30 Tiempo ordinario (A) Mateo 22, 34-40
LO PRIMERO
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 19/10/11.- En cierta ocasión los fariseos se reunieron en grupo y le hicieron a Jesús una pregunta que era motivo de discusión y debate entre los sectores más preocupados de cumplir escrupulosamente los seiscientos trece preceptos más importantes sobre el sábado, la pureza ritual, los diezmos y otras cuestiones: «Maestro, ¿cuál es el mandamiento principal de la Ley?».

La respuesta de Jesús es muy conocida entre los cristianos: «Amarás al Señor, tu Dios, con todo tu corazón, con toda tu alma, con todo tu ser». Este es el más importante. Luego añadió: «El segundo es semejante a éste: amarás a tu prójimo como a ti mismo». Y concluyó con esta afirmación: «Estos dos mandamientos sostienen la Ley y los profetas».

Nos interesa mucho escuchar bien las palabras de Jesús pues también en la Iglesia, como en el antiguo Israel, ha ido creciendo a lo largo de los siglos el número de preceptos, normas y prohibiciones para regular los diversos aspectos de la vida cristiana. ¿Qué es lo primero y más importante? ¿Qué es lo esencial para vivir como seguidores de Jesús?

Jesús deja claro que no todo es igualmente importante. Es un error dar mucha importancia a cuestiones secundarias de carácter litúrgico o disciplinar descuidando lo esencial. No hemos de olvidar nunca que sólo el amor sincero a Dios y al prójimo es el criterio principal y primero de nuestro seguimiento a Jesús.

Según él, ese amor es la actitud de fondo, la fuerza clave e insustituible que pone verdad y sentido a nuestra relación religiosa con Dios y a nuestro comportamiento con las personas. ¿Qué es la religión cristiana sin amor? ¿A qué queda reducida nuestra vida en el interior de la Iglesia y en medio de la sociedad sin amor?

El amor libera nuestro corazón del riesgo de vivir empobrecidos, empequeñecidos o paralizados por la atención insana a toda clase de normas y ritos. ¿Qué es la vida de un practicante sin amor vivo a Dios? ¿Qué verdad hay en nuestra vida cristiana sin amor práctico al prójimo necesitado?

El amor se opone a dos actitudes bastantes difundidas. En primer lugar, la indiferencia entendida como insensibilidad, rigidez de mente, falta de corazón. En segundo lugar, el egocentrismo y desinterés por los demás.

En estos tiempos tan críticos nada hay más importante que cuidar humildemente lo esencial: el amor sincero a Dios alimentado en celebraciones sentidas y vividas desde dentro; el amor al prójimo fortaleciendo el trato amistoso entre los creyentes e impulsando el compromiso con los necesitados. Contamos con el aliento de Jesús. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

 

O PRIMEIRO

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Em certa ocasião os fariseus reuniram-se em grupo e fizeram a Jesus uma pergunta que era motivo de discussão e debate entre os sectores mais preocupados em cumprir escrupulosamente os seiscentos e treze preceitos mais importantes sobre o sábado, a pureza ritual, os dízimos e outras questões: «Mestre, qual é o mandamento principal da Lei?».

A resposta de Jesus é muito conhecida entre os cristãos: «Amarás ao Senhor, teu Deus, com todo o teu coração, com toda a tua alma, com todo o teu ser». Este é o mais importante. Logo acrescentou: «O segundo é semelhante a este: amarás o teu próximo como a ti mesmo». E concluiu com esta afirmação: «Estes dois mandamentos sustentam a Lei e os profetas».

Interessa-nos muito escutar bem as palavras de Jesus pois também na Igreja, como no antigo Israel, foram crescendo ao longo dos séculos o número de preceitos, normas e proibições para regular os diversos aspetos da vida cristã. Que é o primeiro e mais importante? Que é o essencial para viver como seguidores de Jesus?

Jesus deixa claro que nem tudo é igualmente importante. É um erro dar muita importância a questões secundárias de carácter litúrgico ou disciplinar descuidando o essencial. Não devemos esquecer nunca que só o amor sincero a Deus e ao próximo é o critério principal e primeiro do nosso seguir a Jesus.

