Buen samaritano27 Tiempo ordinario (A) Mateo 21, 33-43
CRISIS RELIGIOSA
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, lagogalilea@hotmail.com
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 01/10/14.- La parábola de los “viñadores homicidas” es un relato en el que Jesús va descubriendo con acentos alegóricos la historia de Dios con su pueblo elegido. Es una historia triste. Dios lo había cuidado desde el comienzo con todo cariño. Era su “viña preferida”. Esperaba hacer de ellos un pueblo ejemplar por su justicia y su fidelidad. Serían una “gran luz” para todos los pueblos.

Sin embargo aquel pueblo fue rechazando y matando uno tras otro a los profetas que Dios les iba enviando para recoger los frutos de una vida más justa. Por último, en un gesto increíble de amor, les envío a su propio Hijo. Pero los dirigentes de aquel pueblo terminaron con él. ¿Qué puede hacer Dios con un pueblo que defrauda de manera tan ciega y obstinada sus expectativas?

Los dirigentes religiosos que están escuchando atentamente el relato responden espontáneamente en los mismos términos de la parábola: el señor de la viña no puede hacer otra cosa que dar muerte a aquellos labradores y poner su viña en manos de otros. Jesús saca rápidamente una conclusión que no esperan: “Por eso yo os digo que se os quitará a vosotros el reino de Dios y se le dará a un pueblo que produzca frutos”.

Comentaristas y predicadores han interpretado con frecuencia la parábola de Jesús como la reafirmación de la Iglesia cristiana como “el nuevo Israel” después del pueblo judío que, después de la destrucción de Jerusalén el año setenta, se ha dispersado por todo el mundo.

Sin embargo, la parábola está hablando también de nosotros. Una lectura honesta del texto nos obliga a hacernos graves preguntas: ¿Estamos produciendo en nuestros tiempos “los frutos” que Dios espera de su pueblo: justicia para los excluidos, solidaridad, compasión hacia el que sufre, perdón…?

Dios no tiene por qué bendecir un cristianismo estéril del que no recibe los frutos que espera. No tiene por qué identificarse con nuestra mediocridad, nuestras incoherencias, desviaciones y poca fidelidad. Si no respondemos a sus expectativas, Dios seguirá abriendo caminos nuevos a su proyecto de salvación con otras gentes que produzcan frutos de justicia.

Nosotros hablamos de “crisis religiosa”, “descristianización”, “abandono de la práctica religiosa”… ¿No estará Dios preparando el camino que haga posible el nacimiento de una Iglesia más fiel al proyecto del reino de Dios? ¿No es necesaria esta crisis para que nazca una Iglesia menos poderosa pero más evangélica, menos numerosa pero más entregada a hacer un mundo más humano? ¿No vendrán nuevas generaciones más fieles a Dios? (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

 

CRISE RELIGIOSA

José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

A parábola dos “vinhateiros homicidas” é o relato em que Jesus vai mostrando com traços alegóricos a história de Deus com o Seu povo eleito. É uma história triste. Deus tinha-os cuidado desde o início com todo o carino. Era a Sua “vinha preferida”. Esperava fazer deles um povo exemplar pela sua justiça e a sua fidelidade. Seriam uma “grande luz” para todos os povos.

No entanto, aquele povo foi repudiando e matando sucessivamente os profetas que Deus lhes ia enviando para recolher os frutos de uma vida mais justa. Por fim, num gesto incrível de amor, enviou-lhes o Seu próprio Filho. Mas os dirigentes daquele povo acabaram com Ele. Que pode fazer Deus com um povo que defrauda de forma tão cega e obstinada, as Suas expectativas?

Os dirigentes religiosos que estão a escutar atentamente o relato respondem espontaneamente nos mesmos termos da parábola: o senhor da vinha não pode fazer outra coisa que dar morte àqueles lavradores e colocar a sua vinha em mãos de outros. Jesus tira rapidamente uma conclusão que não esperavam: “Por isso Eu vos digo que se tirará a vós o Reino de Deus e será dado a um povo que produza frutos”.

Comentaristas e predicadores interpretaram com frequência a parábola de Jesus como a reafirmação da Igreja cristão como “o novo Israel” depois do povo judeu que, após a destruição de Jerusalém no ano setenta, dispersou-se por todo o mundo.

