nuestra religión le falta el «atractivo de Dios». Muchos cristianos se relacionan con él por obligación, por miedo, por costumbre, por deber…, pero no porque se sientan atraídos por él. Tarde o temprano pueden terminar abandonando esa religión.
A muchos cristianos se les ha presentado una imagen tan deformada de Dios y de la relación que podemos vivir con él, que la experiencia religiosa les resulta inaceptable e incluso insoportable. No pocas personas están abandonando ahora mismo a Dios porque no pueden vivir ya por más tiempo en un clima religioso insano, impregnado de culpas, amenazas, prohibiciones o castigos.
Cada domingo, miles y miles de presbíteros y obispos predicamos el Evangelio, comentando las parábolas de Jesús y sus gestos de bondad a millones y millones de creyentes. ¿Qué experiencia de Dios comunicamos? ¿Qué imagen transmitimos del Padre y de su reino? ¿Atraemos los corazones hacia el Dios revelado en Jesús? ¿Los alejamos de su misterio de Bondad?
UM DEUS SEM ATRACTIVOS
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez
Jesus procurava comunicar às pessoas a Sua experiência de Deus e do Seu grande projecto de fazer um mundo mais digno e ditoso para todos. Nem sempre conseguia despertar o Seu entusiasmo. Estavam demasiado acostumados a ouvir falar de um Deus apenas preocupado com a Lei, o cumprimento do sábado ou os sacrifícios do Templo.
Jesus contou-lhes duas pequenas parábolas para sacudir a sua indiferença. Queria despertar neles o desejo de Deus. Queria-lhes fazer ver que encontrar-se com o que Ele chamava «reino de Deus» era algo muito mais maior que o que viviam aos sábados nas suas sinagogas: Deus pode ser uma descoberta inesperada, uma grande surpresa.
Nas duas parábolas a estrutura é a mesma. No primeiro relato, um lavrador «encontra» um tesouro escondido no campo… Cheio de alegria, «vende tudo o que tem» e compra o campo. No segundo relato, um comerciante de perolas finas «encontra» uma perola de grande valor… Sem qualquer dúvida, «vende tudo o que tem» e compra a perola.
Algo assim acontece com o «reino de Deus» escondido em Jesus, a Sua mensagem e a Sua actuação. Esse Deus resulta tão atractivo, inesperado e surpreendente que quem o encontra, sente-se tocado no mais fundo do seu ser. Já nada pode ser como antes.
Pela primeira vez, começamos a sentir que Deus nos atrai de verdade. Não pode haver nada maior para alentar e orientar a existência. O «reino de Deus» muda a nossa forma de ver as coisas. Começamos a acreditar em Deus de forma diferente. Agora sabemos por que viver e para quê.
A nossa religião falta-lhe o «atractivo de Deus». Muitos cristãos relacionam-se con Ele por obrigação, por medo, por costume, por dever…, mas não porque se sintam atraídos por Ele. Mais tarde ou mais cedo podem acabar por abandonar essa religião.
A muitos cristãos foi-lhes apresentada uma imagem tão deformada de Deus e da relação que podemos viver com Ele, que a experiência religiosa lhes resulta inaceitável e inclusive insuportável. Não poucas pessoas estão a abandonar agora mesmo Deus porque não podem viver já por mais tempo num clima religioso insano, impregnado de culpas, ameaças, proibições ou castigos.
Cada domingo, milhares e milhares de presbíteros e bispos predicam o Evangelho, comentando as parábolas de Jesus e os Seus gestos de bondade a milhões e milhões de crentes. Que experiência de Deus se comunica? Que imagem se transmite do Pai e do Seu reino? Atraímos os corações para o Deus revelado em Jesus? Afastamo-los do Seu mistério de Bondade?
UN DIO SENZA ATTRATTIVA
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo
Gesù cercava di comunicare alla gente la sua esperienza di Dio e del suo grande progetto di fare un mondo più degno e felice per tutti. Non sempre riusciva a risvegliare l’entusiasmo. Erano troppo abituati a sentir parlare di un Dio preoccupato soltanto della Legge, del precetto del sabato e dei sacrifici del Tempio.