Segundo Ele, esse amor é a atitude de fundo, a força chave e insubstituível que põe verdade e sentido à nossa relação religiosa com Deus e ao nosso comportamento com as pessoas. Que é a religião cristã sem amor? A que fica reduzida a nossa vida no interior da Igreja e no meio da sociedade sem amor?

O amor liberta o nosso coração do risco de viver empobrecidos, empequenecidos ou paralisados pela atenção insana a todo o tipo de normas e ritos. Que é a vida de um praticante sem amor vivo a Deus? Que verdade há na nossa vida cristã sem amor prático ao próximo necessitado?

O amor opõe-se a duas atitudes bastantes difundidas. Em primeiro lugar, a indiferença entendida como insensibilidade, rigidez de mente, falta de coração. Em segundo lugar, o egocentrismo e desinteresse pelos demais.

Nestes tempos tão críticos nada há mais importante que cuidar humildemente do essencial: o amor sincero a Deus alimentado em celebrações sentidas e vividas desde dentro; o amor ao próximo fortalecendo o tratamento amistoso entre os crentes e impulsionando o compromisso com os necessitados. Contamos com o alento de Jesus.

 

IL PRIMO

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Una volta, i farisei si riunirono in gruppo e fecero a Gesù una domanda che era motivo di discussione e dibattito fra i settori più preoccupati di compiere scrupolosamente i seicento tredici precetti più importanti sul sabato, la purità rituale, le decime ed altre questioni: Maestro, nella Legge, qual è il grande comandamento?

La risposta di Gesù è molto conosciuta tra i cristiani: Amerai il Signore, tuo Dio con tutto il tuo cuore, con tutta la tua anima e con tutta la tua mente. Questa è il comandamento più importante. Poi aggiunse: Il secondo poi è simile a quello: Amerai il tuo prossimo come te stesso. E concluse con quest’affermazione: Da questi due comandamenti dipendono tutta la Legge e i Profeti.

Ci interessa molto ascoltare bene le parole di Gesù poiché anche nella Chiesa, come nell’antico Israele, è andato crescendo lungo i secoli il numero di precetti, norme e proibizioni per regolare i diversi aspetti della vita cristiana. Qual è il primo precetto e il più importante? Qual è l’essenziale per vivere come seguaci di Gesù?

Gesù dice chiaramente che non tutto è ugualmente importante. Ė un errore dare molta importanza a questioni secondarie di carattere liturgico o disciplinare trascurando l’essenziale. Non dobbiamo dimenticare mai che solo l’amore sincero a Dio e al prossimo è il primo, principale criterio della nostra sequela di Gesù.

Secondo lui, quest’amore è l’atteggiamento di fondo, la forza chiave e insostituibile che dà verità e senso alla nostra relazione religiosa con Dio e al nostro comportamento con le persone. Cos’è la religione cristiana senza amore? A che cosa si riduce la nostra vita all’interno della Chiesa e in mezzo alla società senza amore?

L’amore libera il nostro cuore dal rischio di vivere impoveriti, rimpiccioliti e paralizzati dall’attenzione insana a ogni genere di norme e riti. Che cosa è la vita di un praticante senza un amore vivo a Dio? Che verità c’è nella nostra vita cristiana senza amore concreto per il prossimo in necessità?

L’amore si oppone a due atteggiamenti abbastanza diffusi. In primo luogo, l’indifferenza intesa come insensibilità, rigidezza di mente, mancanza di cuore. In secondo luogo l’egocentrismo e il disinteresse per gli altri.

In questi tempi tanto critici non c’è nulla di così importante come curare umilmente l’essenziale: l’amore sincero a Dio alimentato in celebrazioni sentite e vissute dal di dentro; l’amore al prossimo rafforzando il tratto amichevole tra i credenti e dando impulso all’impegno con i più bisognosi. Possiamo contare sul soffio vitale che viene da Gesù.

 

CE QUI EST PREMIER

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

Un jour, des pharisiens réunis en groupe, posent à Jésus une question qui était motif de discussion et de controverse dans les secteurs les plus soucieux du respect scrupuleux des six cent treize préceptes les plus importants sur le sabbat, sur la pureté rituelle, sur la dîme et sur d’autres questions: «Maître, quel est le plus important commandement de la Loi?»