No entanto, a parábola fala também de nó. Uma leitura honesta do texto obriga-nos a fazer-nos graves preguntas: Estamos a produzir no nosso tempos “os frutos” que Deus espera do Seu povo: justiça para os excluídos, solidariedade, compaixão para com o que sofre, perdão…?

euos não tem por que abençoar um cristianismo estéril deo qual não recebe os frutos que espera. Não tem por que identificar-se com a nossa mediocridade, As nossas incoerências, desvios e pouca fidelidade. Si não respondemos às Suas expectativas, Deus continuará a abrir caminhos novos ao Seu projeto de salvação com outras pessoas que produzam frutos de justiça.

Nós falamos de “crise religiosa”, “descristianização”, “abandono da práctica religiosa”… Não estará Deus a preparar o caminho que torne possível o nascimento de uma Igreja mais fiel ao projeto do reino de Deus? Não é necessária esta crise para que nasça uma Igreja menos poderosa mas mais evangélica, menos numerosa, mas mais entregue a fazer um mundo mais humano? Não virão novas gerações mais fiéis a Deus?

 

CRISI RELIGIOSA

José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

La parabola dei “vignaioli omicidi” è un racconto nel quale Gesù va scoprendo con accenti allegorici la storia di Dio con il suo popolo eletto. È una storia triste. Dio lo aveva curato dall’inizio con tutto l’affetto. Era la sua “vigna prediletta”. Sperava di fare di loro un popolo esemplare per la sua giustizia e la sua fedeltà. Sarebbero stati una “grande luce” per tutti i popoli.

Tuttavia quel popolo andò rifiutando e uccidendo uno dopo l’altro i profeti che Dio gli inviava per raccogliere i frutti di una vita più giusta. Per ultimo in un gesto incredibile d’amore inviò loro il suo proprio Figlio. Ma i capi di quel popolo lo uccisero. Cosa può fare Dio con un popolo che delude in una maniera così cieca e ostinata le sue aspettative?

I capi religiosi che stanno ascoltando attentamente il racconto rispondono spontaneamente negli stessi termini della parabola: il padrone della vigna non può far altro che uccidere quei lavoratori e dare la sua vigna in mano ad altri. Gesù tira rapidamente una conclusione che non aspettano: Perciò io vi dico: a voi sarà tolto il regno di Dio e sarà dato a un popolo che ne produca i frutti.

Esegeti e predicatori hanno interpretato frequentemente la parabola di Gesù come la riaffermazione della Chiesa cristianacome “il nuovo Israele” dopo il popolo giudeo che, in seguito alla distruzione di Gerusalemme l’anno settanta, si è disperso in tutto il mondo.

Tuttavia, la parabola sta parlando anche di noi. Una lettura onesta del testo ci obbliga a porci gravi domande: stiamo producendo nei nostri tempi “i frutti” che Dio attende dal suo popolo: giustizia per gli esclusi, solidarietà, compassione verso chi soffre, perdono…?

Perché Dio dovrebbe benedire un cristianesimo sterile dal quale non riceve i frutti che attende? Perché dovrebbe identificarsi con la nostra mediocrità, le nostre incoerenze, le deviazioni e la poca fedeltà? Se non rispondiamo alle sue aspettative, Dio continuerà ad aprire vie nuove al suo progetto di salvezza con altri che producano frutti di giustizia.

Noi parliamo di “crisi religiosa”, “scristianizzazione”, “abbandono della pratica religiosa”… Non starà Dio preparando la via che renda possibile la nascita di una Chiesa più fedele al progetto del regno di Dio? Non è necessaria questa crisi perché nasca una Chiesa meno potente ma più evangelica, meno numerosa ma più impegnata a fare un mondo più umano? Non verranno nuove generazioni più fedeli a Dio?

 

CRISE RELIGIEUSE

José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

La parabole des “vignerons homicides” est un récit à travers lequel Jésus nous fait découvrir, par des allégories, l’histoire de Dieu avec le peuple élu. C’est une histoire triste. Dieu en avait pris soin dès le début avec la plus grande affection. C’était sa « vigne préférée ». Il espérait en faire un peuple exemplaire par sa justice et par sa fidélité, qui devrait être une « grande lumière » pour toutes les nations.