Gesù raccontò loro due piccole parabole per scuotere la loro indifferenza. Voleva risvegliare il desiderio di Dio. Voleva far loro vedere che incontrarsi con quello che egli chiamava Regno di Dio era qualcosa di molto più grande di quello che vivevano il sabato nella sinagoga del paese: Dio può essere una scoperta inattesa, una sorpresa grande.
Nelle due parabole, la struttura è la stessa. Nel primo racconto, un contadino trova un tesoro nascosto nel campo. Pieno di gioia, vende tutto quello che ha e compra il campo. Nel secondo racconto, un mercante di perle preziose trova una perla di grande valore… Senza esitare vende tutto quello che ha e compra la perla.
Qualcosa del genere accade con il Regno di Dio nascosto in Gesù, il suo messaggio e il suo agire. Questo Dio risulta così attraente, inatteso e sorprendente che chi lo trova si sente toccato nel più profondo del suo essere. Nulla può essere più come prima.
Per la prima volta, incominciamo a sentire che Dio ci attrae veramente. Non può esserci nulla di più grande per animare e orientare l’esistenza. Il Regno di Dio cambia il nostro modo di vedere le cose. Incominciamo a credere in Dio in maniera diversa. Ora sappiamo perché vivere e con quale scopo.
Alla nostra religione manca “l’attrattiva di Dio”. Molti cristiani si relazionano con lui per obbligo, per paura, per abitudine, per dovere…, ma non perché si sentano attratti da lui. Presto o tardi possono finire per abbandonare questa religione.
A molti cristiani è stata presentata un’immagine così deformata di Dio e della relazione che possiamo vivere con lui, che l’esperienza religiosa risulta loro inaccettabile e persino insopportabile. Non poche persone stanno abbandonando in questo momento Dio perché non possono vivere più a lungo in un clima religioso insano, impregnato di colpe, minacce, proibizioni e castighi.
Ogni domenica, migliaia di sacerdoti e vescovi predicano l’Evangelo, commentando le parabole di Gesù e i suoi gesti di bontà a milioni e milioni di credenti. Quale esperienza di Dio comunichiamo? Che immagine trasmettiamo del Padre e del suo Regno? Attraiamo i cuori verso il Dio rivelato in Gesù? Li allontaniamo dal suo mistero di Bontà?
UN DIEU SANS ATTRAIT
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv
Jésus essayait de communiquer aux gens son expérience de Dieu et de son grand projet de construire un monde plus digne et plus heureux pour tous. Il ne réussissait pas toujours à éveiller l’enthousiasme. Ils étaient trop habitués à entendre parler d’un Dieu préoccupé seulement par la Loi, le respect du sabbat ou des sacrifices du Temple.
Jésus leur raconta deux petites paraboles pour secouer leur indifférence. Il voulait éveiller en eux le désir de Dieu. Il voulait leur faire découvrir que la rencontre de ce qu’il appelait « règne de Dieu » c’était beaucoup plus important que ce qu’ils vivaient dans la synagogue du village le jour du sabbat : Dieu peut devenir une découverte inattendue, une grande surprise.
La structure des deux paraboles est identique. Dans le premier récit, un paysan « trouve » un trésor caché dans un champ… Plein de joie, « il vend tout ce qu’il possède » et achète ce champ. Dans le deuxième récit, un commerçant en perles fines en « trouve » une d’une grande valeur… Sans hésiter, « il vend tout ce qu’il a » et achète cette perle.
Quelque chose de pareil arrive avec le « royaume de Dieu » caché en Jésus, dans son message et dans son agir. Ce Dieu devient si attrayant, inattendu et surprenant que celui qui le trouve, se sent touché au plus profond de son être. Désormais, rien ne peut être comme avant.