La réponse de Jésus est très connue parmi les chrétiens: «Tu aimeras le Seigneur ton Dieu, de tout ton cœur, de toute ton âme et de tout ton être». Voilà le plus important. Et il ajoute ensuite: « Et le second lui est semblable : tu aimeras ton prochain comme toi-même». Et il conclut en affirmant : «Ces deux commandements renferment toute la Loi et les prophètes»

Nous avons intérêt à bien écouter les paroles de Jésus car dans l’Eglise aussi, à l’instar de l’ancien Israël, le nombre de préceptes, normes et prohibitions qui règlent les divers aspects de la vie chrétienne, est allé en croissant tout au long des siècles. Qu’est-ce qui est premier et plus important? Qu’est-ce qui est essentiel pour vivre en disciples de Jésus?

Jésus met au clair que tout n’est pas important au même degré. C’est une erreur que d’accorder beaucoup d’importance aux questions secondaires à caractère liturgique ou disciplinaire, tout en négligeant l’essentiel. Nous ne devons jamais oublier que seul l’amour sincère envers Dieu et envers le prochain est le critère principal et premier de notre marche à la suite de Jésus.

D’après lui, cet amour est l’attitude de fond, la force clé et irremplaçable qui donne sens et met la vérité dans notre relation religieuse avec Dieu et dans notre comportement à l’égard des autres. Qu’est-ce que la religion chrétienne sans amour? A quoi se réduit notre vie à l’intérieur de l’Eglise et au cœur de la société, sans amour?

L’amour libère notre cœur du risque d‘appauvrir, d’amoindrir ou de paralyser notre vie par une attention inappropriée à toute sorte de normes et de rites. Qu’est la vie d’un pratiquant sans un amour vivant envers Dieu? Quelle vérité y a-t-il dans notre vie chrétienne sans un amour pratique à l’égard du prochain qui est dans le besoin ?

L’amour s’oppose à deux attitudes assez répandues. Tout d’abord, l’indifférence, comprise comme insensibilité, raideur d’esprit, manque de cœur. Et ensuite, l’égocentrisme et le manque d’intérêt pour les autres.

En ces temps si critiques, rien de plus important que de soigner humblement l’essentiel: un amour sincère envers Dieu, nourri dans des célébrations senties et vécues en profondeur ; et l’amour du prochain, en renforçant les rapports d’amitié entre croyants et en promouvant l’engagement envers les nécessiteux. Nous comptons sur l’encouragement de Jésus.

 

THE GREATEST COMMANDMENT

José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

The Pharisees were always concerned and debating about the relative importance of the three hundred and thirteen precepts they had scrupulously gathered for the observance of the Sabbath, the rituals of purification, the temple alms and other such questions. One of them put this question to Jesus: Master, which is the greatest commandment of the Law?”

The answer that Jesus gave is well known to all Christians: “You must love the Lord your God with all your heart, with all your soul, and with all your mind”. Then he added: “The second resembles it: you must love your neighbour as yourself.” Then he concluded with this affirmation: “On these two commandments hang the whole Law and the Prophets also.”

We must really listen to these words of Jesus because in our Church today, just as in ancient Israel, we have seen along the centuries great numbers of precepts, commandments and prohibitions that have been proclaimed to guide and control every aspect of our Christian life. Which of them is the greatest and most important? What is really essential to be true followers of Jesus?

Jesus has clearly stated that not all are equally important. It is a mistake when we give too much importance to secondary matters of purely liturgical nature and even assign penalties to some while overlooking other essential aspects. We should never forget that only the sincere love towards God and neighbour should be the principal and first criterion for our following Jesus.

This love, therefore, should be the ultimate reason, the central and first commandment that motivates and explains our faith in God and our love for neighbours. What could our Christian religion be without love? Is there anything left in our Christian life apart from our love towards those neighbours in need? Love is the opposite of two very widespread attitudes. First of all, a common indifference that manifests itself in insensitivity, intolerance and lack of any compassion. Secondly, selfishness and disinterest in other people’s life and condition.

In these times of crises, nothing could be more important than contributing with what we can and possess: the sincere love towards God that is manifested in worship expressed from our hearts, and love towards neighbours that is shown in friendly relationships among believers and a generous commitment towards the poor and less fortunate in society. Jesus taught us no other Way.