Cependant, ce peuple rejette et tue l’un après l’autre, les prophètes que Dieu lui envoie pour recueillir les fruits d’une vie plus juste. Finalement, dans un incroyable geste d’amour, il lui envoie son propre Fils. Mais les chefs de ce peuple-là en finissent aussi avec lui. Que peut-il faire, Dieu, d’un peuple s’opposant d’une manière si aveugle et obstinée à ses projets ?

Les chefs religieux, qui écoutent attentivement le récit, répondent spontanément dans les mêmes termes de la parabole : le maître de la vigne ne peut faire autre chose que de mettre à mort ces laboureurs et remettre sa vigne à d’autres. Jésus tire vite une conclusion à laquelle ils ne s’attendent pas : « C’est pourquoi je vous dis que le règne de Dieu vous sera enlevé et sera remis à un peuple qui produira des fruits ».

Des commentateurs et des prédicateurs ont souvent interprété la parabole de Jésus comme une réaffirmation de l’Eglise chrétienne en tant que « nouvel Israël », après que, suite à la destruction de Jérusalem en l’année soixante-dix, le peuple juif se soit dispersé à travers le monde.

Toutefois, la parabole parle aussi de nous. Une lecture honnête du texte nous oblige à nous poser de graves questions : Produisons-nous en ces temps qui sont les nôtres, « les fruits » que Dieu attend de son peuple : justice pour les exclus, solidarité, compassion à l’égard de ceux qui souffrent, pardon… ?

Dieu n’est pas obligé de bénir un christianisme stérile qui ne lui offre pas les fruits attendus. Il n’a pas de raison de s’identifier à notre médiocrité, à nos incohérences, à nos déviations et à notre peu de fidélité. Si nous ne répondons pas à ses attentes, Dieu continuera à ouvrir de nouveaux chemins pour son projet de salut avec d’autres gens qui produiront des fruits de justice.

Nous parlons de “crise religieuse”, de “déchristianisation”, “d’abandon de la pratique religieuse”…N’est-ce pas, peut-être que Dieu est en train de préparer le chemin pour rendre possible la naissance d’une Eglise plus fidèle au projet du règne de Dieu? Cette crise, n’est-elle pas nécessaire pour que naisse une Eglise moins puissante mais plus évangélique, moins nombreuse mais consacrée davantage à rendre le monde plus humain ? N’est-il pas vrai que de nouvelles générations, plus fidèles au Seigneur, sont en train d’arriver ?

 

RELIGIOUS CRISIS

José Antonio Pagola.

The parable of the “assassin tenants” is a story in which Jesus goes about describing with allegorical accents God’s history with the chosen people. It is a sad story. God has taken care of this people from the beginning with complete tenderness. They were God’s “chosen vineyard”. God was hoping to make of them a model people for justice and fidelity. They would be a “great light” for all peoples.

However that people went about rejecting and killing one after another the prophets that God was sending them to harvest the fruits of a more just life. Finally, in an incredible act of love, God sent them God’s own Son. But the leaders of that people made an end of him. What could God do with a people who betrays God’s hopes in such a blind and stubborn manner?

The religious leaders that are listening attentively to the story respond spontaneously in the same language as the parable: the lord of the vineyard can’t do anything but put such tenants to death and place his vineyard in the hands of others. Jesus quickly presents a conclusion that they weren’t expecting: “I tell you, then, that the kingdom of God will be taken from you and given to a people who will produce its fruit.”

Commentator and preachers have frequently interpreted Jesus’ parable as a reaffirmation of the Christian Church as “the new Israel” to follow the Jewish people that, after Jerusalem was destroyed in 70 CE, was dispersed throughout the world.

However, the parable is also talking about ourselves. An honest reading of the text forces us to ask ourselves serious questions: Are we producing in our times “the fruits” that God expects of God’s people – justice for the excluded, solidarity, compassion toward those who suffer, forgiveness…

God doesn’t have to bless a sterile Christianity from which God receives none of the fruits God is hoping for. God doesn’t have to identify Self with our mediocrity, our inconsistencies, our deviations, our lack of faithfulness. If we don’t respond to God’s expectations, God will keep opening up new paths to the project of salvation with other people who produce fruits of justice.

We talk about a “religious crisis”, “de-Christianization”, “the abandonment of religious practice”… Won’t God prepare the path that makes possible the birth of a Church that is more faithful to the project of God’s reign? Isn’t this crisis necessary in order to bring about the birth of a Church that is less powerful but more evangelical, less numerous but more given to build a more human world? Won’t there arise new generations that are more faithful to God?