Pour la première fois, nous commençons à sentir que Dieu nous attire vraiment. Rien de plus grand ne peut exister pour animer et pour orienter notre existence. Le « royaume de Dieu » change notre façon de voir les choses. Nous commençons à croire en Dieu d’une façon différente. Nous savons maintenant pour quoi vivre et pour quoi faire.
Il manque à notre religion “l’attrait de Dieu”; Beaucoup de chrétiens sont en relation avec lui par obligation, par peur, par habitude, par devoir…mais non pas parce qu’ils se sentent attirés par lui. Tôt ou tard, ils finissent par abandonner cette religion.
On a présenté à beaucoup de chrétiens une image si déformée de Dieu et de la relation possible avec lui, que l’expérience religieuse devient pour eux inacceptable et même insupportable. Nombre de personnes sont en train d’abandonner Dieu maintenant-même parce qu’elles ne peuvent plus vivre dans un climat religieux malsain, imprégné de fautes, de menaces, de prohibitions ou de châtiments.
Chaque dimanche, des milliers de prêtres et évêques prêchent à des millions de croyants l’Evangile, et commentent les paraboles de Jésus et ses gestes de bonté. Quelle expérience de Dieu communiquons-nous ? Quelle image du Père et de son royaume transmettons-nous ? Attirons-nous les cœurs vers le Dieu révélé par jésus ? Ou les éloignons-nous de son mystère de Bonté ?
WHAT IS GOD LIKE?
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo
Jesus tried to speak about God to the people of and about God’s plans of making their world better and happier in a way they could easily understand. He wasn’t always successful, because they were always accustomed to imagine a God who was only preoccupied with the fulfilment of the Law and the offering of sacrifices in the temple.
In order to attract their attention, Jesus told them two very short and simple parables. He wanted to speak about a , something that was much greater than what they had always experienced in the synagogue every Sabbath: God was a great surprise and a new experience every time.
The two parables had the same structure. The first one tells about a farmer who finds a “hidden treasure in the field”. He is so happy that “he sells everything he owns and buys the field.” The second story is about a merchant of fine pearls who finds a very precious pearl…He is so excited that he goes and sells everything he owns and buys it.
That is exactly what we should experience when we discover the Kingdom of God that Jesus is announcing to us in his preaching and his life. God becomes so very attractive and inspiring that anyone really knowing him is drawn to Him for the rest of his life. Nothing else really matters.
For the first time, we realize how important God is to us. There is nothing greater to inspire us and make our lives worth living. The makes us see everything different. We look at God in a different way and we understand why and where our lives are taking us.
Our present religion lacks a God that is attractive. Many Christians know only a God that has been imposed on them, a God they are afraid of, a God they have been taught to reverence and obey. They have never really felt attracted to God. No wonder that sooner or later so many give up their religion.
So many Christians have been taught an image of God that is so distorted and our relationship with Him is so unreal that we end up having a religious experience that is uncomfortable and unbearable. Many people, nowadays, are abandoning their religion because they cannot live any longer in a religious environment that is full of fear or guilt, and motivated by threats, punishment and commandments.
Every Sunday, thousands and thousands of priests and bishops preach the Gospel, as we explain the parables of Jesus and his gestures of compassion and love to millions of believers. What image of God do we project? What image of the Father and his Kingdom do we show? Do we move the people’s hearts closer to the God that Jesus preached? Or do we keep them away from the mystery of Love that he preached?
ERAKARMENIK GABEKO JAINKO BAT
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Jainkoaz bizi zuen esperientzia agertu nahi zion Jesusek jendeari. Baita guztientzat mundu duinagoa eta zoriontsuagoa egiteko zuen egitasmo handiaz bizi zuen esperientzia ere. Ez zen iritsi beti jendea gogo berotzera. Ohituegia zegoen jendea beste Jainko batez hitz egiten entzutera: legeaz bakarrik arduratua zen Jainkoaz, larunbata betetzeaz edo Tenpluko opariez.