 

LEHENENGO GAUZA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Behin batean fariseuak bildu eta galdera bat egin zioten Jesusi, beren artean eztabaida eta tirabira-gai zuten arazo batez: larunbataz, erritu-garbitasunaz, hamarrenez eta beste puntu batzuez bilduak zituzten seiehun eta hamahiru aginduak zorrozkien bete nahi zituzten taldeen arteko tirabiraz: «Maisu, zein da Legeko agindu nagusia?»

Jesusen erantzuna oso ezaguna da kristauen artean: «Maita ezazu Jauna, zeure Jainkoa, bihotz guztiaz, arima guztiaz, zaren guztiaz». Hori da garrantzizkoena. Gero gehitu zuen: «Horren antzekoa da bigarrena: maita ezazu lagun hurkoa zeure burua bezala». Eta baieztapen hau egin zuen konklusiotzat: «Bi agindu hauek dira Legearen eta Profeten sostengu».

Asko axola zaigu Jesusen hitzak entzutea. Izan ere, antzinako Israel herrian bezala, Elizan ere handituz joan da, mendeen joan-etorrian, aginduen, arauen eta debekuen kopurua, kristau-bizitzako alde desberdinak arautzeko. Zer da lehenengo gauza, eta inportanteena? Zein da funtsezko gauza Jesusen jarraitzaile bezala bizitzeko?

Jesusek argi utzi du gauza guztiak ez direla garrantzi berekoak. Oker handia da liturgiako eta araudiko bigarren mailako gauzei inportantzia ematea, funtsezkoena alde batera utziz. Ez genuke sekula ahaztu behar soilik Jainkoa eta lagun hurkoa maitatzea dela irizpide nagusia eta lehena Jesusi jarraitzeko orduan.

Haren arabera, maitasun hori da hondo-hondoko jarrera, Jainkoarekin dugun harreman erlijiosoari eta jendearekiko gure portaerari egia eta zentzua ematen dizkion giltzarri-indarra eta ordezkorik gabea. Zer da kristau-erlijioa maitasunik gabe? Zertan gelditzen da gure bizitza Elizaren baitan eta gizartean, maitasunik gabe?

Mota guztietako arauei eta errituei lotuta, pobreturik, kaskarturik edo zurrundurik gelditzeko arriskutik liberatzen du bihotza maitasunak. Zer da betetzaile baten bizitza, Jainkoari maitasun bizirik ez badio? Zer-nolako egia da gure kristau-bizitzan, premian den lagun hurkoari maitasun praktikorik ez badiogu?

Aski zabaldurik diren bi jarrerari kontrajartzen zaio maitasuna. Lehenik eta behin, axolarik ezari, sentiberatasunik eza, buru-zurruna, bihotzik eza den aldetik. Bigarren, egozentrismoari eta axolarik ezari gainerakoen aurrean.

Hain kritikoak diren aldi hauetan, ez da gauza inportanteagorik apalki funtsezkoari eustea baino, hau da, Jainkoa zinez maitatzea, barrutik sentituriko eta bizitako ospakizunetan elikatuz eta lagun hurkoa maitatzea, fededunen artean harreman adiskidetsuak indartuz eta premian direnekiko konpromisoa eraginez. Geure eskura dugu Jesusen arnasa.

 

EL QUE ÉS PRIMER

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

En certa ocasió els fariseus es van reunir en grup i li van fer a Jesús una pregunta que era motiu de discussió i de debat entre els sectors més preocupats per complir escrupolosament els 613 preceptes més importants sobre el dissabte, la puresa ritual, els delmes i altres qüestions : «Mestre, quin és el manament més gran de la Llei?».

La resposta de Jesús és molt coneguda entre els cristians: «Estima el Senyor, el teu Déu, amb tot el cor, amb tota l’ànima, amb tot el pensament». Aquest és el més important. Després va afegir: «El segon li és semblant: Estima els altres com a tu mateix». I va concloure amb aquesta afirmació: «Tots els manaments de la Llei i dels Profetes es fonamenten en aquests dos».