 

KRISI ERLIJIOSOA

José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Jainkoak bere herri aukeratuarekin bizi izan duen historia adierazi nahi digu Jesusek «Mahasti-langileen» parabola honetan, ezaugarri alegoriko batzuez baliatuz. Historia tristea da. Jainkoak, hasieratik, maitasun osoaz zaindu zuen bere herri hori. Bere «mahasti kutuna» zuen. Herri eredugarri bihurtu nahi izan zuen, zuzentasunaren eta leialtasunaren eredu. «Argi handi» izango zen herri guztientzat.

Alabaina, herri horrek uko egin die eta hil egin ditu, bata bestearen ondoren, Jainkoak, bizitza zuzenago bateko fruituak jasotzeko asmoz, bidaltzen dizkion profetak. Azkenik, maitasun-keinu sinetsezineko batean, bere Seme propioa bidali dio Jainkoak. Baina herri horretako agintariek garbitu egin dute Seme hori ere. Zer egin lezake Jainkoak, bere itxaropen guztiak hain itsu eta temati huts bihurtu dizkion herri horrekin?

Kontakizuna adi-adi entzuten ari den agintari erlijiosoek berez erantzun diote parabolaren hitz beretan: mahasti-jabeak ezin egin du beste ezer, mahasti-langile haiek hil, eta mahastia beste langile batzuei eman baizik. Espero ez duten konklusio hau atera du Jesusek berehala: «Horregatik diotsuet nik: Jainkoaren erreinua zuei kendu, eta uzta ekarraraziko dion beste herri bati emango zaio».

Komentariogileek eta predikariek sarritan interpretatu izan dute parabola hau, Kristau Eliza «Israel berritzat» emanez; hain zuzen, hirurogeita hamargarren urtean Jerusalem suntsitua izan zelarik, judu-herria munduan barna barreiatu zelako.

Alabaina, gutaz ere mintzo da parabola. Testua, jator irakurtzen badugu, galdera larrik ari zaigu botatzen: Gure garai honetan ekoizten ari al gara Jainkoak bere herriagandik espero dituen «fruituak»?: zuzentasuna baztertuentzat, solidaritatea, gupida sufritzen ari denarentzat, barkazioa…

Jainkoak ez du zertan bedeinkatu kristautasun agor bat, espero dituen fruituak ematen ez dizkion bat. Jainkoak ez du zertan bat egin gure eskastasunarekin, gure inkoherentziekin, desbideratzeekin, leialtasun-faltarekin. Haren itxaropenari erantzuten ez badiogu, bere salbamen-egitasmoarentzat bide berriak urratzen jarraituko Jainkoak, zuzentasun-fruituak emango dituen beste jende batekin.

«Krisialdi erlijiosoaz» mintzo gara gu, «deskristautzeaz», «jarduera erlijiosoa uzteaz»… Ez ote da gertatzen Jainkoa beste bide bat prestatzen ari dela, Jainkoaren erreinuaren egitasmoari leialagoa izango den beste Eliza bat sortuko duena? Ez ote da beharrekoa krisialdiko hau, hain boteretsua ez den baina ebanjelikoagoa izango den beste Eliza bat sortzeko, hain ugaria ez baina mundua gizakoiago bihurtzeari emanagoa izango den beste Eliza bat sortzeko? Ez ote dira etorriko Jainkoari leialago izango diren beste belaunaldi berri batzuk?

 

CRISI RELIGIOSA

José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

La paràbola dels «vinyaters homicides» és un relat en què Jesús va descobrint amb accents al•legòrics la història de Déu amb el seu poble escollit. És una història trista. Déu l’havia cuidat des del començament amb tot l’afecte. Era la seva «vinya preferida». Esperava fer-ne un poble exemplar per la seva justícia i la seva fidelitat. Serien una «gran llum» per a tots els pobles.

No obstant això aquell poble va anar rebutjant i matant un darrere l’altre els profetes que Déu els anava enviant per recollir els fruits d’una vida més justa. Finalment, en un gest increïble d’amor, els envià el seu propi Fill. Però els dirigents d’aquell poble van acabar amb ell. Què pot fer Déu amb un poble que defrauda de manera tan cega i obstinada les seves expectatives?