Jesusek bi parabola labur kontatu zizkion haren axola-ezari astindu bat emateko. Jainkoarekiko gogoa esnatu nahi zuen haiengan. Ikusarazi nahi zion gauza handia zela berak «Jainkoaren erreinu» deitzen zuen harekin topo egitea: larunbatetan herriko sinagogan bizi ohi zuena baino askoz handiagoa: ustekabeko aurkikuntza izan daitekeela Jainkoa, ustekabe handia.
Parabola bietan berdina da egitura. Lehen kontakizunean, laborari batek soroan ezkutatua den altxor bat «aurkitzen du». Poz-pozik, «duen guztia saldu» eta soroa erosten du. Bigarren kontakizunean, perla finetan merkatari den batek balio handiko perla bat «aurkitzen du»… Zalantzarik gabe, «duen guztia saldu» eta perla erosten du.
Antzeko zerbait gertatzen da Jesusengan, haren mezuan eta jardueran ezkutatua den «Jainkoaren erreinuarekin». Jainko hori hain erakargarria, ustekabea eta harrigarria gertatzen da, non aurkitzen duena bere izatearen hondoenean ukitua sentitzen baita. Jada ezin izan da ezer lehen bezalako.
Lehenengoz hasten gara sentitzen Jainkoak egiaz erakartzen gaituela. Ez da gauza handiagorik bizitza arnasteko eta norabidetzeko. «Jainkoaren erreinuak» aldatu egin digu gauzak ikusteko modua. Jainkoagan beste era batean sinesten hasten gara. Orain badakigu zergatik eta zertarako bizi.
Alabaina, gure erlijioari «Jainkoa erakargarri» izatea falta zaio. Kristau asko obligazioz erlazionatzen da Jainkoarekin, beldurrez, ohituraz, eginbeharrez… baina ez hark erakartzen dituela sentitzeagatik. Goiz edo berandu bertan behera utziko du erlijio hori.
Kristau askori hain desitxuratua aurkeztu izan zaio Jainkoaren irudia eta harekin bizi dezakegun erlazioa, non esperientzia erlijiosoa onartezin eta, are, jasanezin gertatzen baitzaio. Ez dira gutxi orain berean Jainkoa bertan behera uzten ari direnak, ezin bizi direlako luzaroago giro erlijioso zoro horretan, kulpaz, mehatxuz, debekuz edo zigorrez beterikoan.
Igandero, milaka eta milaka apaiz eta gotzainek predikatzen dugu Ebanjelioa, Jesusen parabolak eta haren keinu onberak milioika fededuni komentatuz. Jainkoaz zer esperientzia agertzen dugu? Zein irudi agertzen dugu Aitaz eta haren erreinuaz? Erakartzen al ditugu bihotzak Jesusengan agertu den Jainkoarenganantz? Ez ote ditugu urruntzen haren Ontasun-misteriotik?
UN DÉU SENSE ATRACTIU
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat
Jesús procurava de comunicar a la gent la seva experiència de Déu i del seu gran projecte d’anar fent un món més digne i més feliç per a tothom. No sempre aconseguia despertar el seu entusiasme. Estaven massa acostumats a sentir parlar d’un Déu només preocupat per la Llei, el compliment del dissabte o els sacrificis del Temple.
Jesús els va explicar dues petites paràboles per sacsejar la seva indiferència. Volia despertar en ells el desig de Déu. Els volia fer veure que trobar-se amb el que ell anomenava «regne de Déu» era una cosa molt més gran que el que vivien els dissabtes a la sinagoga del poble: Déu pot ser un descobriment inesperat, una sorpresa gran.
En les dues paràboles l’estructura és la mateixa. En el primer relat, un pagès «troba» un tresor amagat en un camp… Ple d’alegria, «ven tot el que té» i compra aquell camp. En el segon relat, un comerciant de perles fines «troba» una perla de gran valor… Sense dubtar-ho, «ven tot el que té» i compra la perla.
Una cosa així passa amb el «regne de Déu» amagat en Jesús, el seu missatge i la seva actuació. Aquest Déu és tan atractiu, inesperat i sorprenent que qui el troba, se sent tocat en el més profund del seu ésser. Ja res no pot ser com abans.