Ens interessa molt escoltar bé les paraules de Jesús perquè també en l’Església, com a l’antic Israel, ha anat creixent al llarg dels segles el nombre de preceptes, normes i prohibicions per regular els diversos aspectes de la vida cristiana. Què és el primer i més important? Què és l’essencial per viure com a seguidors de Jesús?

Jesús deixa clar que no tot és igualment important. És un error donar molta importància a qüestions secundàries de caràcter litúrgic o disciplinar descuidant l’essencial. No hem d’oblidar mai que només l’amor sincer a Déu i al proïsme és el criteri principal i primer del nostre seguiment de Jesús.

Segons ell, aquest amor és l’actitud de fons, la força clau i insubstituïble que posa veritat i sentit a la nostra relació religiosa amb Déu i al nostre comportament amb les persones. Què és la religió cristiana sense amor? A què queda reduïda la nostra vida a l’interior de l’Església i enmig de la societat sense amor?

L’amor allibera el nostre cor del risc de viure empobrits, empetitits o paralitzats per l’atenció insana a tota classe de normes i ritus. Què és la vida d’un practicant sense amor viu a Déu? Quina veritat hi ha en la nostra vida cristiana sense amor pràctic al proïsme necessitat?

L’amor s’oposa a dues actituds força difoses. En primer lloc, la indiferència entesa com insensibilitat, rigidesa de ment, manca de cor. En segon lloc, l’egocentrisme i desinterès pels altres.

En aquests temps tan crítics no hi ha res més important que tenir cura humilment de l’essencial: l’amor sincer a Déu alimentat en celebracions sentides i viscudes des de dins, l’amor al proïsme enfortint el tracte amistós entre els creients i impulsant el compromís amb els necessitats. Comptem amb l’alè de Jesús.

 

O PRIMEIRO

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

En certa ocasión os fariseos reuníronse en grupo e fixéronlle a Xesús unha pregunta que era motivo de discusión e debate entre os sectores máis preocupados de cumprir escrupulosamente os seiscentos trece preceptos máis importantes sobre o sábado, a pureza ritual, os décimos e outras cuestións: «Mestre, cal é o mandamento principal da Lei?».

A resposta de Xesús é moi coñecida entre os cristiáns: «Amarás ao Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con todo o teu ser». Este é o máis importante. Logo engadiu: «O segundo é semellante a este: amarás ao teu próximo como a ti mesmo». E concluíu con esta afirmación: «Estes dous mandamentos sosteñen a Lei e os profetas».

Interésanos moito escoitar ben as palabras de Xesús pois tamén na Igrexa, como no antigo Israel, foi crecendo ao longo dos séculos o número de preceptos, normas e prohibicións para regular os diversos aspectos da vida cristiá. Que é o primeiro e máis importante? Que é o esencial para vivir como seguidores de Xesús?

Xesús deixa claro que non todo é igualmente importante. É un erro dar moita importancia a cuestións secundarias de carácter litúrxico ou disciplinar descoidando o esencial. Non podemos esquecer nunca que só o amor sincero a Deus e aos demais é o criterio principal e primeiro do noso seguimento a Xesús.

Segundo el, ese amor é a actitude de fondo, a forza clave e insubstituíbel que pon verdade e sentido á nosa relación relixiosa con Deus e ao noso comportamento coas persoas. Que é a relixión cristiá sen amor? A que queda reducida a nosa vida no interior da Igrexa e en medio da sociedade sen amor?

O amor libera o noso corazón do risco de vivir empobrecidos, empequenecidos ou paralizados pola atención insá a toda clase de normas e ritos. Que é a vida dun practicante sen amor vivo a Deus? Que verdade hai na nosa vida cristiá sen amor práctico aos máis necesitados?

O amor oponse a dúas actitudes bastantes difundidas. En primeiro lugar, á indiferenza entendida como insensibilidade, rixidez de mente, falta de corazón. En segundo lugar, ao egocentrismo e desinterese polos demais.

Nestes tempos tan críticos nada hai máis importante do que coidar humildemente o esencial: o amor sincero a Deus alimentado en celebracións sentidas e vividas dende dentro; o amor aos demais fortalecendo o trato amigábel entre os crentes e impulsando o compromiso cos necesitados. Contamos co alento de Xesús.