Els dirigents religiosos que estan escoltant atentament el relat responen espontàniament en els mateixos termes de la paràbola: el senyor de la vinya no pot fer altra cosa que donar mort a aquells pagesos i posar la seva vinya en mans d’altres. Jesús treu ràpidament una conclusió que no esperen: «Per això us dic que el Regne de Déu us serà pres i serà donat a un poble que el faci fructificar».

Comentaristes i predicadors han interpretat sovint la paràbola de Jesús com la reafirmació de l’Església cristiana com «el nou Israel» després del poble jueu que, després de la destrucció de Jerusalem l’any setanta, s’ha dispersat arreu del món.

No obstant això, la paràbola està parlant també de nosaltres. Una lectura honesta del text ens obliga a fer-nos greus preguntes: Estem produint en els nostres temps «els fruits» que Déu espera del seu poble: justícia per als exclosos, solidaritat, compassió amb qui pateix, perdó…?

Déu no té per què beneir un cristianisme estèril del qual no rep els fruits que espera. No té per què identificar-se amb la nostra mediocritat, les nostres incoherències, desviacions i poca fidelitat. Si no responem a les seves expectatives, Déu seguirà obrint camins nous al seu projecte de salvació amb altra gent que produeixi fruits de justícia.

Nosaltres parlem de «crisi religiosa», «descristianització», «abandonament de la pràctica religiosa»… No estarà Déu preparant el camí que faci possible el naixement d’una Església més fidel al projecte del Regne de Déu? No és necessària aquesta crisi perquè neixi una Església menys poderosa però més evangèlica, menys nombrosa però més lliurada a fer un món més humà? No vindran unes noves generacions més fidels a Déu?

 

CRISE RELIXIOSA

José Antonio Pagola. Traduciu: Xaquín Campo

A parábola dos “viñateiros homicidas” é un relato no que Xesús vai descubrindo con acentos alegóricos a historia de Deus co seu pobo elixido. É unha historia triste. Deus coidara del desde o comezo con todo agarimo. Era a súa “viña preferida”. Esperaba facer deles un pobo exemplar pola súa xustiza e a súa fidelidade. Serían unha “gran luz” para todos os pobos.

Con todo aquel pobo foi rexeitando e matando un tras outro aos profetas que Deus lles ía enviando para recoller os froitos dunha vida máis xusta. Para rematar, nun xesto incríbel de amor, envíolles ao seu propio Fillo. Pero os dirixentes daquel pobo acabaron con el. Que pode facer Deus cun pobo que defrauda de xeito tan cego e obstinado as súas expectativas?

Os dirixentes relixiosos que están escoitando atentamente o relato responden espontaneamente nos mesmos termos da parábola: o señor da viña non pode facer outra cousa do que dar morte a aqueles labradores e poñer o seu viña en mans doutros. Xesús saca rapidamente unha conclusión que non esperan: “Por iso eu vos digo que se vos vai quitar a vós o reino de Deus e daráselle a un pobo que produza froitos”.

Comentaristas e predicadores interpretaron con frecuencia a parábola de Xesús como a reafirmación da Igrexa cristiá como “o novo Israel” despois do pobo xudeu que, logo da destrución de Xerusalén o ano setenta, hase dispersar por todo o mundo.

Con todo, a parábola está falando tamén de nós. Unha lectura honesta do texto obríganos a facernos graves preguntas: Estamos producindo nos nosos tempos “os froitos” que Deus espera do seu pobo: xustiza para os excluídos, solidariedade, compaixón cara ao que sofre, perdón…?

Deus non ten por que bendicir un cristianismo estéril do que non recibe os froitos que espera. Non ten por que identificarse coa nosa mediocridade, as nosas incoherencias, desviacións e pouca fidelidade. Se non respondemos ás súas expectativas, Deus seguirá abrindo camiños novos ao seu proxecto de salvación con outras xentes que produzan froitos de xustiza.

Nós falamos de “crise relixiosa”, “descristianización”, “abandono da práctica relixiosa”… Non estará Deus preparando o camiño que faga posíbel o nacemento dunha Igrexa máis fiel ao proxecto do reino de Deus? Non é necesaria esta crise para que naza unha Igrexa menos poderosa pero máis evanxélica, menos numerosa pero máis entregada a facer un mundo máis humano? Non virán novas xeracións máis fieis a Deus?