Per primera vegada, comencem a sentir que Déu ens atrau de veritat. No hi pot haver res més gran per encoratjar i orientar l’existència. El «regne de Déu» canvia la nostra manera de veure les coses. Vam començar a creure en Déu de manera diferent. Ara sabem per què viure i per a què.
A la nostra religió li falta “l’atractiu de Déu». Molts cristians es relacionen amb ell per obligació, per por, per costum, per deure…, però no perquè se sentin atrets per ell. Tard o d’hora poden acabar abandonant aquesta religió.
A molts cristians se’ls ha presentat una imatge tan deformada de Déu i de la relació que podem viure amb ell, que l’experiència religiosa els resulta inacceptable i fins i tot insuportable. No poques persones estan abandonant ara mateix a Déu perquè ja no poden viure més temps en un clima religiós insà, impregnat de culpes, amenaces, prohibicions o càstigs.
Cada diumenge, milers i milers de preveres i bisbes prediquem l’Evangeli, comentant les paràboles de Jesús i els seus gestos de bondat a milions i milions de creients. Quina experiència de Déu comuniquem? Quina imatge transmetem del Pare i del seu regne? ¿Atraiem els cors cap al Déu revelat en Jesús? Els allunyem del seu misteri de Bondat?
UN DEUS SEN ATRACTIVO
José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo
Xesús trataba de comunicar á xente a súa experiencia de Deus e do seu grande proxecto de ir facendo un mundo máis digno e ditoso para todos. Non sempre lograba espertar o seu entusiasmo. Estaban demasiado acostumados a oír falar dun Deus só preocupado pola Lei, polo cumprimento do sábado ou os sacrificios do Templo.
Xesús contoulles dúas pequenas parábolas para sacudir a súa indiferenza. Quería espertar neles o desexo de Deus. Queríalles facer ver que atoparse co que el chamaba «reino de Deus» era algo moito máis grande que o que vivían os sábados na sinagoga do pobo: Deus pode ser un descubrimento inesperado, unha sorpresa grande.
Nas dúas parábolas a estrutura é a mesma. No primeiro relato, un labrador «atopa» un tesouro escondido no campo… Cheo de alegría, «vende todo o que ten» e compra o campo. No segundo relato, un comerciante en perlas finas «atopa» unha perla de gran valor… Sen dubidalo, «vende todo o que ten» e compra a perla.
Algo así sucede co «reino de Deus» escondido en Xesús, a súa mensaxe e a súa actuación. Ese Deus resulta tan atractivo, inesperado e sorprendente que quen o atopa séntese tocado no máis fondo do seu ser. Xa nada pode ser coma antes.
Por primeira vez, empezamos a sentir que Deus nos atrae de verdade. Non pode haber nada máis grande para alentar e orientar a existencia. O «reino de Deus» cambia a nosa forma de ver as cousas. Empezamos a crer en Deus de xeito diferente. Agora sabemos por que vivir e para que.
Á nosa relixión fáltalle o «atractivo de Deus». Moitos cristiáns relaciónanse con el por obriga, por medo, por costume, por deber, …, pero non porque se sentan atraídos por el. Tarde ou cedo poden rematar abandonando esa relixión.
A moitos cristiáns presentóuselles unha imaxe tan deformada de Deus e da relación que podemos vivir con el, que a experiencia relixiosa resúltalles inaceptábel e mesmo insoportábel. Non poucas persoas están a abandonar agora mesmo a Deus porque non poden vivir xa por máis tempo nun clima relixioso insán, impregnado de culpas, ameazas, prohibicións ou castigos.
Cada domingo, miles e miles de presbíteros e bispos predicamos o Evanxeo, comentando as parábolas de Xesús e os seus xestos de bondade a millóns e millóns de crentes. Que experiencia de Deus comunicamos? Que imaxe transmitimos do Pai e do seu reino? Atraemos os corazóns cara ao Deus revelado en Xesús? Afastámolos do seu misterio de Bondade?